Juan Mónaco
 Juan Mónaco podczas turnieju BNP Paribas Open 2012 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
29 marca 1984 |
| Wzrost |
185 cm |
| Gra |
praworęczny, oburęczny bekhend |
| Status profesjonalny |
2002 |
| Zakończenie kariery |
maj 2017 |
| Trener |
Jose Clavet, Mariano Zabaleta |
| Gra pojedyncza | |
| Wygrane turnieje |
9 |
| Najwyżej w rankingu |
10 (23 lipca 2012) |
| Australian Open |
3R (2008, 2010) |
| Roland Garros |
4R (2007, 2012) |
| Wimbledon |
3R (2012, 2013) |
| US Open |
4R (2007, 2011) |
| Gra podwójna | |
| Wygrane turnieje |
3 |
| Najwyżej w rankingu |
41 (5 stycznia 2009) |
| Australian Open |
3R (2009) |
| Roland Garros |
QF (2014) |
| Wimbledon |
1R (2005, 2009) |
| US Open |
SF (2008) |
| Strona internetowa | |
Juan Mónaco[1] (ur. 29 marca 1984 w Tandil) – argentyński tenisista specjalizujący się w grze na nawierzchni ziemnej, reprezentant w Pucharze Davisa, olimpijczyk.
Kariera Juana Mónaco trwała od 2002 do maja 2017. W lipcu 2012 roku był sklasyfikowany na 10. pozycji w rankingu ATP Entry, najwyższym w swojej karierze.
W sumie wygrał 12 turniejów rangi ATP World Tour, 9 w grze pojedynczej i 3 w grze podwójnej.
Życie prywatne
Juan Mónaco jest synem Hectora i Cristiny. Ojciec jest biznesmenem, a matka architektem. Ma również starszą siostrę, Marę oraz młodszego brata, Andresa. W wolnym czasie chętnie odwiedza swoich znajomych oraz przebywa w domu z rodziną. Lubi piłkę nożną i koszykówkę[1].
Kariera tenisowa
2002–2003
W styczniu 2002 Mónaco rozpoczął karierę seniorską. W tym roku wygrał turniej rangi ITF Futures F20 na Jamajce. W marcu 2003 roku zwyciężył po raz kolejny w Jamajce, rozgrywkach futuresowych F4. Do końca sezonu wygrał jeszcze cztery imprezy, w Argentynie (F1 futures) i (F6 futures), Boliwii (F1) oraz w Urugwaju (F2).
2004
Drugi rok w zawodowej karierze zaczął od triumfu w rozgrywkach ATP Challenger Tour w São Paulo. Na początku lutego Mónaco wystartował po raz pierwszy w turnieju ATP World Tour, w Viña del Mar, ale odpadł w III rundzie kwalifikacji. W tym samym miesiącu osiągnął ćwierćfinał rozgrywek w Buenos Aires, eliminując wcześniej m.in. Juana Ignacio Chelę. W turnieju ATP Masters Series w Miami doszedł do III rundy, przechodząc wcześniej kwalifikacje. W turnieju głównym pokonał Joachima Johanssona i Gustavo Kuertena, a przegrał z Paradornem Srichaphanem.
W maju zadebiutował w turnieju wielkoszlemowym, podczas rywalizacji na Roland Garrosie. Na początku pomyślnie przebrnął kwalifikacje, a potem, w fazie zasadniczej doszedł do II rundy, gdzie w walce o dalszą grę przegrał z późniejszym półfinalistą imprezy, Guillermo Corią. W Båstad osiągnął kolejny w sezonie ćwierćfinał, natomiast w Sopocie po raz pierwszy w karierze awansował do półfinału rozgrywek ATP World Tour. Spotkanie o finał przegrał ze swoim rodakiem, José Acasuso.
Ostatni w roku wielkoszlemowy turniej, US Open, Argentyńczyk zakończył w I rundzie, po porażce z Gastónem Gaudio. Kolejny w sezonie półfinał osiągnął w Palermo, ale w meczu o finał nie sprostał Filippo Volandriemu.
Sezon ukończył w czołowej setce rankingu, będąc na 73. miejscu[2].
2005
Na początku sezonu Argentyńczyk zadebiutował w Australian Open, jednak przegrał swój pojedynek w I rundzie. W kwietniu awansował do swojego pierwszego finału rozgrywek ATP World Tour, w Casablance. W finale zmierzył się z Mariano Puertą, który pokonał Mónaco 6:4, 6:1[3]. Na początku maja Mónaco uzyskał ćwierćfinał w Monachium.
W Roland Garrosie i Wimbledonie odpadał w I rundzie. Ten sam rezultat powtórzył na US Open. Do końca roku osiągnął ćwierćfinał w wietnamskim Ho Chi Minh.
Na koniec roku uplasował się na 85. pozycji w rankingu światowym.
2006
Sezon 2006 Mónaco zainaugurował od II rundy w Melbourne. W lutym doszedł do ćwierćfinału w Costa do Sauipe. Ten sam wynik uzyskał w Pörtschach.
W Roland Garrosie doszedł do III rundy. Pojedynek o 1/8 finału przegrał z Ivanem Ljubičiciem. Na ceglanych kortach w Stuttgarcie, turnieju rangi ATP International Series Gold, osiągnął półfinał. Spotkanie, którego stawką był finał przegrał 6:4, 2:6, 2:6 z José Acasuso.
W US Open odpadł w I fazie po porażce z Jamesem Blakiem.
Rok 2006 ukończył jako 69. zawodnik na świecie[2].
2007
Na początku roku Mónaco zagrał w turnieju w Auckland, przechodząc najpierw eliminacje, a potem w fazie zasadniczej dochodząc do ćwierćfinału. W Australian Open odpadł w I etapie z Nicolasem Mahutem. Podczas rozgrywek w Costa do Sauipe zaszedł do ćwierćfinału. W rodzinnym Buenos Aires awansował do swojego drugiego finału w karierze. We wcześniejszych rundach zdołał pokonać m.in. zwycięzcę rozgrywek z 2006 roku, Carlosa Moyę. W meczu o tytuł pokonał 6:1, 6:2 Alessio Di Mauro[4]. W turniejach w Houston i Estoril Mónaco osiągał ćwierćfinały.
Drugie w sezonie turniejowe zwycięstwo Mónaco wywalczył Pörtschach. W ćwierćfinale pokonał m.in. Nikołaja Dawydienkę. W finale zmierzył się z Gaëlem Monfilsem, wygrywając pojedynek 7:6(3), 6:0.[5]. W Roland Garrosie doszedł do 1/8 finału, a w Wimbledonie odpadł w I rundzie.
Trzeci triumf w rozgrywkach ATP World Tour Mónaco odniósł w Kitzbühel. W drodze po tytuł pokonał m.in. Tommy'ego Robredo oraz Philippa Kohlschreibera, a w meczu finałowym wygrał 5:7, 6:3, 6:4 z Potito Starace[6].
W US Open Series Argentyńczyk doszedł do III rundy turnieju ATP Masters Series w Cincinnati. Na kortach Flushing Meadows awansował do IV rundy, a we wcześniejszej fazie wyeliminował m.in. Agustína Calleriego. W połowie października doszedł do ćwierćfinału turnieju w Sztokholmie, a w rozgrywkach rangi ATP Masters Series w Madrycie dotarł do III rundy.
Na koniec roku zajmował 23. miejsce w rankingu Entry[2].
2008
Na początku stycznia Mónaco doszedł do półfinału rozgrywek w Auckland. W spotkaniu o finał uległ Philippowi Kohlschreiberowi 2:6, 1:6. Argentyńczyk wystartował również w grze podwójnej wygrywając pierwszy w karierze deblowy tytuł. Grając razem z Luisem Horną pokonali w finale duet Xavier Malisse-Jürgen Melzer 6:4, 3:6, 10–7. W Australian Open przegrał mecz w III rundzie z Tomášem Berdychem. Podczas imprezy w Viña del Mar Mónaco awansował do finału zarówno w singlu, jak i w deblu. W finale debla razem Máximo Gonzálezem zmierzył się z parą José Acasuso-Sebastián Prieto. Mecz skończył się przedwcześnie, z powodu kontuzji stopy jakiej doznał Mónaco, przy stanie 1:6, 0:3. Po finale debla miał się odbyć finał singla, jednak Mónaco oddał zwycięstwo walkowerem Fernando Gonzálezowi, z powodu urazu wcześniej doznanego[7].
Na korty powrócił pod koniec lutego na rozgrywki w Buenos Aires, lecz odpadł z rywalizacji w I rundzie po przegranej z Agustínem Callerim. W turnieju ATP Masters Series w Indian Wells doszedł do III rundy, podobnie jak i w Hamburgu. Podczas turnieju w Walencji Mónaco wywalczył drugi deblowy tytuł w karierze. Wspólnie z Máximo Gonzálezem pokonali w finale 7:5, 7:5 parę Travis Parrott-Filip Polášek[8]. Na kortach w Pörtschach po raz drugi w przeciągu dwóch lat Mónaco osiągnął finał singla. W półfinale zdołał pokonać Ivana Ljubičivia, ale w finale nie sprostał Nikołajowi Dawydience[9].
W rozpoczynającym się Roland Garrosie Argentyńczyk odpadł w I rundzie. W czerwcu, podczas rozgrywek w Warszawie osiągnął półfinał. Pojedynek o finał przegrał z Tommym Robredo. W ostatnim wielkoszlemowym w roku turnieju, US Open odpadł w I rundzie.
Tego roku wystąpił również na igrzyskach olimpijskich w Pekinie. Wystąpił w konkurencjach gry pojedynczej i podwójnej, z których odpadł w I rundzie, w deblu startując w parze z Agustínem Callerim.
Sezon zakończył na 46. miejscu w rankingu światowym[2].
2009
Ósmy rok w zawodowej karierze Mónaco rozpoczął od porażki w I rundzie w Melbourne. W Viña del Mar doszedł do ćwierćfinału, a w Costa do Sauipe osiągnął finał gry podwójnej partnerując Lucasowi Arnoldowi Kerowi. Rywalami Argentyńczyków w spotkaniu finałowym byli Marcel Granollers i Tommy Robredo, którzy zakończyli zwycięsko rywalizację 6:4, 7:5[10]. W Buenos Aires Mónaco awansował do finału gry pojedynczej, pokonując po drodze m.in. Davida Nalbandiana. W spotkaniu finałowym zmierzył się z Tommym Robredo, który wygrał pojedynek 7:5, 2:6, 7:6(5)[11]. Podczas rozgrywek w Monte Carlo Mónaco osiągnął III rundę, podobnie jak i w Barcelonie. W Rzymie awansował po raz pierwszy do ćwierćfinału rozgrywek ATP World Tour Masters 1000. Po drodze pokonał m.in. Andy'ego Murraya. Spotkanie o półfinał przegrał z Fernando Gonzálezem.
W wielkoszlemowym Roland Garrosie odpadł z rywalizacji w II rundzie, a w Wimbledonie w I rundzie. W połowie lipca osiągnął finał turnieju w Båstad. W ćwierćfinale pokonał Fernando Verdasco, a w półfinale wygrał z Tommym Robredo. W spotkaniu finałowym zagrał z Robinem Söderlingiem, z którym przegrał 3:6, 6:7(4)[12].
Na kortach Flushing Meadows Mónaco przegrał swoje spotkanie w I rundzie z Juanem Martínem del Potro. W stolicy Rumunii, Bukareszcie, awansował do kolejnego finału w sezonie. Spotkanie o tytuł rozegrał z Albertem Montañésem, któremu uległ 6:7(2), 6:7(6)[13].
Sezon zakończył na 30. pozycji w rankingu ATP Entry[2].
2010
Pierwszy występ w sezonie Mónaco zanotował w Auckland, gdzie odpadł w II rundzie. Wyeliminował swojego rodaka, Horacio Zeballosa, a przegrał z późniejszym triumfatorem rozgrywek, Johnem Isnerem. W Australian Open awansował do III rundy, pokonując po drodze w trzech setach Ernestsa Gulbisa oraz po pięciosetowym pojedynku Michaëla Llodrę. W pojedynku o 1/8 finału nie sprostał Nikołajowi Dawydience. Na początku lutego Argentyńczyk wystartował w turnieju Movistar Open, rozgrywanym na kortach ziemnych w Santiago. Doszedł tam do finału, jednak w meczu o tytuł przegrał z Thomazem Belluccim 2:6, 6:0, 4:6[14]. W swoim kolejnym występie, na kortach w Buenos Aires uzyskał półfinał. Pojedynek o miejsce w finale przegrał z Juanem Carlosem Ferrero. Ten sam wynik Argentyńczyk powtórzył podczas rozgrywek w Acapulco. W drodze po półfinał pokonał m.in. Fernando Verdasco. W trakcie trwania meczu półfinałowego Argentyńczyk doznał kontuzji mięśni żebra, która uniemożliwiła mu dalszą grę przy stanie 5:7 dla Juana Carlosa Ferrero[15]. Tym samym jego rywal awansował do finału turnieju.
W marcu Mónaco doszedł do ćwierćfinału turnieju ATP World Tour Masters 1000 w Indian Wells, pokonując m.in. Juana Carlosa Ferrero. W pojedynku o półfinał imprezy przegrał w trzech setach z późniejszym triumfatorem rozgrywek, Ivanem Ljubičiciem.
W maju, podczas Drużynowego pucharu świata Mónaco wraz z reprezentacją Argentyny wygrali całą rywalizację. W finale Argentyńczycy pokonali 2:1 USA, a Mónaco zdobył punkt dla zespołu pokonując 1:6, 6:2, 6:3 Sama Querreya[16]. Na Roland Garrosie odpadł z rywalizacji w I rundzie po porażce z Gregą Žemlją. Z Wimbledonu Argentyńczyk się wycofał, natomiast na początku września, podczas US Open odpadł z gry w I rundzie po porażce z Peterem Polanskym.
Jesienią, podczas turnieju ATP World Tour Masters 1000 w Szanghaju Mónaco osiągnął półfinał, eliminując odpowiednio Florenta Serrę, Thiemo de Bakkera, Mischę Zvereva oraz Jürgena Melzera. Spotkanie o finał imprezy przegrał z Andym Murrayem. W listopadzie, podczas rozgrywek w Walencji Argentyńczyk osiągnął ćwierćfinał, pokonując po drodze m.in. Andy'ego Murraya. W pojedynku o półfinał zawodów nie sprostał Marcelowi Granollersowi.
Sezon ukończył będąc na 26. miejscu w zestawieniu ATP[2].
2011
Rok 2011 Mónaco zainaugurował od turnieju w Auckland, gdzie odpadł w I fazie pokonany przez Adriana Mannarino. Podczas Australian Open doszedł do II rundy, po wcześniejszym wyeliminowaniu Simona Greula. Spotkanie o dalszą fazę przegrał wynikiem 4:6, 4:6, 6:3, 2:6 z Robinem Haasem. W lutym Mónaco osiągnął dwa ćwierćfinały, najpierw w Buenos Aires, przegrywając ze Stanislasem Wawrinką oraz Acapulco, gdzie został pokonany przez Davida Ferrera.
Na początku maja Mónaco wystartował w Madrycie, po wygranych z Andriejem Gołubiewem i Gaëlem Monfilsem. Spotkanie o ćwierćfinał Argentyńczyk przegrał z Tomášem Berdychem. Podczas Drużynowego pucharu świata Mónaco wraz z Juanem Ignacio Chelą i Máximo Gonzálezem osiągnęli finał imprezy eliminując po drodze reprezentacje Kazachstanu, Szwecji oraz Stanów Zjednoczonych. W finale Argentyńczycy zmierzyli się z Niemcami, z którymi przegrali 1:2. W swoim singlowym pojedynku Mónaco uległ Florianowi Mayerowi[17]. W wielkoszlemowym Roland Garrosie Argentyńczyk odpadł w I rundzie z Fernando Verdasco. Również w I rundzie Mónaco zakończył swój udział na Wimbledonie, przegrywając w Michaiłem Jużnym.
Pod koniec sierpnia Argentyńczyk dotarł do ćwierćfinału turnieju w Winston-Salem, ponosząc porażkę z Andym Roddickiem. Podczas US Open Mónaco awansował do IV rundy, pokonując po drodze m.in. Radka Štěpánka. Spotkanie o ćwierćfinał zawodów przegrał z Rogerem Federerem. Na początku listopada, podczas zawodów w Walencji Mónaco awansował po raz pierwszy w karierze do finału rozgrywek ATP World Tour na nawierzchni twardej. Argentyńczyk po drodze wyeliminował m.in. Juana Carlosa Ferrero oraz Davida Ferrera. Spotkanie finałowe Mónaco przegrał jednak z Marcelem Granollersem[18]. Następnie Mónaco dotarł do ćwierćfinału turnieju w Paryżu, ponosząc porażkę z Rogerem Federerem.
Rok Argentyńczyk zakończył na 26. miejscu w klasyfikacji ATP[2].
2012
W 2012 roku pierwszy turniej Mónaco rozegrał podczas Australian Open, gdzie poniósł porażkę w I rundzie po pięciosetowym spotkaniu z Philippem Kohlschreiberem. W kolejnym starcie, w chilijskim Viña del Mar, Argentyńczyk odniósł czwarte w karierze turniejowe zwycięstwo, pokonując w finale 6:3, 6:7(1), 6:1 Carlosa Berlocqua[19]. Był to zarazem pierwszy singlowy tytuł Mónaco bo blisko czterech i pół roku.
Pod koniec marca Argentyńczyk osiągnął półfinał imprezy ATP World Tour Masters 1000 w Miami. Po drodze zdołał wyeliminować m.in. Gaëla Monfilsa, Andy'ego Roddicka oraz Mardy'ego Fiha[20]. Półfinałowy pojedynek przegrał dopiero z Novakiem Đokoviciem. Piąty singlowy turniej Mónaco wygrał w połowie kwietnia w Houston, gdzie finałowy mecz wygrał 6:2, 3:6, 6:3 z Johnem Isnerem[21].
W kwietniu, podczas występu w Monte Carlo, Argentyńczyk doznał urazu kolana, który wykluczył go z rozgrywek na miesiąc[22]. Do rywalizacji powrócił w połowie maja na turniej w Rzymie, gdzie odpadł w III rundzie pokonany przez Novaka Đokovicia. Podczas wielkoszlemowego Roland Garrosa Mónaco doszedł do IV rundy, po wcześniejszej wygranej m.in. w pięciu setach z Milosem Raoniciem. Spotkanie o dalszą rundę zakończyło się porażką Argentyńczyka z Rafaelem Nadalem.
Na Wimbledonie, w spotkaniu I rundy z Leonardo Mayerem, Mónaco po raz pierwszy przeszedł rundę tego turnieju, pokonując swojego rywala 6:4, 7:6(5), 7:6(5). W następnym meczu Argentyńczyk wyeliminował Jérémy'ego Chardy'ego, jednak w pojedynku III rundy z Viktorem Troickim Mónaco przegrał 5:7, 5:7, 3:6. Trzeci w sezonie finał argentyński tenisista osiągnął w połowie lipca w Stuttgarcie. W finale Mónaco zmierzył się z Janko Tipsareviciem, z którym przegrał 4:6, 7:5, 3:6. Kolejny tytuł w sezonie Mónaco wywalczył w Hamburgu. W zawodach przegrał łącznie dwa sety, a w rundzie finałowej wygrał 7:5, 6:4 z Tommym Haasem[23]. Wynik ten pozwolił Argentyńczykowi awansować na 10. miejsce w rankingu ATP, najwyższe w karierze.
Pod koniec lipca Mónaco zagrał na igrzyskach olimpijskich w Londynie. W I rundzie pokonał Davida Goffina, jednak w dalszej rundzie uległ Feliciano Lópezowi. Podczas US Open Argentyńczyk odpadł w I rundzie po pięciosetowym spotkaniu z Guillermo Garcíą Lópezem.
Pierwszy turniej jesienią Mónaco zagrał w Kuala Lumpur, gdzie wygrał po raz pierwszy w karierze zawody na nawierzchni twardej. W finałowym spotkaniu pokonał 7:5, 4:6, 6:3 Juliena Benneteau[24].
Rok 2012 Argentyńczyk zakończył na 12. miejscu w klasyfikacji singlowej ATP[2].
2013
Sezon Mónaco zaczął od startu w Australian Open, przegrywając w I rundzie z Andriejem Kuzniecowem. W lutym zagrał w Viña del Mar osiągając po raz pierwszy od czterech lat finał gry podwójnej w zawodach ATP World Tour. W finale, w parze z Rafaelem Nadalem, nie sprostał deblowi Paolo Lorenzi i Potito Starace[25]. W połowie kwietnia Argentyńczyk awansował do półfinału singla w Houston, ponosząc porażkę z Johnem Isnerem[26].
Podczas europejskiego sezonu na kortach ziemnych Mónaco, pod koniec kwietnia, doszedł do ćwierćfinału w Barcelonie, gdzie przegrał z Nicolásem Almagro. Tuż przed wielkoszlemowym Rolandem Garrosem, Mónaco wygrał rywalizację singlową w Düsseldorfie, po pokonaniu w rundzie finałowej 6:4, 6:2 Jarkko Nieminena[27]. Na paryskich kortach zawodnik argentyński odpadł już w I rundzie po porażce z Danielem Gimeno-Traverem.
Na Wimbledonie tenisista argentyński awansował do III rundy, wyeliminowany przez Kenny'ego de Scheppera. Następnie zagrał w Båstad, gdzie uległ w ćwierćfinale Grigorowi Dimitrowowi. Do kolejnego ćwierćfinału Argentyńczyk awansował w Hamburgu, ponosząc porażkę z Nicolásem Almagro. Następnie Mónaco wystąpił w Kitzbühel osiągając finał, w którym przegrał 6:0, 6:7(3), 4:6 z Marcelem Granollersem.
US Open Mónaco zakończył już w I rundzie gdzie przegrał poprzez krecz w trzecim secie z Florianem Mayerem, podając jako przyczynę ból głowy i żołądka[28].
Ostatni turniej w sezonie Mónaco zagrał pod koniec września w Tokio. Zmagania zakończył na I rundzie wyeliminowany przez Jarkko Nieminena.
Rok 2013 tenisista argentyński zakończył na pozycji nr 42. w klasyfikacji ATP[2].
2014
Sezon 2014 Mónaco zainaugurował od występu w Melbourne, gdzie w I rundzie poniósł porażkę z Ernestsem Gulbisem.
Pod koniec lutego Argentyńczyk awansował do pierwszego w roku ćwierćfinału, podczas turnieju w São Paulo. Spotkanie o uczestnictwo w półfinale przegrał z Paolo Lorenzim.
Do kolejnego ćwierćfinału w sezonie Mónaco awansował w maju, w Düsseldorfie, wyeliminowany przez Ivo Karlovicia. Roland Garros Mónaco rozpoczął od wygranej z Lucasem Pouille, jednak w dalszej rundzie przegrał z Andreasem Seppim.
Podczas turniejów na nawierzchni trawiastej Mónaco nie wystąpił. Powrócił do rywalizacji w lipcu i pod koniec tego miesiąca awansował do finału w Gstaad, gdzie mecz o tytuł przegrał z Pablo Andújarem[29]. Po zawodach w Gstaad doszedł do półfinału w Kitzbühel, odpadając po porażce z Dominicem Thiemem.
Po miesięcznej przerwie Mónaco powrócił do rywalizacji na US Open, lecz został wyeliminowany w I rundzie przez Jo-Wilfrieda Tsongę. Pod koniec września tenisista argentyński awansował do półfinału w Shenzhen, w którym uległ Andy'emu Murrayowi.
Rok 2014 zakończył na pozycji nr 62. w rankingu ATP[2].
2015
Na początku sezonu Mónaco awansował do finału gry podwójnej wspólnie z Rafaelem Nadalem w Ad-Dausze, w którym wygrali z Julianem Knowlem i Philippem Oswaldem 6:3, 6:4[30].
W marcu Argentyńczyk został finalistą turnieju w Buenos Aires ulegając Rafaelowi Nadalowi.
W zawodach z serii ATP World Tour Masters 1000 w Indian Wells i Miami doszedł odpowiednio do III rundy i ćwierćfinału.
Kolejny ćwierćfinał w sezonie osiągnął tuż przed French Open, w Nicei. W paryskiej imprezie wyeliminował najpierw po pięciosetowym meczu Federica Delbonisa, a następnie przegrał z Tejmurazem Gabaszwilim. Z rywalizacji na Wimbledonie również został wyeliminowany w II rundzie.
Ostatni w sezonie start Argentyńczyka miał miejsce w sierpniu w Kitzbühel, gdzie w I rundzie przegrał przez krecz z Robinem Haasem[31]. Przyczyną wycofania się z dalszej gry był uraz nadgarstka, który wyeliminował Mónaco z gry do lutego 2016 roku.
2016
Przez cały sezon 2016 Mónaco zmagał się z problemami zdrowotnymi. Z Australian Open wycofał się przez kontuzję nadgarstka, podobnie jak w jesiennej części sezonu z imprez halowych w Bazylei i Paryżu. Ostatni turniej zagrał na początku października w Tokio.
W sezonie 2016 Argentyńczyk został zwycięzcą zawodów w Houston, startując jako tenisista sklasyfikowany poniżej 100. miejsca w rankingu[32]. W finale pokonał Jacka Socka.
W maju został ćwierćfinalistą zawodów ATP World Tour Masters 1000 w Rzymie, gdzie przez kontuzję lewego biodra poddał mecz półfinałowy[33]. Mónaco został także ćwierćfinalistą jesiennego turnieju w Tokio.
Uczestniczył w 3 imprezach wielkoszlemowych, dochodząc do 2 rund w Paryżu i Londynie, a w Nowym Jorku przegrywając w 1 rundzie.
W sierpniu zagrał na igrzyskach olimpijskich w Rio de Janeiro w turnieju singlowym odpadając w 2 rundzie.
Rok 2016 zakończył na 65. miejscu w klasyfikacji ATP[2]. Rozegrał 31 meczów i odniósł 17 zwycięstw.
2017
Wystąpił w trzech turniejach, w Indian Wells, Miami i Houston za każdym razem odpadając w 1 rundzie.
Zrezygnował z udziału w Australian Open, turniejów rozgrywanych w Ameryce Południowej i w Europie na kortach ziemnych z powodu problemów z nadgarstkiem[34].
Dnia 15 maja poinformował o zakończeniu zawodowej kariery[35].
Puchar Davisa
W reprezentacji zadebiutował w 2004 roku w ćwierćfinale meczu "grupy światowej" przeciwko Białorusi. Swoje spotkanie przegrał 6:3, 3:6, 3:6 z Uładzimirem Wałczkouem, a wynik konfrontacji pomiędzy zespołami to 5:0 dla Białorusinów.
W edycji z roku 2008 Mónaco zagrał w ćwierćfinale ze Szwecją, wygrywając swój pojedynek 6:3, 6:3 z Thomasem Johanssonem, a końcowy rezultat rywalizacji to 4:1 dla Argentyńczyków.
Podczas rozgrywek z 2009 roku Mónaco zwyciężył 6:1, 6:2, 7:6(1) w meczu I rundy z reprezentantem Holandii Thiemo de Bakkerem. W ćwierćfinale rywalami tenisistów z Ameryki Południowej byli Czesi. Oba swoje spotkania Mónaco przegrał, najpierw z Tomášem Berdychem, a potem z Radkiem Štěpánkiem. Do półfinału przeszli Czesi, którzy zwyciężyli w tej fazie 3:2.
W 2010 roku Argentyńczyk wziął udział w rundzie półfinałowej przeciwko Francji. Mónaco przegrał w singlu z Michaëlem Llodrą, a Francuzi wygrali rywalizację 5:0.
W sezonie 2011 Mónaco awansował wspólnie z reprezentacją do finału rozgrywek, po wyeliminowaniu m.in. w półfinale zwycięzców z 2010 roku, Serbów. Rundę finałową Argentyńczycy jednak przegrali 1:3 z Hiszpanią, a Mónaco uległ Rafaelowi Nadalowi.
W 2012 roku Argentyna, w składzie z Mónaco, awansowała do półfinału. Mónaco zagrał w tej edycji cztery singlowe mecze, z których w trzech triumfował. W półfinale przeciwko Czechom, tenisista przegrał z Tomášem Berdychem, a pokonał Ivo Minářa. Do finału przeszli Czesi, kończąc rywalizację 3:2.
Finały w turniejach ATP World Tour
| Legenda |
|---|
| Wielki Szlem |
| Igrzyska olimpijskie |
| Tennis Masters Cup / ATP Finals |
| ATP Masters Series / ATP Tour Masters 1000 |
| ATP International Series Gold / ATP Tour 500 |
| ATP International Series / ATP Tour 250 |
Gra pojedyncza (9–12)
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Przeciwnik | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Finalista | 1. | 10 kwietnia 2005 | Casablanca | Ceglana |  Mariano Puerta
|
4:6, 1:6 |
| Zwycięzca | 1. | 25 lutego 2007 | Buenos Aires | Ceglana |  Alessio Di Mauro
|
6:1, 6:2 |
| Zwycięzca | 2. | 26 maja 2007 | Pörtschach | Ceglana |  Gaël Monfils
|
7:6(3), 6:0 |
| Zwycięzca | 3. | 29 lipca 2007 | Kitzbühel | Ceglana | Potito Starace
|
5:7, 6:3, 6:4 |
| Finalista | 2. | 3 lutego 2008 | Viña del Mar | Ceglana |  Fernando González
|
walkower |
| Finalista | 3. | 25 maja 2008 | Pörtschach | Ceglana |  Nikołaj Dawydienko
|
2:6, 6:2, 2:6 |
| Finalista | 4. | 22 lutego 2009 | Buenos Aires | Ceglana |  Tommy Robredo
|
5:7, 6:2, 6:7(5) |
| Finalista | 5. | 19 lipca 2009 | Båstad | Ceglana |  Robin Söderling
|
3:6, 6:7(4) |
| Finalista | 6. | 27 września 2009 | Bukareszt | Ceglana | Albert Montañés
|
6:7(2), 6:7(6) |
| Finalista | 7. | 7 lutego 2010 | Santiago | Ceglana |  Thomaz Bellucci
|
2:6, 6:0, 4:6 |
| Finalista | 8. | 6 listopada 2011 | Walencja | Twarda (hala) | Marcel Granollers
|
2:6, 6:4, 6:7(3) |
| Zwycięzca | 4. | 5 lutego 2012 | Viña del Mar | Ceglana | Carlos Berlocq
|
6:3, 6:7(1), 6:1 |
| Zwycięzca | 5. | 15 kwietnia 2012 | Houston | Ceglana |  John Isner
|
6:2, 3:6, 6:3 |
| Finalista | 9. | 15 lipca 2012 | Stuttgart | Ceglana |  Janko Tipsarević
|
4:6, 7:5, 3:6 |
| Zwycięzca | 6. | 22 lipca 2012 | Hamburg | Ceglana |  Tommy Haas
|
7:5, 6:4 |
| Zwycięzca | 7. | 30 września 2012 | Kuala Lumpur | Twarda (hala) | Julien Benneteau
|
7:5, 4:6, 6:3 |
| Zwycięzca | 8. | 25 maja 2013 | Düsseldorf | Ceglana |  Jarkko Nieminen
|
6:4, 6:3 |
| Finalista | 10. | 3 sierpnia 2013 | Kitzbühel | Ceglana | Marcel Granollers
|
6:0, 6:7(3), 4:6 |
| Finalista | 11. | 27 lipca 2014 | Gstaad | Ceglana | Pablo Andújar
|
5:7, 3:6 |
| Finalista | 12. | 1 marca 2015 | Buenos Aires | Ceglana | Rafael Nadal
|
4:6, 1:6 |
| Zwycięzca | 9. | 10 kwietnia 2016 | Houston | Ceglana | Jack Sock
|
3:6, 6:3, 7:5 |
Gra podwójna (3–3)
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partner | Przeciwnicy | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Zwycięzca | 1. | 12 stycznia 2008 | Auckland | Twarda |  Luis Horna
|
 Xavier Malisse Jürgen Melzer
|
6:4, 3:6, 10–7 |
| Finalista | 1. | 3 lutego 2008 | Viña del Mar | Ceglana | Máximo González
|
José Acasuso Sebastián Prieto
|
1:6, 0:3 krecz |
| Zwycięzca | 2. | 20 kwietnia 2008 | Walencja | Ceglana | Máximo González
|
Travis Parrott Filip Polášek
|
7:5, 7:5 |
| Finalista | 2. | 15 lutego 2009 | Costa do Sauipe | Ceglana | Lucas Arnold Ker
|
Marcel Granollers Tommy Robredo
|
4:6, 5:7 |
| Finalista | 3. | 10 lutego 2013 | Viña del Mar | Ceglana | Rafael Nadal
|
Paolo Lorenzi Potito Starace
|
2:6, 4:6 |
| Zwycięzca | 3. | 9 stycznia 2015 | Ad-Dauha | Twarda | Rafael Nadal
|
Julian Knowle Philipp Oswald
|
6:3, 6:4 |
Starty wielkoszlemowe (gra pojedyncza)
| Turniej | 2002 | 2003 | 2004 | 2005 | 2006 | 2007 | 2008 | 2009 | 2010 | 2011 | 2012 | 2013 | 2014 | 2015 | 2016 | 2017 | Wygrane turnieje | Bilans w turnieju |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Australian Open | – | – | – | 1R | 2R | 1R | 3R | 1R | 3R | 2R | 1R | 1R | 1R | 1R | – | – | 0 / 11 | 6–11 |
| French Open | – | – | 2R | 1R | 3R | 4R | 1R | 2R | 1R | 1R | 4R | 1R | 2R | 2R | 2R | – | 0 / 13 | 13–13 |
| Wimbledon | – | – | – | 1R | – | 1R | – | 1R | – | 1R | 3R | 3R | – | 2R | 2R | – | 0 / 8 | 6–8 |
| US Open | – | – | 1R | 1R | 1R | 4R | 1R | 1R | 1R | 4R | 1R | 1R | 1R | – | 1R | – | 0 / 12 | 6–12 |
| Wygrane turnieje | 0 / 0 | 0 / 0 | 0 / 2 | 0 / 4 | 0 / 3 | 0 / 4 | 0 / 3 | 0 / 4 | 0 / 3 | 0 / 4 | 0 / 4 | 0 / 4 | 0 / 3 | 0 / 3 | 0 / 3 | 0 / 0 | 0 / 44 | N/A |
| Bilans spotkań | 0–0 | 0–0 | 1–2 | 0–4 | 3–3 | 6–4 | 2–3 | 1–4 | 2–3 | 4–4 | 5–4 | 2–4 | 1–3 | 2–3 | 2–3 | 0–0 | N/A | 31–44 |
Przypisy
- ↑ a b Juan Monaco. atpworldtour.com. [dostęp 2009-10-27]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j k South African Airways ATP Rankings History. atpworldtour.com. [dostęp 2009-12-07]. (ang.).
- ↑ Puerta secures Casablanca title. bbc.co.uk. [dostęp 2005-04-10]. (ang.).
- ↑ Monaco downs Di Mauro to win Copa Telmex for first ATP title. usatoday.com. [dostęp 2007-02-26]. (ang.).
- ↑ Argentine Monaco beats Monfils for second title. uk.reuters.com. [dostęp 2007-05-26]. (ang.).
- ↑ Monaco overcomes Starace to clinch Austrian Open. uk.reuters.com. [dostęp 2007-07-29]. (ang.).
- ↑ Monaco tops Ventura to reach Movistar Open final, but suffers injury. espn.go.com. [dostęp 2008-02-02]. (ang.).
- ↑ Monaco, Gonzalez Capture First ATP Title Together. atpworldtour.com. [dostęp 2008-04-19]. (ang.).
- ↑ Reuters: Davydenko takes Poertschach title. abc.net.au. [dostęp 2008-05-24]. (ang.).
- ↑ Robredo Doubles Up At Brasil Open. atpworldtour.com. [dostęp 2009-02-14]. (ang.).
- ↑ Spain's Robredo beats Monaco to win Copa Telmex. nytimes.com. [dostęp 2009-12-03]. (ang.).
- ↑ Reuters Editorial, Soderling beats Monaco to win Swedish Open, „U.K.” [dostęp 2018-08-03] (ang.).
- ↑ Montanes tops Monaco for Bucharest championship. tsn.ca. [dostęp 2009-09-27]. (ang.).
- ↑ Bellucci beats Monaco for Movistar title. signonsandiego.com. [dostęp 2010-02-07]. (ang.).
- ↑ Monaco Injury Puts Ferrero Into Acapulco Final. atpworldtour.com. [dostęp 2010-02-27]. (ang.).
- ↑ Monaco, Zeballos claim singles wins. espn.go.com. [dostęp 2010-05-22]. (ang.).
- ↑ Germany wins record 5th cup. espn.go.com. [dostęp 2011-05-21]. (ang.).
- ↑ Marcel Granollers wins Valencia Open. espn.go.com. [dostęp 2011-11-06]. (ang.).
- ↑ Juan Monaco wins Vina del Mar title. espn.go.com, 5 lutego 2012. [dostęp 2012-02-06]. (ang.).
- ↑ Monaco bests Fish to reach Miami semifinals. tennisconnected.com, 29 marca 2012. [dostęp 2012-04-01]. (ang.).
- ↑ Monaco Tops Isner For Houston Trophy. atpworldtour.com, 15 kwietnia 2012. [dostęp 2012-04-15]. (ang.).
- ↑ Chris Oddo: Monaco Forced To Retire In Monte-Carlo With Ankle Injury. tennisnow.com, 17 kwietnia 2012. [dostęp 2012-06-04]. (ang.).
- ↑ Monaco To Crack Top 10 With Hamburg Triumph. atpworldtour.com, 22 lipca 2012. [dostęp 2012-07-22]. (ang.).
- ↑ Monaco Wins Epic Over Benneteau For Fourth ATP World Tour Title Of Year. atpworldtour.com, 30 września 2012. [dostęp 2012-09-30]. (ang.).
- ↑ Lorenzi/Starace Capture Vina Del Mar Title. atpworldtour.com, 10 lutego 2013. [dostęp 2013-02-11]. (ang.).
- ↑ Łukasz Iwanek: ATP Houston: Isner wziął rewanż na Mónaco i zagra o domowy tytuł z Almagro. sportowefakty.pl, 14 kwietnia 2013. [dostęp 2013-04-28]. (ang.).
- ↑ Marcin Motyka: ATP Düsseldorf: Monaco historycznym triumfatorem imprezy w Północnej Nadrenii. sportowefakty.pl, 25 maja 2013. [dostęp 2013-05-25]. (ang.).
- ↑ Mateusz Grabarczyk: US Open: błyskawiczny Djoković. tenisklub.pl, 28 sierpnia 2013. [dostęp 2013-08-29]. (ang.).
- ↑ Marcin Motyka: ATP Gstaad: Łzy szczęścia Pablo Andujara, Hiszpan z trzecim tytułem w karierze. sportowefakty.pl, 27 lipca 2014. [dostęp 2014-07-27]. (pol.).
- ↑ Nadal Claims Fourth Doha Doubles Crown With Monaco. atpworldtour.com, 9 stycznia 2015. [dostęp 2015-01-11]. (ang.).
- ↑ Karolina Konstańczak: Koniec sezonu dla Juana Monaco. Argentyńczyk przejdzie operację. sportowefakty.wp.pl, 5 sierpnia 2015. [dostęp 2016-04-27]. (pol.).
- ↑ Marcin Motykaki: ATP Houston: Dramat Jacka Socka, Juan Monaco z tytułem po trzech latach. sportowefakty.wp.pl, 10 kwietnia 2016. [dostęp 2017-01-20]. (pol.).
- ↑ Rafał Smoliński: ATP Rzym: Lucas Pouille pisze historię. sportowefakty.wp.pl, 13 maja 2016. [dostęp 2016-05-13]. (pol.).
- ↑ Grupa Wirtualna Polska, Juan Monaco znów opuści Australian Open. Problemy zdrowotne Johna Millmana - WP SportoweFakty, „sportowefakty.wp.pl”, 13 grudnia 2016 [dostęp 2017-05-15] (pol.).
- ↑ Grupa Wirtualna Polska, Juan Monaco zakończył karierę - WP SportoweFakty, „sportowefakty.wp.pl”, 15 maja 2017 [dostęp 2017-05-15] (pol.).
Bibliografia
- Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-08-21] (ang.).
- Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2013-08-21] (ang.).
- Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2013-08-21] (ang.).