Juliana Maria brunszwicka
| |
| |
| Królowa Danii i Norwegii | |
| Okres |
od 1752 |
|---|---|
| Jako żona | |
| Koronacja |
1752 Zamek Frederiksborg Hillerød |
| Poprzedniczka | |
| Następczyni | |
| Dane biograficzne | |
| Dynastia | |
| Data urodzenia | |
| Data śmierci | |
| Miejsce spoczynku | |
| Ojciec | |
| Matka | |
| Mąż | |
| Dzieci | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Juliana Maria duń. Juliane Marie (ur. 4 września 1729 w Wolfenbüttel, zm. 10 października 1796 w zamku Fredensborg) – królowa Danii i Norwegii.
Życiorys
Była córką ks. Ferdynanda Alberta II z Brunszwiku-Wolfenbüttel (1680-1735) i jego żony Antoniny Amalii (1696-1762). 8 lipca 1752 poślubiła owdowiałego króla Danii Fryderyka V (1723-1766), stając się jego drugą żoną. Zarówno ślub, jak i koronacja Juliany Marii miały miejsce w kaplicy zamku Frederiksborg w Hillerød. Choć małżeństwo to zostało zawarte jedynie ze względów politycznych, nowa królowa Danii była lojalna wobec Fryderyka V i troskliwie opiekowała się jego dziećmi z pierwszego małżeństwa. Sama urodziła mu też syna, Fryderyka (1753-1805), który był jednak ograniczony umysłowo.
Z początku królowa nie była szczególnie lubiana w swojej nowej ojczyźnie, a to ze względu na jej niemieckie pochodzenie i charakter introwertyczki. Była nieśmiała i jąkała się. Z biegiem lat Juliana Maria włączyła się jednak aktywniej w grę polityczną rozgrywającą się na dworze duńskim, a miało to miejsce podczas panowania jej pasierba, umysłowo chorego Chrystiana VII: królowa wspierała frakcję dworską starającą się położyć kres panoszeniu się Struensee i jego popleczników, którzy wykorzystywali chorobę Chrystiana VII i faktycznie przejęli ster rządów w państwie.
Po obaleniu Struensee i wygnaniu królowej Karoliny Matyldy Juliana Maria sprawowała w latach 1772-1784 regencję w imieniu chorego Chrystiana VII, wspierając konserwatywny kierunek rządów w kraju. Pod jej kierownictwem przyjęto w Danii w 1776 prawo o obywatelstwie, na mocy którego jedynie Duńczycy mogli piastować urzędy państwowe. Prawo to zostało wprowadzone jako reakcja na niedawne rządy Struensee, który obsadzał stanowiska państwowe Niemcami. Królowa, choć sama pochodziła z Niemiec, wykorzystywała w ten sposób nacjonalistyczne nastroje społeczne i w końcu uważana była przez Duńczyków za esencję duńskości i nazywana była drogą matką Duńczyków[1]. W 1780 roku przyczyniła się do uwolnienia i udzieliła azylu czwórce sierot po swym bracie Antonim, które przebywały na zesłaniu w Chołmogorach w guberni archangielskiej na północy Rosji. Brat ten był mężem Anny Leopoldówny, regentki Rosji w latach 1740-41 i ojcem zamordowanego w Szlisselburgu cara Iwana VI.
Juliana Maria została pochowana u boku męża w katedrze w Roskilde.
Była odznaczona duńskimi Orderem Wierności[2], Orderem Matyldy i Orderem Chrystiana VII[3].
Przypisy
- ↑ Rikke Agnete Olsen: Kongerækken, Kopenhaga 2005, s. 173.
- ↑ Jan René Westh: Ordenen de l'Union Parfaite 1732–1770. Kopenhaga: Ordenshistorisk Forslag, 2003, s. 51. ISBN 87-987132-1-3. (duń.).
- ↑ H.F. Grandjean: De Kgl. Danske Ridderordener. Personalhistorisk festskrift. Kopenhaga: 1903, s. 103-104, 116-118. (duń.).
Bibliografia
- Kay Nielsen, Danmarks kongelige familier i 1000 år, Ib Askholm, wyd. 1. udg., 1. opl, [Rødovre]: Askholm, 2007, ISBN 978-87-91679-09-4, OCLC 254232649.
- Rikke Agnete Olsen: Kongerækken, Kopenhaga 2005, ISBN 87-595-2525-8.
