Kamienica przy ulicy Rzeźniczej 2 we Wrocławiu
 nr rej. A/1567/140 z 15.02.1962[1]
| |
 Kamienica przy ulicy Rzeźniczej 2 (po prawej) | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miejscowość | |
| Adres | |
| Styl architektoniczny |
klasycyzm |
| Kondygnacje |
trzy |
| Rozpoczęcie budowy |
1470 – 1525 |
| Ważniejsze przebudowy |
XVIII, 1865, 1960-1963 |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  | |
Położenie na mapie Polski  | |
| 51,110590°N 17,028195°E/51,110590 17,028195 | |
Kamienica przy ulicy Rzeźniczej 2 – zabytkowa kamienica znajdująca się przy ulicy Rzeźniczej we Wrocławiu.
Historia
Wydzielenie posesji nr 2 na ulicy Rzeźniczej miało miejsce na przełomie XIII i XIV wieku. Pierwotnie była to działka należąca do posesji leżącej przy ulicy Kiełbaśniczej 30 i pełniła funkcję przejazdu na podwórze kamienicy[2].
W okresie między 1470 a 1525 rokiem wzniesiono na posesji wąską renesansową, jednopiętrową kamienicę, będącą zarazem oficyną dla kamienicy przy Kiełbaśniczej 30. Dolna część oficyny była zwyczajnym przejazdem pokrytym sklepieniem kolebkowym; wyższe kondygnacje stanowiły część mieszkalne[3]. Kamienica przez kolejne stulecia była przynależna do kamienicy nr 30 przy ulicy Kiełbaśniczej, o czym świadczy zapis w rejestrze karowym z 1564 roku i w pierwszej pruskiej księdze podatkowej z lat 1749/1750[4][5].
W XVIII wieku kamienica została przebudowana[6]. Elewacji nadano klasycystyczny wygląd. W 1865 roku wymieniono kolebkowe sklepienie parteru na strop[7]. Pod koniec XIX wieku w podwórzu kamienicy funkcjonowała drukarnia Freunda[3]. Przed 1920 rokiem kamienica była czterokondygnacyjna. Z przejazdowej części parterowej wydzielono dwie kondygnacje, na całej wysokości boniowane. W północnej osi znajdował się portal wejściowy[8].
Po 1945 roku
W latach 1960–1963 kamienica została przebudowana i połączona z sąsiednią kamienicą nr 3, zachowując odrębną elewację. Zniszczono wówczas wiele zabytkowych elementów architektonicznych[7][6]. W 2013 roku elewacja kamienicy została gruntownie odnowiona[9].
Opis architektoniczny
Budynek jest kamienicą szczytową, trójkondygnacyjną i dwutraktową; ma zachowane kolebkowe sklepienia. Dwuosiowa fasada kamienicy wykonana została w stylu klasycystycznym. Trzecią kondygnację zamyka gzyms wieńczący, nad którym umieszczono szczyt z trójkątnym tympanonem oraz z półkolistym oknem termalnym[10]. Wejście do budynku znajduje się w kamienicy nr 3[7].
Przypisy
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo dolnośląskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2024 [dostęp 2018-05-21].
- ↑ Krzywka i Chorowska 2012 ↓, s. 251.
- ↑ a b Krzywka i Chorowska 2012 ↓, s. 262.
- ↑ Krzywka i Chorowska 2012 ↓, s. 140.
- ↑ Krzywka i Chorowska 2012 ↓, s. 268.
- ↑ a b GEZ.
- ↑ a b c Harasimowicz 1997 ↓, s. 67.
- ↑ Fotopolska.eu.
- ↑ Dokumentacja zdjęć z polska-org
- ↑ Eysymontt i in. 2011 ↓, s. 328.
Bibliografia
- Rafał Eysymontt, Jerzy Ilkosz, Agnieszka Tomaszewicz, Jadwiga Urbanik (red.): Leksykon architektury Wrocławia. Wrocław: Via Nova, 2011.
- Jan Harasimowicz (red.): Atlas architektury Wrocławia t.II. Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie, 1997.
- Maciej Krzywka, Małgorzata Chorowska: Parcelacja i zagospodarowanie bloku zabudowy pomiędzy ulicami Kiełbaśniczą, Ruską, Rzeźniczą i św. Mikołaja a zagadnienie I lokacji Wrocławia. Działka, zabudowa, mieszkańcy. Wrocław: Oficyna Wydawnicza Politechniki Wrocławskiej, 2012.