Shuttle-Derived Launch Vehicle lub prościej Shuttle-Derived Vehicle (SDV) jest terminem opisującym jeden z wielu pomysłów, które zostały opracowane do stworzenia rakiety nośnej z użyciem elementów, technologii i infrastruktury Programu lotów wahadłowców. W przeszłości SDV był kilkakrotnie w planach NASA. Pod koniec lat 80' i na początku lat 90' NASA oficjalnie opracowywało rakietę służącą tylko do transportu ładunków, zwaną Shuttle-C, która mogła być dodatkiem do załogowych lotów wahadłowców.

W 2005 roku NASA zdecydowała o utworzeniu rakiet Ares I i Ares V, zbudowanych z bardzo zmodyfikowanych części z wahadłowców, w celu ich zastąpienia i umożliwienia eksploracji Marsa i Księżyca.^[1][2]

Pomysł opracowania SDV pojawił się jeszcze przed pierwszymi startami wahadłowców. Pozostałe koncepty obejmowały takie projekty jak:

• Shuttle-C
• National Launch System
• DIRECT
• Rakiety Jupiter
• Shuttle-Derived Heavy Lift Launch Vehicle
• Mars Direct

 Osobny artykuł: Wizja Eksploracji Kosmosu.

W 2005 r. NASA zdecydowała się na projekt i budowę dwóch nowych rakiet, bazującej na technologii jak i na infrastrukturze programu lotów wahadłowców. Rakiety te miały zastąpić wahadłowce i dostarczyć usługi rakietowe potrzebne do zrealizowania Wizji Eksploracji Kosmosu. NASA nazwała ten koncept Programem Constellation, mającym stanowić program amerykańskich załogowych lotów kosmicznych.

Projektowane rakiety:

• Ares I
• Ares V
• Ares IV
• Ares V Lite - alternatywna rakieta dla Programu Constellation, zaproponowana przez Review of United States Human Space Flight Plans Committee. Ares V Lite miał być pomniejszoną wersją Aresa V^[3][4], mającym ładowność 140 ton dla lotów na niską orbitę^[5]. Miałby używać pięciu silników RS-68 i dwóch pięciosegmentowych rakiet dodatkowych na paliwo stałe. Jeśli byłby wybrany, mógłby zastąpić Aresa I i Aresa V.