Julian Janowski
 Julian Janowski, fot. zbiory rodzinne. | |
 pułkownik piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
16 lutego 1886 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
31 sierpnia 1970 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne |
|
| Jednostki |
32 Pułk Piechoty |
| Stanowiska |
zastępca dowódcy pułku piechoty |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa, |
| Odznaczenia | |
        
| |
Julian Janowski (ur. 16 lutego 1886 w Łomży, zm. 31 sierpnia 1970 w Ostródzie) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego.
Życiorys
Po ukończeniu gimnazjum w Łomży, w 1904 wstąpił na ochotnika do armii rosyjskiej, po ukończeniu w 1905 szkoły podoficerskiej wstąpił do szkoły junkrów w Kazaniu. Po jej ukończeniu w 1908 otrzymał stopień podporucznika i został skierowany do 177 pułku piechoty, w którym służył do wybuchu I wojny światowej. Brał udział w walkach na froncie rosyjsko–austriackim i w sierpniu 1914 został ciężko ranny. Dostał się do niewoli, w której przebywał do 1918.
W 1918 wstąpił do Wojska Polskiego, uczestnicząc w rozbrajaniu Niemców w Ciechanowie. W grudniu 1918 został przydzielony do 32 pułku piechoty, gdzie kolejno był dowódcą kompanii, batalionu i od listopada 1921 zastępcą dowódcy pułku. W składzie tego pułku brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej.
10 lipca 1922 roku został zatwierdzony na stanowisku dowódcy batalionu w 74 pułku piechoty[1]. W maju 1923 roku został przydzielony z Rezerwy Oficerów Sztabowych DOK IV do PKU Stanisławów na stanowisko I referenta[2]. W lipcu tego roku wrócił do 74 pp na stanowisko dowódcy batalionu[3]. W sierpniu 1923 roku powierzono mu pełnienie obowiązków zastępcy dowódcy pułku[4][5][6][7]. W styczniu 1930 roku został przeniesiony do 5 pułku Strzelców Podhalańskich w Przemyślu na stanowisko dowódcy pułku[8][9]. W lipcu 1936 roku został mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej 11 Dywizji Piechoty w Stanisławowie. W maju 1938 roku został pierwszym zastępcą komendanta głównego Straży Granicznej, gen. bryg. Waleriana Czumy.
3 września 1939 mianowany został zastępcą dowódcy obrony Warszawy z zachowaniem dotychczasowego stanowiska I zastępcy komendanta głównego Straży Granicznej. W dniu 10 września 1939 został dowódcą Odcinka „Warszawa–Wschód”, a od 14 września po przekazaniu dowództwa odcinka gen. bryg. Juliuszowi Zulaufowi był jego zastępcą do momentu kapitulacji Warszawy 28 września 1939.
Następnie przebywał w niewoli niemieckiej w oflagu IVB Koenigstein i VIIA Murnau do kwietnia 1945.
We wrześniu 1945 wrócił do Polski i rozpoczął służbę w Wojsku Polskim. Pełnił kolejno stanowiska szefa Wydziału Wyszkolenia Bojowego Departamentu Wojsk Ochrony Pograniczna (październik 1945 – listopad 1946), dyrektora nauk w Centrum Wyszkolenia Wojsk Ochrony Pogranicza (listopad 1946 – maj 1949). W okresie od maja 1949 do stycznia 1950 pozostawał w dyspozycji Departamentu Personalnego MON, a następnie zostaje przeniesiony w stan spoczynku.
Po przejściu w stan spoczynku pracował do czasu przejścia na emeryturę w 1958 w instytucjach państwowych na terenie Ostródy i Olsztyna.
Zmarł 31 sierpnia 1970 w Ostródzie. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera B18-5-16)[10].
Awanse
- podporucznik – 1908
- porucznik – 1911
- sztabskapitan – 1914
- major – 1920
- podpułkownik – 1926
- pułkownik – 10 grudnia 1931 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 i 14 lokatą w korpusie oficerów piechoty
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari
Grób Juliana Janowskiego na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie - Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 3390 (1921)[11]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1934)[12][13]
- Krzyż Walecznych[14]
- Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[15][14]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[16]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[16]
- Odznaka za Rany i Kontuzje[16]
- Odznaka pamiątkowa 5 Pułku Strzelców Podhalańskich[16]
Przypisy
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 22 lipca 1922 roku, s. 552.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 29 z 18 maja 1923 roku, s. 273.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 45 z 7 lipca 1923 roku, s. 451.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 55 z 18 sierpnia 1923 roku, s. 510.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 337, 401.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 297, 346.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 88, 166.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 21 stycznia 1930 roku, s. 8.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 19, 619.
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 2019-11-25].
- ↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 3134 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 9).
- ↑ M.P. z 1934 r. nr 259, poz. 337 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
- ↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 13, s. 229, 11 listopada 1934.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 19.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
- ↑ a b c d Na podstawie fotografii [1].
![[1]](https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/c/c2/Janowski_Julian.jpg){kind=link}
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Tadeusz Jurga Obrona Polski 1939 wyd. Instytut Wydawniczy PAX, Warszawa 1990 ISBN 83-211-1096-7.
- Bartosz Janczak, Pułkownik Julian Janowski (1886–1970). Oddany służbie i rodzinie, wyd. Centralne Muzeum Jeńców Wojennych, Opole 2019, ISBN 978-83-61801-36-8.