[...] Wymiana ognia trwała ponad dwie godziny, a nas była tam ponad setka. Zrobiliśmy zasadzkę na kolumnę 16 niemieckich ciężarówek. Celem było zdobycie broni i amunicji. Zaczailiśmy się za drzewami, jakieś 50 m od szosy. Niemcy, bojąc się ataków partyzantów, kazali wyrąbać wzdłuż głównych dróg puste pasy właśnie o szerokości 50 m. Na szosie ukryliśmy minę. Niemcy się spóźniali, a nauczeni doświadczeniem jechali w dużych odstępach. Na pierwszym wozie – tym, który miał wylecieć na minie – jakiś dryblas penetrował las wzrokiem. Zanim jego ciężarówka wjechała na minę wykrzyknął: „Gefahr! Bandit!”. Zaczęła się bitwa – cały las zaczął dudnić odgłosem wystrzałów. Czterdziestu czterech Niemców zginęło w walce. Trzynastu wzięliśmy do niewoli, ale dwóch z nich – jeden z Poznańskiego i jeden Czech – było wcielonych do niemieckiego wojska siłą i z chęcią przystało do naszego oddziału. Jedenastu pozostałych komendant – wyjątkowo – kazał rozstrzelać [za bestialstwo wobec okolicznej ludności].