Lemat Lindenbauma
Lemat Lindenbauma – twierdzenie metamatematyczne, zwane tradycyjnie lematem. Sformułowane przez polskiego logika ze szkoły lwowsko-warszawskiej, Adolfa Lindenbauma. Ma ono szerokie zastosowanie w teorii modeli, m.in. w dowodach twierdzenia o pełności tzw. metodą henkinowską.
Lemat Lindenbauma głosi, że dowolny niesprzeczny zbiór formuł można rozszerzyć do niesprzecznego i zupełnego zbioru formuł.
Zapis formalny jest następujący (przez X oznaczamy zbiór formuł, a przez Fm zbiór wszystkich formuł nad danym przeliczalnym alfabetem):
Dowód lematu Lindenbauma
Tw.
Dowód:
Niech X będzie zbiorem niesprzecznym. Niech ciąg formul będzie wyliczeniem zbioru formuł Fm. Taki ciąg istnieje, bo formuł jest przeliczalnie wiele. Określmy:
(Oznaczenia będziemy używać aby pokazać, że chodzi o użycie metajęzykowe).
Aby udowodnić lemat Lindenbauma, musimy pokazać trzy rzeczy: (a) zawieranie się X w Y (b) zupełność Y i (c) niesprzeczność Y.
Zawieranie się
Z konstrukcji i Zatem X zawiera się w Y.
Zupełność Y
Twierdzimy, że jest zupełny, czyli Dowód: Ustalmy Niech Są dwa przypadki:
- Przypadek 1.
- Przypadek 2.
Ad 1: więc
Ad 2: więc
Niesprzeczność Y
Twierdzimy, że Y jest niesprzeczny. Dowodzimy przez indukcję po n, że dla każdego n jest niesprzeczne:
(0) jest niesprzeczny z założenia. [krok zerowy]
(i) załóżmy, że jest niesprzeczny. [założenie indukcyjne]
(T) jest niesprzeczny. [teza indukcyjna]
Fakt:
- Przypadek 1. Z definicji Z Faktu: jest niesprzeczny.
- Przypadek 2. Wtedy Z (i), jest niesprzeczny.
Bibliografia
- Jan Woleński: Filozoficzna szkoła lwowsko-warszawska. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1985. ISBN 83-01-05334-8.