Eisspeedway

Magnus Norman

Magnus Norman
Ilustracja
Państwo

 Szwecja

Data i miejsce urodzenia

30 maja 1976
Filipstad

Wzrost

188 cm

Gra

praworęczny, oburęczny bekhend

Status profesjonalny

1995

Zakończenie kariery

październik 2004

Gra pojedyncza
Wygrane turnieje

12

Najwyżej w rankingu

2 (12 czerwca 2000)

Australian Open

SF (2000)

Roland Garros

F (2000)

Wimbledon

3R (1997, 1999)

US Open

4R (1999, 2000)

Gra podwójna
Wygrane turnieje

0

Najwyżej w rankingu

133 (7 maja 2001)

Leif Magnus Norman (ur. 30 maja 1976 w Filipstadzie) – szwedzki tenisista i trener tenisa, finalista French Open 2000, zdobywca Pucharu Davisa, olimpijczyk z Sydney (2000).

Kariera tenisowa

W gronie tenisistów zawodowych zadebiutował w 1995 roku, a zakończył karierę w październiku 2004 roku[1].

W 1996 roku po raz pierwszy wszedł do czołowej setki rankingu światowego. W tym samym roku zaliczył pierwszy start w turnieju wielkoszlemowym, w Rolandzie Garrosie. W 1997 roku sprawił jedną z większych niespodzianek na French Open, eliminując w III rundzie Pete'a Samprasa; dotarł do ćwierćfinału, w którym uległ Filipowi Dewulfowi. Na Wimbledonie wyeliminował w II rundzie Ivaniševicia; w meczu tym zaserwował 46 asów i wygrał piąty, decydujący set w stosunku 14:12. W lipcu wygrał swój pierwszy turniej z cyklu ATP World Tour, pokonując w finale w Båstad Juana Antonio Marína. W finale w Ostrawie uległ Karolowi Kučerze. Sezon 1997 zakończył jako drugi tenisista Szwecji, za Jonasem Björkmanem.

W 1998 roku wygrał turniej w Amsterdamie, po pokonaniu w finale Richarda Fromberga oraz dotarł do finału w Umagu, gdzie uległ Bohdanowi Ulihrachowi. W kwietniu debiutował w reprezentacji w Pucharze Davisa w meczu ze Słowacją; w meczu otwarcia uległ Dominikowi Hrbatemu, ale pokonał w czwartym pojedynku Karola Kučerę, tym samym przyczyniając się do zwycięstwa Szwecji 3:2. W tym samym sezonie wystąpił jeszcze w finale Pucharu Davisa przeciwko Włochom, zdobywając punkt po zwycięstwie z Andreą Gaudenzim. Szwecja wygrała ostatecznie 4:1 i Norman znalazł się w gronie zdobywców Pucharu Davisa[2].

Lata 1999–2000 były najlepszymi w karierze szwedzkiego tenisisty. W 1999 roku wygrał pięć turniejów rangi ARP World Tour, najpierw w Orlando, potem w Stuttgarcie, Umagu, Long Island i Szanghaju. Ponownie był drugim tenisistą w Szwecji, tym razem za Thomasem Enqvistem. Wystąpił w meczu Pucharu Davisa przeciw Austrii; porażka z Austrią zepchnęła Szwecję z grupy światowej rozgrywek.

W 2000 roku Norman ponownie wygrał pięć turniejów, Auckland, Rzymie, Båstad, Long Island i Szanghaju. W czerwcu Szwed awansował do finału Rolanda Garrosa w Paryżu. Wyeliminował po drodze m.in. finalistę poprzedniej edycji Andrija Medwediewa, Marata Safina i Franco Squillariego. W spotkaniu o tytuł nie sprostał Gustavo Kuertenowi (Kuerten zakończył finał dopiero po jedenastej piłce meczowej, w czterech setach)[3]. Norman dotarł także do półfinału Australian Open, pokonując m.in. Lleytona Hewitta i Nicolasa Kiefera; przegrał z Kafielnikowem. Łącznie w sezonie 2000 wygrał 67 pojedynków (więcej zwycięstw odniósł w 2000 roku tylko Marat Safin). Po sukcesie w Rzymie w maju przez siedem tygodni był liderem rankingu ATP Champions Race obejmującego wyniki uzyskane wyłącznie w ciągu bieżącego sezonu. W rankingu całorocznym ATP zajmował pozycję wicelidera. Po raz pierwszy zakwalifikował się do turnieju Tennis Masters Cup i był nr 1. w szwedzkim tenisie na koniec sezonu. Występy w reprezentacji pucharowej pomogły Szwecji powrócić do grupy światowej Pucharu Davisa. W tym samym roku zagrał na igrzyskach olimpijskich w Sydney. Odpadł z rywalizacji w III rundzie po porażce z Arnaudem Di Pasqualem, późniejszym brązowym medalistą.

Od 2001 roku do końca kariery Norman zmagał się z licznymi kontuzjami, ale dochodził do finałów w 2001 roku w Sydney i Scottsdale, a w 2002 roku w Tokio[1].

W gronie tenisistów znany jako propagator hokeja, był m.in. organizatorem charytatywnego meczu hokejowego między szwedzkimi tenisistami i golfistami w 2000 roku. Obok poważnych kontuzji pleców i ramienia do zakończenia kariery przyczyniły się kłopoty z sercem.

Styl gry Magnusa Normana opierał się przede wszystkim na solidności uderzeń z głębi kortu. Praworęczny, z mocnym forhendem i oburęcznym bekhendem, dysponował także skutecznym pierwszym serwisem. Największe sukcesy odnosił na nawierzchni ziemnej.

Finały w turniejach ATP World Tour

Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
Tennis Masters Cup /
ATP Finals
ATP Masters Series /
ATP Tour Masters 1000
ATP International Series Gold /
ATP Tour 500
ATP International Series /
ATP Tour 250

Gra pojedyncza (12–6)

Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Przeciwnik Wynik finału
Zwycięzca 1. 13 lipca 1997 Båstad Ceglana Kostaryka Juan Antonio Marín 7:5, 6:2
Finalista 1. 19 października 1997 Ostrawa Dywanowa (hala) Słowacja Karol Kučera 2:6, krecz
Finalista 2. 2 sierpnia 1998 Umag Ceglana Czechy Bohdan Ulihrach 3:6, 6:7(0)
Zwycięzca 2. 8 sierpnia 1998 Amsterdam Ceglana Australia Richard Fromberg 6:3, 6:3, 2:6, 6:4
Zwycięzca 3. 25 kwietnia 1999 Orlando Ceglana Argentyna Guillermo Cañas 6:0, 6:3
Zwycięzca 4. 25 lipca 1999 Stuttgart Ceglana Niemcy Tommy Haas 6:7(6), 4:6, 7:6(7), 6:0, 6:3
Zwycięzca 5. 1 sierpnia 1999 Umag Ceglana Stany Zjednoczone Jeff Tarango 6:2, 6:4
Zwycięzca 6. 29 sierpnia 1999 Long Island Twarda Hiszpania Àlex Corretja 7:6(4), 4:6, 6:3
Zwycięzca 7. 10 października 1999 Szanghaj Twarda Chile Marcelo Ríos 2:6, 6:3, 7:5
Zwycięzca 8. 16 stycznia 2000 Auckland Twarda Stany Zjednoczone Michael Chang 3:6, 6:3, 7:5
Zwycięzca 9. 14 maja 2000 Rzym Ceglana Brazylia Gustavo Kuerten 6:3, 4:6, 6:4, 6:4
Finalista 3. 11 czerwca 2000 French Open, Paryż Ceglana Brazylia Gustavo Kuerten 2:6, 3:6, 6:2, 6:7(6)
Zwycięzca 10. 16 lipca 2000 Båstad Ceglana Szwecja Andreas Vinciguerra 6:1, 7:6(6)
Zwycięzca 11. 27 sierpnia 2000 Long Island Twarda Szwecja Thomas Enqvist 6:3, 5:7, 7:5
Zwycięzca 12. 22 października 2000 Szanghaj Twarda Holandia Sjeng Schalken 6:4, 4:6, 6:3
Finalista 4. 14 stycznia 2001 Sydney Twarda Australia Lleyton Hewitt 4:6, 1:6
Finalista 5. 11 marca 2001 Scottsdale Twarda Hiszpania Francisco Clavet 4:6, 2:6
Finalista 6. 6 października 2002 Tokio Twarda Dania Kenneth Carlsen 6:7(6), 3:6

Gra podwójna (0–1)

Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partner Przeciwnicy Wynik finału
Finalista 1. 4 stycznia 1997 Doha Twarda Szwecja Patrik Fredriksson Holandia Jacco Eltingh
Holandia Paul Haarhuis 		3:6, 2:6

Kariera trenerska

W 2008 roku pełnił funkcrę trenera Thomasa Johanssona. Od 2009 do końca sezonu 2010 był szkoleniowcem Robina Söderlinga, który awansował w tym czasie do finałów French Open, wygrał zawody ATP World Tour Masters 1000 w Paryżu i był klasyfikowany na 4. miejscu w rankingu światowym[4]. W roku 2013 został zatrudniony przez Stana Wawrinkę, doprowadzając go do 3 tytułów wielkoszlemowych, triumfu w Pucharze Davisa i 3. pozycji w klasyfikacji ATP[5]. W 2016 roku otrzymał nagrodę ATP Coach of the Year Award (Nagroda Trenera Roku)[6]. W połowie sezonu 2017 Norman i Wawrinka zakończyli współpracę[7].

Przypisy

  1. ↑ a b Former world No.2 Norman retires. [w:] Eurosport [on-line]. eurosport.com. [dostęp 2017-01-04]. (ang.).
  2. ↑ PLUS: TENNIS -- DAVIS CUP; Sweden Clinches Second Straight Title. [w:] ASSOCIATED PRESS [on-line]. nytimes.com, 6 grudnia 1998. [dostęp 2017-01-04]. (ang.).
  3. ↑ Kuerten wins French Open. [w:] CBC Sports [on-line]. cbc.ca, 11 czerwca 2000. [dostęp 2017-01-04]. (ang.).
  4. ↑ Soderling confirms split with coach. [w:] ESPN Staff [on-line]. espn.co.uk, 2 grudnia 2010. [dostęp 2017-01-04]. (ang.).
  5. ↑ Marcin Motyka: Stan Wawrinka o współpracy z Magnusem Normanem: Moje wyniki przeszły najśmielsze oczekiwania. sportowefakty.wp.pl, 13 grudnia 2016. [dostęp 2017-01-04]. (pol.).
  6. ↑ Magnus Norman Receives Inaugural ATP Coach of the Year Award. [w:] ATP Staff [on-line]. atpworldtour.com, 12 grudnia 2016. [dostęp 2017-01-04]. (ang.).
  7. ↑ Wirtualna Polska Media, Stan Wawrinka zaskoczony odejściem trenera. "To było wielkie rozczarowanie" - WP SportoweFakty, „sportowefakty.wp.pl”, 1 grudnia 2017 [dostęp 2017-12-02] (pol.).

Bibliografia

Quelle: https://pl.wikipedia.org/wiki/Magnus_Norman