Stanisław Bartocha

legionista
Data i miejsce urodzenia	9 grudnia 1915 Baumgarten
Data śmierci	14 września 1990
Przebieg służby
Lata służby	do 1945
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	4 Pułk Piechoty Legionów, Wojskowa Składnica Tranzytowa (Westerplatte)
Główne wojny i bitwy	obrona Westerplatte
Odznaczenia

Stanisław Bartocha (ur. 9 grudnia 1915 w Baumgarten, zm. 14 września 1990) – legionista Wojska Polskiego II RP, członek załogi i obrońca Wojskowej Składnicy Tranzytowej na Westerplatte w wojnie obronnej 1939, w 1989 mianowany podporucznikiem w stanie spoczynku.

Urodził się w Baumgarten, jako syn Bonifacego i Julianny z domu Kupisz. Ukończył pięć klas szkoły powszechnej. Służbę wojskową odbywał w 4 pułku piechoty Legionów w Kielcach, skąd został skierowany na Westerplatte, dokąd przybył 5 kwietnia 1939. Brał udział w obronie Westerplatte będąc w załodze obsługi moździerzy jako celowiniczy.

Po kapitulacji Westerplatte był jeńcem Stalagu I A Stablack w Prusach Wschodnich. A następnie pracował jako robotnik przymusowy. Po wyzwoleniu przez oddziały aliantów Haffkrug, niedaleko Neustadtu, przewieziony został do Lubeki. W 1947 powrócił do kraju. Zatrudnił się w Kopalni Węgla Kamiennego „Sosnowiec”, pracował jako górnik od 11 grudnia 1948 do 2 lutego 1971. W 1989 został awansowany na podporucznika w stanie spoczynku.

Był żonaty, miał czworo dzieci^[1].

Został pochowany na Cmentarzu Parafialnym, ul. 11 listopada, Sosnowiec – Zagórze. Sektor I grób 2024. „Znak Pamięci” na grobie umieściła Szkoła Podstawowa nr 1 im. Obrońców Westerplatte w Opolu 19 kwietnia 1999^[2].

• Tablica na Westerplatte z nazwiskiem Bartocha^[3]

• Srebrny Krzyż Orderu Virtuti Militari (1989)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1989)
• Krzyż Walecznych (1960)
• Odznaka Grunwaldzka (1960)
• Brązowy Medal „Zasłużonym na Polu Chwały”
• Medal Zwycięstwa i Wolności 1945

• Ostatnia załoga Westerplatte

• Zbigniew Flisowski, Westerplatte, Warszawa, 1978, ISBN 978-83-11-07694-5.