Orlik mieszańcowy

Orlik mieszańcowy
Systematyka[1][2]
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny zielone
Nadgromada	rośliny telomowe
Gromada	rośliny naczyniowe
Podgromada	rośliny nasienne
Nadklasa	okrytonasienne
Klasa	Magnoliopsida
Nadrząd	jaskropodobne
Rząd	jaskrowce
Rodzina	jaskrowate
Rodzaj	orlik
Gatunek	orlik mieszańcowy
Nazwa systematyczna
Aquilegia × cultorum Bergmans Vaste Pl. Rotsheesters. 1924
Synonimy
Aquilegia × hybrida hort.
Multimedia w Wikimedia Commons

Orlik mieszańcowy, orlik ogrodowy (Aquilegia × cultorum) – gatunek rośliny należący do rodziny jaskrowatych, mieszaniec orlika pospolitego (Aquilegia vulgaris) z innymi gatunkami orlików. Jest uprawiany jako roślina ozdobna. Nazwa rodzajowa pochodzi od słowa aquila – orzeł, ponieważ ostroga orlika przypomina szpon orła.

Łodyga

Wzniesiona, rozgałęziona, delikatnie owłosiona, o wysokości do 80 cm.

Liście

Złożone, trójlistkowe, jasnozielone, drobne.

Kwiaty

Pojedynczo wyrastające na długich szypułkach z charakterystyczną, długą ostrogą. Występują w bardzo szerokiej gamie barw: od białej poprzez żółtą, różową i czerwoną do fioletowej. Wyróżnia się też grupę odmian stellata nie posiadających ostrogi oraz grupę odmian pleno o kwiatach pełnych.

Jest byliną. Zakwita w drugim roku po wysianiu nasion, kwitnie w maju-czerwcu. Łatwo krzyżuje się z innymi gatunkami orlików, z reguły też samorzutnie nasiewa się, stąd też w ogrodzie po pewnym czasie powstają różnokolorowe mieszańce. Nasiona nie zachowują cech odmiany macierzystej.

• Przydatność. Uprawiany jest głównie ze względu na ładne kwiaty. Po przekwitnięciu staje się nieozdobny, dlatego też uprawia się go zazwyczaj w towarzystwie innych roślin. Nadaje się do uprawy na rabatach oraz na kwiat cięty.
• Wymagania. Jest łatwy w uprawie. Nie ma specjalnych wymagań co do gleby. Najintensywniej kwitnie na stanowisku słonecznym, ale może też rosnąć w półcieniu. Jest całkowicie mrozoodporny.
• Sposób uprawy. Uprawia się go głównie przez siew z nasion. Nasiona wysiewa się w maju na rozsadniku. Jeżeli chcemy otrzymać osobniki o tych samych cechach co odmiana, należy rozmnażać przez podział rozrośniętych kęp.

• Bolesław Chlebowski, Kazimierz Mynett: Kwiaciarstwo. Warszawa: PWRiL, 1983. ISBN 83-09-00544-X. Brak numerów stron w książce