Parafia św. Stanisława Biskupa i Męczennika w Suszcu
 Kościół parafialny | |
| Państwo | |
|---|---|
| Siedziba | |
| Adres |
ul. św. Jana 55 |
| Data powołania |
przed 1326 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Archidiecezja | |
| Dekanat | |
| Kościół | |
| Proboszcz |
ks. Dariusz Grodoń |
| Wezwanie | |
Położenie na mapie gminy Suszec  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa śląskiego  | |
Położenie na mapie powiatu pszczyńskiego  | |
 50°02′19,542″N 18°47′16,455″E/50,038762 18,787904
| |
| Strona internetowa | |
Parafia św. Stanisława Biskupa i Męczennika w Suszcu – katolicka parafia w dekanacie suszeckim.
Historia
Parafia po raz pierwszy wzmiankowana została w spisie świętopietrza parafii dekanatu Oświęcim diecezji krakowskiej z 1326 pod nazwą Susechz[1] i ponownie w 1327 w zapisie Susecz[2]. W kolejnych spisach świętopietrza z lat 1346–1358 występuje w zapisach Sussecz, Susecz, Suczecz[3]. Około 1350 roku powstał dekanat Pszczyna, który podlegał diecezji krakowskiej do 1821 roku, kiedy to na mocy bulli papieża Piusa VII De salute animarum z 17 lipca przyłączony został do diecezji wrocławskiej.
W listopadzie 1598 wizytacji kościelnej (pierwszej po soborze trydenckim) dekanatu pszczyńskiego dokonał archidiakon krakowski Krzysztof Kazimirski na zlecenie biskupa Jerzego Radziwiłła. Według sporządzonego sprawozdania kościół w Villa Susiecz znajdował się w rękach luteran[4].
W 1693 r. ołtarz główny został poświęcony św. Stanisławowi, ale już od 1703 r. znajdują się w nim obrazy Apostołów Jakuba i Filipa. Prawy ołtarz był wówczas poświęcony Matce Bożej, a lewy św. Barbarze. Na wieży wisiały dwa spiżowe dzwony: św. Stanisław i św. Jan Nepomucen[5].
W wyniku pożaru 22 maja 1770 r. cały kościół doszczętnie spłonął. Na jego miejscu ks. prob. Osiecki wybudował barak z drewna z własnej kieszeni, który do ok. 1800 r. służył jako budynek sakralny[5].
W wyniku przeniesienia cmentarza z placu kościoła, wybudowano nowy kościół. Prace zakończyły się w 1804 r. Ołtarz poświęcony był św. Stanisławowi, a w 1884 r. pojawiły się 3 boczne ołtarze: NMP, św. Jana Nepomucena oraz św. Antoniego z Padwy[5].
W 1895 r. kościół ponownie spłonął. Odbudowano go do roku 1898, a konsekrowano w 1913 r.[5]
Przez bitwy podczas II wojny światowej zniszczeniu uległa wieża. Odbudowano ją w 1947 r. Z biegiem czasu remontowano kościół (strop, ogrodzenie, blacha na dachu) i dobudowywano nowe pomieszczenia.
Stary ołtarz. Usunięty po Soborze Watykańskim II
Dawny wystrój kościoła w Suszcu przed Soborem Watykańskim II
Wnętrze kościoła w 2020 roku
Jedna z tablic pamiątkowych wmurowanych w ścianę zewnętrzną kościoła
Zdjęcie kościoła na pocztówce z Suszca w języku niemieckim z 1904 r.
Przypisy
- ↑ Monumenta Poloniae Vaticana T.1 Acta Camerae Apostolicae. Vol. 1, 1207-1344. Jan Ptaśnik (redakcja). Cracoviae: Sumpt. Academiae Litterarum Cracoviensis, 1913, s. 147–150.
- ↑ J.w., s. 221–224.
- ↑ Monumenta Poloniae Vaticana T.2 Acta Camerae Apostolicae. Vol. 2, 1344-1374. Jan Ptaśnik (redakcja). Cracoviae: Sumpt. Academiae Litterarum Cracoviensis, 1913, s. 189, 196, 205, 215, 225, 234, 244, 253, 261, 268, 276, 284, 291, 350, 381, 429, 437.
- ↑ ks. dr Maksymilian Wojtas: Akta wizytacji dekanatów bytomskiego i pszczyńskiego dokonanej w roku 1598 z polecenia Jerzego Kardynała Radziwiłła, Biskupa Krakowskiego. Katowice: Towarzystwo Przyjaciół Nauk na Śląsku, 1938, s. 108.
- ↑ a b c d Tech Studio s.c.- Strony WWW Katowice, Parafia św. Stanisława w Suszcu [online], Parafia św. Stanisława w Suszcu [dostęp 2018-07-12] (pol.).
Bibliografia
- Franciszek Maroń. Rozwój sieci parafialnej w diecezji katowickiej aż do końca XV wieku. „Śląskie Studia Historyczno-Teologiczne”, s. 161, 1969.