Eisspeedway

Karabin maszynowy RPD

RPD
Ilustracja
Państwo

 ZSRR

Rodzaj

ręczny karabin maszynowy

Historia
Prototypy

1943

Produkcja

1945 – ??

Dane techniczne
Kaliber

7,62 mm

Nabój

7,62 x 39 mm wz. 43

Taśma nabojowa

taśma 100 nab, segmentowa. w osłonie bębnowej[1]

Wymiary
Długość

1040 mm[1]

Długość lufy

590 mm[1]

Długość linii celowniczej

596 mm

Masa
broni

7,4 kg (niezaładowanej)[1]
9 kg (załadowanej)[1]

lufy

520 mm

Inne
Prędkość pocz. pocisku

735 m/s[1]

Szybkostrzelność teoretyczna

650 strz./min[1]

Szybkostrzelność praktyczna

150 strz./min[1]

Zasięg skuteczny

1000 m[1]

RPD (ros. РПД, Ручной Пулемёт Дегтярёва[a]) – radziecki ręczny karabin maszynowy konstrukcji Wasilija Diegtiariowa.

W 1942 roku Diegtiariow rozpoczął pracę nad nowym ręcznym karabinem maszynowym, który mógłby zastąpić używany dotychczas rkm DP. W tym samym czasie dwóch inżynierów N. Jelizarow i S. Siemin opracowało nowy rodzaj amunicji strzeleckiej – nabój pośredni 7,62 × 39 mm wz.43. Wtedy Diegtiariow opracował rkm, który był jednym z pierwszych modeli broni zaprojektowanej do strzelania nowym nabojem. Karabin wszedł na uzbrojenie Armii Radzieckiej w 1949 roku i otrzymał oznaczenie RPD (РПД). Była to konstrukcja zawodna, często dochodziło do zacięć[potrzebny przypis].

RPD pozostawał na wyposażeniu Armii Radzieckiej do lat sześćdziesiątych XX wieku, kiedy to został zastąpiony przez ręczny karabin maszynowy M. Kałasznikowa RPK. Chociaż formalnie został wycofany, nadal wiele jego egzemplarzy można znaleźć w magazynach wielu armii krajów byłego bloku wschodniego. Pod oznaczeniem rkm D był używany także przez Siły Zbrojne PRL. Licencyjny odpowiednik RPD produkowany w Chinach to ręczny karabin maszynowy Typ 56.

Uwagi

  1. trb. Rucznoj Puliemiot Diegtiariowa

Przypisy

  1. a b c d e f g h i Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). s. 194.

Bibliografia

  • Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa 1994: Wydawnictwo „WIS”, s. 194. ISBN 83-86028-01-7.