Rewolwer Nagant wz. 1895
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Projektant | |
| Rodzaj | |
| Historia | |
| Produkcja |
1895–1933 |
| Wyprodukowano |
2,5 mln |
| Dane techniczne | |
| Kaliber |
7,62 mm[1] |
| Nabój | |
| Magazynek |
bęben, 7 nabojów[1] |
| Wymiary | |
| Długość |
220 mm[1] |
| Wysokość |
140 mm |
| Długość lufy |
115 mm[1] |
| Długość linii celowniczej |
153 mm |
| Masa | |
| broni |
880 g (załadowany) |
| Inne | |
| Prędkość pocz. pocisku |
272 m/s[1] |
| Szybkostrzelność praktyczna |
14 strz./min.[1] |
| Zasięg maks. |
700 m |
| Zasięg skuteczny |
50 m[1] |
Nagant wz. 1895 – belgijski rewolwer kalibru 7,62 mm, potocznie zwany nagan od jego rosyjskiej pisowni i wymowy fonetycznej.
Historia
Nazwa broni pochodzi od nazwiska belgijskiego konstruktora inżyniera Émile’a Naganta[1]. Był to jedyny szerzej znany typ rewolweru gazoszczelnego (to znaczy takiego, w którym nie dochodzi do przedmuchów gazów prochowych pomiędzy bębenkiem a lufą). Do jego zasilania używano nabojów o specjalnej konstrukcji (pocisk był całkowicie schowany w łusce). Odpowiedni mechanizm powodował dosuwanie bębenka do wlotu lufy. Krawędź łuski była wsuwana do lufy i w rezultacie następowało uszczelnienie połączenia. Wersja rewolweru przeznaczona dla podoficerów wymagała napinania kurka przed każdym strzałem. Odmiana przeznaczona dla oficerów miała mechanizm samonapinania kurka. Działał on podczas naciskania na język spustowy. W późniejszym czasie zrezygnowano z wytwarzania wersji podoficerskiej: w produkcji pozostał jedynie wariant z samonapinaniem.
Broń była bardzo popularna w Rosji w okresie przed I wojną światową oraz w okresie międzywojennym. Początkowo była dostarczana przez zakłady „Fabrique d’Arms Nagant Frères” w Liège, a następnie produkowana przez zakłady zbrojeniowe w Tule[1]. Została przyjęta jako przepisowa broń krótka Cesarskiej Armii Rosyjskiej. Naganty używane były następnie w Armii Czerwonej oraz sowieckich organach bezpieczeństwa (Czeka, NKWD), aż do wyparcia ich przez pistolety TT i Makarow. Na potrzeby funkcjonariuszy bezpieczeństwa opracowano specjalne odmiany rewolweru. Jedną z nich była broń o zmniejszonych gabarytach, lepiej nadająca się do skrytego przenoszenia. Zmniejszenie wymiarów osiągnięto poprzez skrócenie lufy oraz chwytu. Produkowano także odmianę rewolweru wyposażoną w tłumik dźwięku skonstruowany w 1929 przez braci Mitinów. Wszedł on na wyposażenie agentów NKWD pod nazwą Bramit.
Rewolwery Nagant wz. 1895 pozostawały w uzbrojeniu Armii Radzieckiej jeszcze długo po 1945 roku. Proces ich wymiany na pistolety przebiegał bardzo powoli. Można je było spotkać w niektórych pododdziałach jeszcze w połowie lat 80. XX wieku.
Rosyjskie i radzieckie Naganty wz. 1895 w niewielkiej liczbie były też używane w Wojsku Polskim w latach 1918–1923[1]. W późniejszym czasie produkowano w Polsce nieco lżejszy wariant rewolweru na potrzeby Policji Państwowej. Wytwarzano go w Fabryce Broni w Radomiu na linii zakupionej w Belgii, jako Nagant wz. 30 (lub Ng 30) do początku 1937. W większej liczbie rewolwer pojawił się w uzbrojeniu ludowego Wojska Polskiego od 1943 do lat 50. XX wieku.
Po II wojnie światowej w Związku Radzieckim opracowano sportową wersję rewolweru, która miała pogrubioną lufę, regulowane przyrządy celownicze i wygodniejszy chwyt[1].
Zobacz też
Przypisy
Bibliografia
- Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1994. ISBN 83-86028-01-7.