Maurizio Pollini

Maurizio Pollini (2009)
Data i miejsce urodzenia	5 stycznia 1942 Mediolan
Data i miejsce śmierci	23 marca 2024 Mediolan
Instrumenty	fortepian
Gatunki	muzyka poważna
Zawód	pianista
Wydawnictwo	Deutsche Grammophon
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Maurizio Pollini (ur. 5 stycznia 1942 w Mediolanie, zm. 23 marca 2024 tamże^[1]) – włoski pianista i dyrygent, zwycięzca VI Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina (1960).

Pochodził z rodziny artystów. Jego ojcem był włoski architekt Gino Pollini, matka miała wykształcenie muzyczne, a jego wujem był jeden z czołowych włoskich rzeźbiarzy modernizmu Fausto Melotti^[2]. Na fortepianie zaczął grać w wieku kilku lat, ale regularną naukę rozpoczął dopiero jako jedenastolatek. W 1959 ukończył studia w Konserwatorium Mediolańskim, był uczniem Carla Lonatiego i Carla Vidussa^[3][4].

W 1960, mając 18 lat zdobył I nagrodę na Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina w Warszawie^[5]. Artur Rubinstein, wówczas honorowy przewodniczący jury, stwierdził „ten młody człowiek już teraz technicznie gra lepiej niż my wszyscy”^[6].

Po konkursie rozwinął intensywną działalność koncertową i nagraniową^[6]. W latach 60. XX wieku na pewien czas przerwał działalność koncertową z powodu choroby^[7]. Poświęcił się też wtedy rozwojowi, przez krótki czas ucząc się u Arturo Benedettiego Michelangeliego^[6]. Od 1966 występował w Europie, Ameryce i Azji^[8]. W tym samym okresie nawiązał współpracę z dyrygentem Claudio Abbado i kompozytorem Luigim Nono, dzięki czemu zaczął wykonywać także muzykę współczesną^[2]. W 1972 dokonał premierowego wykonania utworu Como una ola de fuerza y luz Nono.

Od lat 80. XX wieku zajmował się też dyrygenturą^[9]. Występował na wielu festiwalach, m.in. Warszawskiej Jesieni (1977)^[10] i Festiwalu w Salzburgu (1995, 1999)^[9]. Był też jurorem Concorso Internazionale Pianistico Premio Dino Ciani w Mediolanie (1975)^[11].

W 2010 otrzymał nagrodę Praemium Imperiale w dziedzinie muzyki^[12].

W 1968 zawarł związek małżeński z pianistką, Marią Elżbietą (Marilisa) z d. Marzotto. Jego owocem jest syn, Daniele, (ur. 27 listopada 1978), pianista.

W jego repertuarze znajdowały się utwory m.in. Fryderyka Chopina, Wolfganga Amadeusa Mozarta, Roberta Schumanna, Franza Schuberta, Ludwiga van Beethovena, Johanna Sebastiana Bacha, Johannesa Brahmsa, Siergieja Prokofjewa i Béli Bartóka^[9]. Dokonał wysoko ocenianych nagrań obu kompletów Etiud Chopina, jak również wszystkich sonat fortepianowych Beethovena^[4][13].

Specjalizował się również w muzyce współczesnej - wykonywał i nagrywał m.in. utwory Pierre’a Bouleza, Luigiego Nona, Bruna Maderny oraz Karlheinza Stockhausena^[6]. Często w programach koncertów łączył klasykę z muzyką współczesną^[4].

Nagrał kilkadziesiąt płyt, głównie dla wytwórni Deutsche Grammophon, z którą miał od 1972 kontrakt na wyłączność^[6][14].

Koncertował do późnego wieku, ostatni jego koncert odbył się w lutym 2023 we włoskiej La Scali^[15]. W Polsce wystąpił po raz ostatni w 1977 z dwoma recitalami: na festiwalu Warszawska Jesień (25.09 - A. Webern, A. Schönberg, L. Nono i P. Boulez) oraz w Filh. Nar. (27.09 - 4 Sonaty fort. L. van Beethovena)^[16].

W 2007 otrzymał nagrodę Grammy w kategorii Najlepsze wykonanie na instrument solowy (bez orkiestry) za nagranie chopinowskich nokturnów^[12].

• Stanisław Dybowski: Laureaci Konkursów Chopinowskich w Warszawie. Warszawa: Selene, 2005, s. 231–234. ISBN 83-910515-1-X.
• Stefan Wysocki: Wokół Konkursów Chopinowskich. Warszawa: Wydawnictwa Radia i Telewizji, 1987. ISBN 83-212-0443-0.