Siodło Bończy
 Widok z Diablaka na Siodło Bończy | |
| Państwo | |
|---|---|
| Wysokość |
ok. 1718 m n.p.m. |
| Pasmo | |
| Sąsiednie szczyty |
Diablak, Mały Garb Wyżni |
Położenie na mapie Beskidu Żywieckiego, Małego i Makowskiego  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°34′28″N 19°32′15″E/49,574444 19,537500
| |
Siodło Bończy (ok. 1718 m) – płytka przełęcz w masywie Babiej Góry (Pasmo Babiogórskie) w Beskidzie Żywieco-Orawskim. Znajduje się w północno-wschodniej grani Diablaka, pomiędzy jego szczytem (1723 m) a Małym Garbem Wyżnim (1675 m). Nazwę przełęczy nadano dla uczczenia pamięci ks. Joviusa Fryderyka Bystrzyckiego, herbu Bończa, który był astronomem i matematykiem na dworze króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Jeszcze do niedawna uważano, że był on pierwszym znanym z nazwiska zdobywcą Babiej Góry i że przez lunetę oglądał z niej Kraków oraz Sanktuarium na Świętym Krzyżu. Swoje rzekome wejście na szczyt 8 lipca 1782 r. opisał w Gazecie Warszawskiej z 26 października 1813 r. Współcześni badacze podważają jednak wiarygodność jego opisu[1][2].
Siodło Bończy to w istocie tylko bardzo płytka przełęcz, cała zawalona stosami kamieni. Jest to tzw. rumowisko Babiej Góry[3]. Przez Siodło Bończy prowadzi czerwony szlak turystyczny na Diablak (jest to fragment Głównego Szlaku Beskidzkiego). Na szlaku tym pomiędzy Gówniakiem a Siodłem Bończy znajdują się jeszcze dwa wypłaszczenia: Mały Garb Niżni (1660 m) oraz Mały Garb Wyżni (1675 m), również pokryte rumowiskiem skalnym[2]. Wiosną na całym obszarze masowo zakwita sasanka alpejska[4].
Siodło Bończy znajduje się w Babiogórskim Parku Narodowym. Biegnie przez nie granica między wsiami Zawoja w powiecie suskim i Lipnica Wielka w powiecie nowotarskim[5].
Szlaki turystyczne
Przypisy
- ↑ Aleksy Siemionow, Kto pierwszy zdobył Babią Górę?, [w:] Stroka Jacek (red.), Gdy do tej Babiej Góry przyjdziesz... (2), Bielsko-Biała – Sucha Beskidzka: Oddział PTTK „Ziemia Babiogórska” w Suchej Beskidzkiej, 1986, s. 53–65, ISBN 83-00-02290-2.
- ↑ a b c Stanisław Figiel, Urszula Janicka-Krzywda, Wojciech W. Wiśniewski Piotr Krzywda, Beskid Żywiecki: przewodnik, Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, 2012, s. 276–277, ISBN 978-83-62460-30-4.
- ↑ Mieczysław Klimaszewski, Osobliwości skalne w Beskidach Zachodnich, „Wierchy” (17), 1947.
- ↑ Władysław Szafer (red.), Babiogórski Park Narodowy, Kraków: Zakład Ochrony Przyrody PAN, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1963.
- ↑ Geoportal. Mapa lotnicza [online] [dostęp 2024-11-21].