Koszary Tyszkiewicza w Wilnie
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Typ budynku |
koszary |
| Pierwszy właściciel | |
| Kolejni właściciele |
Koszary Tyszkiewicza w Wilnie – kompleks koszarowy znajdujący się na terenie garnizonu Wilno.
W okresie II Rzeczypospolitej stacjonowały w nim szwadrony 4 pułku Ułanów Zaniemeńskich i 23 pułku Ułanów Grodzieńskich.
Charakterystyka
Wilno było (jest) dużym garnizonem wojskowym. Znajduje się w nim kilkanaście obiektów koszarowych. Jednym z nich były koszary kawaleryjskie położone w północnej części Wilna[a], w rejonie dzisiejszych ulic: M. Katkaus – Rinktinės – Trimitų – Piromonto. Od brzegu Wilii na północ ciągnęły się kolejne kwartały koszar, magazynów i wojskowych domów mieszkalnych[1].
Po wojnie polsko-bolszewickiej koszary przejęło Wojsko Polskie. W ostatnich miesiącach 1921 rozlokował się w nich 13 pułk ułanów. Jednak już 13 kwietnia 1922 pułk odszedł na kwatery polowe w rejon Głębokiego[2]. Jeszcze w styczniu 1922 wprowadził się do nich szwadron zapasowy i szwadron techniczny 4 pułku ułanów, a od kwietnia tegoż roku stacjonował tam 23 pułk ułanów. Od kwietnia 1927 gospodarzem koszar stał się 4 pułk ułanów, którego to szwadrony liniowe zamieniły się miejscami ze szwadronami 23 puł. i stacjonowały w tuskulańskich koszarach do czasu kampanii wrześniowej[3].
W okresie II Rzeczypospolitej koszary funkcjonowały pod trzema nazwami. Pierwszą nazwę – Kalwaryjskie – zyskały od pobliskiej ulicy i Rynku Kalwaryjskiego, gdzie sprzedawano wycofane ze służby konie; drugą nazwę – Tuskulańskie – od położonego nieopodal pałacyku wileńskiego gubernatora, zbudowanego w miejscu istniejącej od czasów Zygmunta Augusta podmiejskiej rezydencji zwanej Tuskulanum. Tuż przed II wojną światową koszary otrzymały oficjalne imię gen. Tadeusza Tyszkiewicza[1][b].
Obecnie (2020) teren ten jest silnie przekształcony, a w pierzejach ulic o historycznych nazwach, lecz o zmienionych przebiegach, stoją nowoczesne biurowce i apartamentowce ze szkła i stali[1].
Uwagi
- ↑ Północna cześć Wilna w okresie zaborów przekształcona została w miasteczko wojskowe zwane Placem Broni.
- ↑ Zatwierdzenie nazwy koszar ogłoszono w Dz. Rozk. MSWojsk. nr 7 z 6 maja 1939.
Przypisy
- ↑ a b c Kucharski i Tym 2020a ↓, s. 32.
- ↑ Kucharski i Tym 2020c ↓, s. 27.
- ↑ Kucharski i Tym 2020b ↓, s. 29.
Bibliografia
- Szymon Kucharski, Juliusz Tym: 4 pułk ułanów. T. 36. Warszawa: Edipresse Polska S.A., 2020, seria: Wielka Księga Kawalerii Polskiej 1918–1939. Odznaki kawalerii. ISBN 978-83-8164-151-7.
- Szymon Kucharski, Juliusz Tym: 23 pułk ułanów. T. 34. Warszawa: Edipresse Polska S.A., 2020, seria: Wielka Księga Kawalerii Polskiej 1918–1939. Odznaki kawalerii. ISBN 978-83-8164-151-7.
- Szymon Kucharski, Juliusz Tym: 13 pułk ułanów. T. 37. Warszawa: Edipresse Polska S.A., 2020, seria: Wielka Księga Kawalerii Polskiej 1918–1939. Odznaki kawalerii. ISBN 978-83-8164-151-7.