Skudo
Skudo (wł. scudo, od łac. scutum – tarcza) – srebrna, talarowa moneta włoska (fajn: pierwotnie 30,485 grama, później 28,665 grama), emitowana od połowy XVI do drugiej połowy XIX wieku.
Pierwsze skuda zostały wybite w 1551 r. przez Karola V Habsburga w Mediolanie[1]. Od 1551 do 1865 r. bito je w wielu mennicach włoskich. Pod względem wartości skudo było równe 100, potem 140 soldom. W Państwie Papieskim jego równowartością było 100 baiocchi[2].
Od XVI wieku nazwy tej używano także w odniesieniu do innych dużych monet srebrnych. Ich parametry metrologiczne różniły się w zależności od miejsca emisji[1].
Nazwa monety używana była również w końcu XVIII i pierwszej połowie XIX w. do oznaczania wartości ówczesnych pieniędzy papierowych (asygnat)[2].
W drugiej połowie XX wieku skudo wypuszczano jako monetę pamiątkową w Republice San Marino w złocie oraz przez Zakon Maltański w złocie i srebrze[2][3].
W odróżnieniu od skuda srebrnego (scudo d’argento) mianem scudo d’oro określano różne monety złote państw włoskich (np. księstwa Modeny, Sabaudii)[4].
Zobacz też
Przypisy
- ↑ a b Konrad Klütz: Münznamen und ihre Herkunft. Wiedeń: Moneytrend Verlag, 2004. ISBN 3-9501620-3-8.
- ↑ a b c Andrzej Mikołajczyk, Leksykon numizmatyczny, Warszawa-Łódź: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 273, ISBN 83-01-09710-8.
- ↑ W San Marino od 1974 r. do czasu przyjęcia euro w 2002; natomiast pozbawiony swego państwa Zakon emitował je od 1961 r. jedynie dla transakcji w obrocie wewnętrznym, choć ubocznie służyły one również celom kolekcjonerskim (H. Kahnt: Das grosse Münzlexikon von A bis Z, dz. cyt., s. 434-435).
- ↑ Helmut Kahnt: Das grosse Münzlexikon von A bis Z. Regensburg: H. Gietl/Battenberg, 2005, s. 434-435, ISBN 3-924861-84-6.