Eisspeedway

Lestocq Erskine

Lestocq Erskine
Państwo

 Wielka Brytania

Data i miejsce urodzenia

6 września 1857
Edynburg

Data i miejsce śmierci

29 maja 1916
Llandrindod Wells

Gra pojedyncza
Wimbledon

F (1878)

Gra podwójna
Wimbledon

W (1879)

Lestocq Robert Erskine (ur. 6 września 1857 w Edynburgu, zm. 29 maja 1916 w Llandrindod Wells[1]) – szkocki tenisista, czołowy zawodnik świata u schyłku lat 70. XIX wieku, finalista Wimbledonu.

Kariera tenisowa

W 1877 uczestniczył w inauguracyjnym turnieju wimbledońskim, osiągając ćwierćfinał (przegrał z późniejszym finalistą Williamem Marshallem). Rok później dotarł do finału turnieju pretendentów (All commers), którego zwycięzca zyskiwał prawo walki o tytuł z ubiegłorocznym mistrzem; w półfinale turnieju pokonał Herberta Lawforda 6:3, 6:1, 6:3, ale decydujący mecz (pierwszy w historii finał All commers Wimbledonu) przegrał z Frankiem Hadowem 4:6, 4:6, 4:6. W 1879 występ na Wimbledonie zakończył już na 2 rundzie, pokonany przez Johna Hartleya[2], który został ostatecznie mistrzem tamtej edycji turnieju. W tym samym roku Erskine, wspólnie z Herbertem Lawfordem, wygrał mistrzostwa Uniwersytetu Oksfordzkiego w deblu. Turniej ten uchodzi za poprzednika deblowych rozgrywek wimbledońskich, a toczony był w formule finału „best of seven” (do czterech wygranych setów). W finale Erskine i Lawford pokonali George’a Tabora i F. Duranta 4:6, 6:4, 6:5, 6:2, 3:6, 5:6, 7:5[3].

W 1879 przegrał w finale Grand National Tournament w Hendon (Middlesex) ze znanym bardziej jako piłkarz i krykiecista Edgarem Lubbockiem 1:6, 0:6, 6:8[1].

Historyk tenisa Karoly Mazak sklasyfikował Erskine’a jako czwartą rakietę świata w 1877, trzecią w 1878 i siódmą w 1879, przyjmując założenie, że cała ówczesna czołówka rywalizowała na kortach angielskich[4]. Urzędnik kolonialny Henry Cotton pisał we wspomnieniach, że chociaż Erskine nie wygrał nigdy Wimbledonu, to przez jakiś czas był najlepszym tenisistą na angielskich trawnikach, a swojego rywala Lawforda, który w latach 1880–1888 sześciokrotnie walczył w Challenge round Wimbledonu (raz wygrał), był w stanie pokonać z handicapem[5].

Przypisy

  1. ↑ a b Tennis Archives (dostęp: 11 sierpnia 2014).
  2. ↑ występy Erskine’a na Wimbledonie, wimbledon.org (dostęp: 11 sierpnia 2014).
  3. ↑ Oxford University Lawn Tennis Club: 1879-1883, strona internetowa Norham Garden Lawn Tennis Club (dostęp: 11 sierpnia 2014).
  4. ↑ Karoly Mazak, The Concise History of Tennis, e-book [2014], s. 5–7.
  5. ↑ Henry John Stedman Cotton, Indian and Home Memories, Londyn 1911, s. 150.

Bibliografia

Quelle: https://pl.wikipedia.org/wiki/Robert_Erskine