Pałac Małachowskich w Warszawie
 nr rej. 519 z 1 lipca 1965[1]
| |
 Pałac Małachowskich od strony ul. Krakowskie Przedmieście | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miejscowość | |
| Adres | |
| Typ budynku | |
| Styl architektoniczny | |
| Ukończenie budowy |
XVIII w. |
| Odbudowano |
1947–1948 |
| Pierwszy właściciel | |
Położenie na mapie Warszawy  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |
 52°14′46,86″N 21°00′45,29″E/52,246350 21,012581
| |
Pałac Małachowskich[2], także pałac Małachowskiego[3], pałac Loupia[3] – pałac wzniesiony w stylu barokowym w połowie XVIII wieku, znajdujący się przy ulicy Senatorskiej 11 w Warszawie.
Opis
Zbudowany w pierwszej połowie XVIII wieku dla Józefa Benedykta Loupia, burmistrza Warszawy, który nabył teren pomiędzy Senatorską a Krakowskim Przedmieściem od rodziny Grzybowskich w 1731. W 1750 rozbudowany i upiększony przez kanclerza wielkiego koronnego Jana Małachowskiego prawdopodobnie według projektu Jakuba Fontany[4]. Pierwotnie posiadał skrzydła boczne ujmujące dziedziniec od strony Krakowskiego Przedmieścia[5].
Po sprzedaży pałacu przez Mikołaja Małachowskiego, w latach 1784–1785 na części dziedzińca powstała kamienica nowego właściciela – firmy „Roesler & Hurtig”. Był to jeden z pierwszych w Warszawie domów handlowych z witrynami sklepowymi. Po połączeniu oficynami, kamienica Hurtiga i Roeslera stanowiła z pałacem jedną całość[4].
Po przebiciu do Krakowskiego Przedmieścia, w 1888 pałac uzyskał nową fasadę od strony ul. Miodowej[3].
Od 1915 na pierwszym piętrze pałacu miała swoją siedzibę Szkoła Nauk Społecznych i Handlowych, a następnie (do 1927) jej następczyni – Szkoła Nauk Politycznych[6].
Po zniszczeniach II wojny światowej pałac odbudowano w latach 1948–1949 na podstawie projektu Zygmunta Stępińskiego[5]. Budynkowi przywrócono barokowy wygląd. Później odbudowano kamienicę, jednak bez lewej oficyny, łącznika pomiędzy nią a pałacem, osłaniając w ten sposób jego elewację od strony ul. Miodowej[4].
W 1965 roku pałac został wpisany do rejestru zabytków[1]
Budynek jest siedzibą Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego[3] i Towarzystwa Polsko-Szwedzkiego[7].
Przypisy
- ↑ a b Wykaz zabytków nieruchomych wpisanych do rejestru zabytków (księga A) − na 30 czerwca 2024 roku. Woj. mazowieckie (Warszawa). [w:] Narodowy Instytut Dziedzictwa [on-line]. nid.pl. s. 55. [dostęp 2024-08-13].
- ↑ Tomasz Grygiel: Pałac Małachowskich i dom Roeslera. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1982, s. 5. ISBN 83-01-02662-6.
- ↑ a b c d Juliusz A. Chrościcki, Andrzej Rottermund: Atlas architektury Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 1977, s. 194.
- ↑ a b c Tadeusz S. Jaroszewski: Księga pałaców Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1985, s. 84. ISBN 83-223-2047-7.
- ↑ a b Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 601. ISBN 83-01-08836-2.
- ↑ Tomasz Grygiel: Pałac Małachowskich i dom Roeslera. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1982, s. 77–78, 82. ISBN 83-01-02662-6.
- ↑ Małgorzata Zubik: Ratusz chce pałac w centrum Warszawy, na którego odbudowę zrzucali się Szwedzi. Wystawił im gigantyczny rachunek. [w:] Gazeta Stołeczna [on-line]. 22 lipca 2024. [dostęp 2024-07-23].