Roman Malinowski
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Marszałek Sejmu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej | |
| Okres |
od 6 listopada 1985 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Wiceprezes Rady Ministrów | |
| Okres |
od 3 kwietnia 1980 |
| Przynależność polityczna | |
| Minister przemysłu spożywczego i skupu | |
| Okres |
od 3 kwietnia 1980 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Prezes Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego | |
| Okres |
od 6 listopada 1981 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
     
| |
Roman Malinowski (ur. 26 lutego 1935 w Białymstoku, zm. 31 sierpnia 2021 w Jabłonnie[1][2]) – polski polityk, działacz ruchu ludowego.
W 1980 minister przemysłu spożywczego i skupu, w okresie 1980–1985 wiceprezes Rady Ministrów, w latach 1985–1989 marszałek Sejmu IX kadencji, prezes Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego (1981–1989). Poseł na Sejm PRL VII, VIII i IX kadencji.
Życiorys
Syn Antoniego i Marii. W 1948 ukończył szkołę podstawową, w 1952 szkołę średnią, a w 1956 studia na Wydziale Rolnym Szkoły Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie. W 1972 uzyskał stopień doktora nauk ekonomicznych w SGPiS.
W latach 1948–1956 działał w Związku Młodzieży Polskiej, a od 1956 w Zjednoczonym Stronnictwie Ludowym. Od 1956 do 1957 zasiadał w Zarządzie Głównym Związku Samopomocy Chłopskiej na stanowisku instruktora. W latach 1957–1958 był starszym radcą w Głównym Urzędzie Statystycznym, od 1958 do 1963 ekonomistą w Centralnym Związku Spółdzielni Oszczędnościowo-Pożyczkowej, a w okresie 1963–1958 w Wydziale Ekonomiczno-Rolnym Naczelnego Komitetu ZSL. W latach 1969–1973 był zastępcą członka NK ZSL. Od 1969 do 1971 pełnił funkcję wiceprezesa Centralnego Zarządu Związku Spółdzielni Mleczarskich.
W latach 1971–1973 był przewodniczącym prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Łodzi. Od 1971 do 1973 pełnił funkcję wiceprezesa łódzkiego Wojewódzkiego Komitetu ZSL. Pełnił urząd Wojewody Łódzkiego. 22 października 1975 zasiadł w prezydium NK ZSL jako jego sekretarz (sekretarzem był do kwietnia 1980). Pełnił mandat posła na Sejm PRL VII, VIII i IX kadencji (1976–1989). W czasie IX kadencji (1985–1989) był marszałkiem Sejmu. Od kwietnia 1980 do listopada 1985 był wicepremierem, a od kwietnia do października 1980 ministrem przemysłu spożywczego i skupu. W latach 1981–1989 pełnił funkcję prezesa Naczelnego Komitetu ZSL.
Od maja 1983 do maja 1987 członek Rady Krajowej Patriotycznego Ruchu Odrodzenia Narodowego. Przewodniczący Krajowej Rady Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej od 1987 do 1991. Inicjator Konferencji Przewodniczących Parlamentów Europy, Stanów Zjednoczonych i Kanady – sygnatariuszy Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie w Warszawie w 1988. W 1982 został przewodniczącym Społecznego Komitetu Budowy Pomnika Wincentego Witosa w Warszawie, który został odsłonięty w 1985[3]. 2 września 1982 na mocy decyzji Biura Politycznego KC PZPR wszedł w skład Komitetu Honorowego uroczystości żałobnych Władysława Gomułki[4].
Zwolennik rozmów z opozycją. Współtwórca koalicji ZSL, „Solidarności”, i Stronnictwa Demokratycznego w Sejmie kontraktowym w 1989. W 1989, w wyniku przekształcenia ZSL, przystąpił do Polskiego Stronnictwa Ludowego „Odrodzenie”, a następnie do Polskiego Stronnictwa Ludowego. Został przewodniczącym Zespołu Doradców przy przewodniczącym Rady Naczelnej PSL. W 2005 wysuwany przez PSL na honorowego przewodniczącego obrad Sejmu z okazji 25-lecia „Solidarności”. Od 2009 do 2017 zasiadał w Radzie Instytutu Lecha Wałęsy, był również przewodniczącym Klubu „Dobro Wspólne Ponad Podziałami” przy Instytucie Lecha Wałęsy[5].
Od 1981 do 1986 przewodniczył Radzie Gospodarki Żywnościowej. W 1987 był członkiem komitetu honorowego (honora komitato) na 72. Światowym Kongresie Esperanto[6], na którym mówił o pomyśle utworzenia Światowego Centrum Esperanto w Białymstoku[7]. W 2011 zasiadał w honorowym komitecie ds. obchodów jubileuszu 80 lat „Zielonego Sztandaru”.
Autor wielu prac naukowych i publicystycznych z zakresu polityki agrarnej, ekonomiki rolnictwa, problemów społeczno-gospodarczych i politycznych.
Był żonaty z Mironą[8].
Pochowany z honorami państwowymi 6 września na cmentarzu w Jabłonnie koło Legionowa[9]. W pogrzebie uczestniczyli politycy PSL, w tym prezes partii Władysław Kosiniak-Kamysz, wicemarszałek Sejmu Piotr Zgorzelski, marszałek województwa mazowieckiego Adam Struzik, były premier Waldemar Pawlak oraz poseł do Parlamentu Europejskiego Jarosław Kalinowski. Rodzinie wręczono list kondolencyjny od marszałek Sejmu Elżbiety Witek[10].
Odznaczenia (wybrane)
- Order Sztandaru Pracy I klasy
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- Złoty Krzyż Zasługi (1964)
- Order Ludowej Republiki Bułgarii I stopnia (1988)[11]
- Order Przyjaźni Narodów (ZSRR, 1989)[12]
Przypisy
- ↑ Zmarł Roman Malinowski. Były marszałek Sejmu miał 86 lat. interia.pl, 31 sierpnia 2021.
- ↑ Roman Malinowski. rejestry-notarialne.pl.
- ↑ J. Sałkowski, T. Iwanowska, Na odsłonięcie pomnika Wincentego Witosa – a Polska winna trwać wiecznie, Warszawa 1985, s. 21.
- ↑ „Trybuna Robotnicza”, nr 173, 3–5 września 1982, s. 1–2.
- ↑ Informacje na stronie Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego.
- ↑ Kangresa libro 1987 julio 25 – auxgusto 1, 72a Universala Kongreso de Esperanto
- ↑ Roman Dobrzyński o Fundacji. fundacjazamenhof.pl.
- ↑ W Sejmie o wspólnych sprawach. „Nowiny”. Nr 161, s. 1, 12 lipca 1988.
- ↑ Nekrolog w „Gazecie Wyborczej”.
- ↑ Pożegnanie śp. Romana Malinowskiego. Uroczystości pogrzebowe z udziałem Wicemarszałka Sejmu. sejm.gov.pl, 6 września 2021.
- ↑ Bułgarskie odznaczenie dla R. Malinowskiego, „Trybuna Robotnicza”, nr 190, 17 sierpnia 1988, s. 2.
- ↑ „Trybuna Robotnicza”, nr 25, 30 stycznia 1989, s. 2.
Bibliografia
| II Rzeczpospolita (1918–1939) |
|
|---|---|
| Polska Ludowa (1945–1989) |
|
| III Rzeczpospolita (od 1989) |
|
