John Isner

Państwo	Stany Zjednoczone
Data i miejsce urodzenia	26 kwietnia 1985 Greensboro
Wzrost	208 cm
Gra	praworęczny, oburęczny bekhend
Status profesjonalny	2007
Zakończenie kariery	31 sierpnia 2023
Trener	Philip Farmer
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	16
Najwyżej w rankingu	8 (16 lipca 2018)
Australian Open	4R (2010, 2016)
Roland Garros	4R (2014, 2016, 2018)
Wimbledon	SF (2018)
US Open	QF (2011, 2018)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	8
Najwyżej w rankingu	14 (18 lipca 2022)
Australian Open	QF (2009)
Roland Garros	3R (2008)
Wimbledon	1R (2023)
US Open	2R (2009)
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

John Robert Isner (ur. 26 kwietnia 1985 w Greensboro) – amerykański tenisista, reprezentant kraju w Pucharze Davisa, zdobywca Pucharu Hopmana z 2011 roku.

Status profesjonalnego tenisisty otrzymał w 2007 roku, jednak jego pierwsze starty w gronie zawodowców miały miejsce w 2005 roku. Pierwszy zawodowy mecz rozegrał z Robem Steckleyem podczas rozgrywek futuresowych w Joplin z lipca 2005 roku. Spotkanie zakończyło się wygraną Isnera 6:1, 7:6(2). 31 sierpnia 2023 zakończył karierę zawodową^[1].

W grze pojedynczej wygrał szesnaście tytułów w zawodach rangi ATP Tour z trzydziestu jeden rozegranych finałów. Isner uczestniczył również w najdłuższym meczu w historii tenisa. Spotkanie odbyło się 22–24 czerwca 2010 podczas I rundy Wimbledonu, a rywalem Amerykanina był Nicolas Mahut. Mecz zakończył się zwycięstwem Isnera. Najwyższą pozycję rankingową w klasyfikacji singlowej osiągnął w lipcu 2018 roku, nr 8.

W grze podwójnej zwyciężył w ośmiu turniejach kategorii ATP Tour oraz przegrał sześć finałów. Najwyżej w zestawieniu deblistów był na 14. pozycji w lipcu 2022 roku.

Urodził się w Greensboro, w stanie Karolina Północna jako syn Karen (z domu Hobbs), zajmującej się handlem nieruchomościami, i Roberta „Boba” Stuarta Isnera, pracującego w budownictwie^[2]. Ma dwóch braci, Nathana i Jordana. W tenisa grał od dziewiątego roku życia. Wśród zainteresowań Johna Isnera znajdują się poker, golf i koszykówka. Mieszka w Tampie na Florydzie^[3].

W grudniu 2017 Isner poślubił swoją wieloletnią partnerkę, projektantkę biżuterii Madison McKinley^[4]. Uroczystość odbyła się w Montage Palmetto Bluff w Karolinie Południowej.

Isner znany był z potężnego serwisu, w czym wydatnie pomagał mu jego wzrost (208 cm). Dobry pierwszy serwis umożliwiał mu skuteczną grę przy siatce, tzw. serw i wolej.

Jego sponsorami były Lacoste i Prince, wyposażające odpowiednio w odzież i rakiety.

Zawodową karierę tenisową rozpoczął latem 2007 roku startami w turniejach rangi ITF Futures.

Na początku sierpnia, podczas turnieju rangi ATP World Tour, w Waszyngtonie wystąpił dzięki dzikiej karcie, która pierwotnie przypisana była Fernando Gonzálezowi. Isner otrzymał ją po tym, jak Chilijczyk wycofał się w ostatniej chwili z udziału w turnieju. Amerykanin osiągnął finał zawodów, pokonując po drodze takich graczy jak Tim Henman, Benjamin Becker, Wayne Odesnik, Tommy Haas i Gaël Monfils. W finale musiał uznać wyższość rodaka Andy’ego Roddicka, przegrywając 4:6, 6:7(4)^[5]. Dzięki temu wynikowi awansował na 192. lokatę w rankingu światowym, w 6. tygodniu od debiutu w gronie najlepszych tenisistów świata.

Sukces w Waszyngtonie przyczynił się do przyznania Isnerowi dzikich kart do trzech kolejnych turniejów ATP, rozgrywek ATP Masters Series w Cincinnati, New Haven i wielkoszlemowego US Open. W Cincinnati swój udział zakończył na I rundzie, przegrywając z późniejszym ćwierćfinalistą imprezy, Davidem Ferrerem. W następnym tygodniu wystąpił w New Haven, pokonując Benjamina Beckera, a w II rundzie przegrywając po raz kolejny w ciągu ostatnich dwóch tygodni z Ferrerem, tym razem w trzech setach.

W swoim debiucie wielkoszlemowym na US Open pokonał w I rundzie Jarkko Nieminena. W meczu II rundy zwyciężył Rika de Voesta. Swój udział w turnieju zakończył na III rundzie ulegając Rogerowi Federerowi.

Rok ukończył na 107. pozycji w rankingu światowym.

Na początku sezonu zadebiutował w Australian Open, odpadając w I rundzie po porażce z Fabrice’em Santoro. W parze z Ivo Karloviciem (najwyższy gracz w rozgrywkach ATP World Tour), Isner wystąpił w I rundzie gry podwójnej, tworząc w ten sposób „najwyższą” parę deblistów w historii touru.

W lutym Isner awansował po raz pierwszy w zawodowej karierze do czołowej 100. rankingu (93. lokata), po osiągnięciu ćwierćfinału turnieju w San José. Pokonał w nim Florenta Serrę i Tommy’ego Haasa. w 1/4 finału przegrał po trwającym ponad 3 godziny meczu z Hiszpanem Guillermo Garcíą Lópezem.

W połowie sezonu Amerykanin wystąpił w Rolandzie Garrosie oraz na Wimbledonie, odpadając za każdym razem w I rundzie, po porażkach odpowiednio z Juanem Ignacio Chelą oraz Ernestsem Gulbisem. W lipcu Isner wraz z Mardym Fishem osiągnął swój pierwszy finał w grze podwójnej rangi ATP World Tour, na trawiastych kortach w Newport. Amerykańska para wygrała spotkanie finałowe 6:4, 7:6(1) z duetem Rohan Bopanna-Aisam-ul-Haq Qureshi.

Podczas US Open Series Isner doszedł do ćwierćfinału w Waszyngtonie, przegrywając z Juanem Martínem del Potro, natomiast na US Open został pokonany w I rundzie przez Andreasa Becka. Pod koniec września Isner wygrał zawody kategorii ATP Challenger Tour w Lubbock, po pokonaniu w finale Franka Dancevicia.

Na koniec roku Isner zajmował 144. miejsce w zestawieniu ATP.

Rok Amerykanin zaczął od startu w Auckland, przechodząc najpierw eliminacje. W turnieju głównym Isner pokonał Alberta Montañésa oraz swojego rodaka Robby’ego Ginepriego. W ćwierćfinale odpadł z Robinem Söderlingiem. W Australian Open wystąpił dzięki dzikiej karcie. Swój udział zakończył w I rundzie, odpadając z Dominikiem Hrbatym.

W połowie marca Amerykanin osiągnął IV rundę zawodów ATP World Tour Masters 1000 w Indian Wells. Isner po drodze wyeliminował m.in. Gaëla Monfilsa, a także byłego lidera światowego rankingu, Marata Safina. Spotkanie o ćwierćfinał przegrał z Juanem Martínem del Potro.

Na dzień przed rozpoczęciem Rolanda Garrosa Isner zrezygnował z gry w turnieju z powodu zdiagnozowania mononukleozy^[6].

W lipcu Amerykanin powrócił do rywalizacji, na turniej w Indianapolis. Isner awansował do półfinału zawodów przegrywając pojedynek o finał z Robbym Gineprim. Podczas zawodów w Waszyngtonie Isner dotarł do półfinału, eliminując m.in. Jo-Wilfrieda Tsongę i Tomáša Berdycha. W półfinale nie sprostał Andy’emu Roddickowi. Na US Open Amerykanin dotarł do IV rundy. W III fazie turnieju po raz pierwszy w karierze pokonał Roddicka, wynikiem 7:6(3), 6:3, 3:6, 5:7, 7:6(5). W meczu o ćwierćfinał zmierzył się z Fernando Verdasco, któremu uległ w czterech setach.

Podczas cyklu turniejów w Azji Isner osiągnął ćwierćfinał w Bangkoku. Mecz o półfinał przegrał z Viktorem Troickim, późniejszym finalistą imprezy.

Sezon Amerykanin zakończył na 34. miejscu w rankingu.

Na początku sezonu Isner wystartował w nowozelandzkim Auckland, wygrywając po raz pierwszy w karierze turniej rangi ATP World Tour. Po drodze pokonał m.in. Tommy’ego Robredo, a w finale rezultatem 6:3, 5:7, 7:6(2) Arnauda Clémenta^[7]. W Australian Open Amerykanin doszedł do IV rundy, po wygranej m.in. nad Gaëlem Monfilsem. Pojedynek o ćwierćfinał przegrał 6:7(4), 3:6, 2:6 z Andym Murrayem.

W połowie lutego Isner wystartował w turnieju w Memphis. W grze pojedynczej doszedł do finału, w którym nie sprostał Samowi Querreyowi, przegrywając 7:6(3), 6:7(5), 3:6^[8]. W deblu wygrał swój drugi turniej ATP World Tour. Wspólnie z Querreyem pokonali w finale 6:4, 6:4 debel Ross Hutchins-Jordan Kerr^[9].

Na początku marca Isner zadebiutował w reprezentacji Stanów Zjednoczonych w Pucharze Davisa, w rundzie przeciwko Serbii. W swoim pierwszym meczu przegrał z Viktorem Troickim, natomiast później w meczu deblowym razem z Bobem Bryanem pokonali parę Janko Tipsarević-Nenad Zimonjić. Trzeci mecz tej fazy rozgrywek przegrał z Novakiem Đokoviciem. Końcowy wynik rywalizacji to 3:2 dla Serbów.

Na kortach ziemnych, na początku maja, amerykański tenisista osiągnął razem z Querreyem finał debla w turnieju rangi ATP World Tour Masters 1000 w Rzymie. Mecz o tytuł przegrali z Bobem i Mikiem Bryanami 2:6, 3:6. Kolejny start w sezonie Amerykanina miał miejsce w Belgradzie, gdzie osiągnął swój pierwszy singlowy finał na nawierzchni ziemnej. W finale spotkał się z Querreyem, z którym przegrał 6:3, 6:7(4), 4:6, nie wykorzystując w drugim secie piłki meczowej^[10]. W wielkoszlemowym Rolandzie Garrosie Isner doszedł do III rundy, przegrywając z Tomášem Berdychem.

W dniach 22–24 czerwca w I rundzie Wimbledonu Isner rozegrał najdłuższy mecz w historii tenisa, przeciwko Nicolasowi Mahutowi. Pojedynek ten trwał 11 godzin i 5 minut. Isner wygrał go 3:2 (70:68 w ostatnim secie)^[11]. W II rundzie przegrał z Thiemo de Bakkerem w trzech setach.

Pod koniec lipca Isner wystartował w Atlancie, gdzie doszedł do finału, w którym przegrał z Mardym Fishem 6:4, 4:6, 6:7(4)^[12]. Z US Open odpadł w III rundzie po porażce z Michaiłem Jużnym. Pod koniec października Amerykanin doszedł do ćwierćfinału rozgrywek w Montpellier, przegrywając jednak z późniejszym zwycięzcą, Gaëlem Monfilsem.

Sezon Isner zakończył na 19. pozycji w zestawieniu ATP.

Sezon 2011 Isner otworzył od występu razem z Bethanie Mattek-Sands w Pucharze Hopmana. Amerykańska para wygrała ostatecznie całą imprezę^[13]. W pojedynkach grupowych Isner pokonał odpowiednio Nicolasa Mahuta i Potito Starace, natomiast przegrał z Andym Murrayem. W finale Amerykanie pokonali zespół Belgii 2:1, a Isner w swoim singlowym pojedynku wygrał nad Rubenem Bemelmansem, natomiast w deblu wraz z Sands nad duetem Justine Henin-Ruben Bemelmans. Tuż przed Australian Open Isner wystartował w Auckland, gdzie grał jako obrońca tytułu. Amerykanin osiągnął w tej edycji ćwierćfinał przegrywając pojedynek o dalszą fazę z Davidem Nalbandianem. Podczas Australian Open Amerykanin doszedł do III rundy, odpadając po pięciosetowym pojedynku z Marinem Čiliciem.

Sezon gry na nawierzchni ziemnej Isner zaczął od startu w Houston, gdzie awansował do finału w grze podwójnej, partnerując Samowi Querreyowi. Pojedynek finałowy przegrali z Bobem i Mikiem Bryanami. W połowie maja Isner razem z Samem Querreyem wygrali rywalizację deblową w Rzymie. W finale wygrali poprzez walkower z Mardym Fishem i Andym Roddickiem, ze względu na kontuzję ramienia jakiej doznał Roddick^[14]. Podczas Rolanda Garrosa Amerykanin przegrał w I rundzie po porażce z Rafaelem Nadalem. Z rywalizacji na trawiastych kortach Wimbledonu Isner odpadł w II rundzie z Nicolásem Almagro. Drugi singlowy tytuł Amerykanin wywalczył w Newport. Po drodze Isner nie stracił seta, a w finale wynikiem 6:3, 7:6(6) pokonał Oliviera Rochusa^[15].

US Open Series Isner zaczął od startu w Atlancie, gdzie jak w sezonie 2010 osiągnął finał, w którym zagrał z Mardym Fishem. Isner przegrał pojedynek 6:3, 6:7(6), 2:6 nie wykorzystując dwóch piłek meczowych^[16]. Podczas zawodów w Waszyngtonie Amerykanin awansował do półfinału, w którym nie sprostał Gaëlowi Monfilsowi. Pod koniec sierpnia, w Winston-Salem, Isner wywalczył trzeci singlowy tytuł w karierze, pokonując w półfinale Andy’ego Roddicka, zaś w finale w trzech setach Juliena Benneteau^[17]. Na US Open Amerykanin osiągnął po raz pierwszy w karierze ćwierćfinał rozgrywek wielkoszlemowych^[18]. Po drodze wyeliminował m.in. Gilles’a Simona, natomiast spotkanie o dalszą fazę przegrał z Andym Murrayem.

Jesienią Amerykanin osiągnął swój pierwszy półfinał w karierze w zawodach kategorii ATP World Tour Masters 1000, w Paryżu. Isner wyeliminował po drodze m.in. Davida Ferrera. Spotkanie o awans do finału zakończyło się porażką Isnera z Jo-Wilfriedem Tsongą, przeciwko któremu nie wykorzystał trzech piłek meczowych^[19].

Sezon Amerykanin zakończył na 18. miejscu w zestawieniu ATP.

Pierwszy turniej w 2012 roku Isner rozegrał podczas Australian Open, gdzie doszedł do III rundy. Po drodze wyeliminował m.in. Davida Nalbandiana, przeciwko któremu obronił piłkę meczową^[20]. Spotkanie o awans do IV rundy przegrał z Feliciano Lópezem. Pod koniec lutego Isner osiągnął ćwierćfinał imprezy w Memphis, ponosząc porażkę z Jürgenem Melzerem. Następnie Amerykanin wystartował w Delray Beach, gdzie dotarł do półfinału, wyeliminowany przez Kevina Andersona. W marcu doszedł do finału turnieju ATP World Tour Masters 1000 w Indian Wells po wygranej nad liderem rankingu ATP, Novakiem Đokoviciem^[21]. W meczu o mistrzostwo przegrał z Rogerem Federerem 6:7(7), 3:6^[22]. W deblu również doszedł do finału, w którym w parze z Samem Querreyem ulegli Rafaelowi Nadalowi oraz Marcowi Lópezowi^[23].

Sezon gry na nawierzchni ziemnej Isner zaczął od startu w Houston. Amerykanin awansował tam do finału, w którym przegrał 2:6, 6:3, 3:6 z Juanem Mónaco^[24]. Pod koniec maja Amerykanin awansował do ćwierćfinału w Nicei, w którym uległ Nikołajowi Dawydience. Na Rolandzie Garrosie Isner osiągnął II rundę, w której zmierzył się z Paulem-Henrim Mathieu. Spotkanie zakończyło się pięciosetowym zwycięstwem Mathieu, a ostatni set rezultatem 18:16 dla Francuza. Pojedynek trwał 5 godz. 41 min. i był drugim najdłuższym meczem w historii na paryskich kortach^[25].

W czerwcu, na Wimbledonie, Isner odpadł w I rundzie pokonany przez Alejandro Fallę. Wkrótce później obronił tytuł w turnieju w amerykańskim Newport. W ostatnim meczu zwyciężył wynikiem 7:6(1), 6:3 z Lleytonem Hewittem, który do zawodów przystąpił z dziką kartą^[26]. Podczas turnieju w Atlancie Isner doszedł do półfinału, ponosząc porażkę z Andym Roddickiem.

Na przełomie lipca i sierpnia Isner wystartował na igrzyskach olimpijskich w Londynie w konkurencji singlowej oraz deblowej. W grze pojedynczej Isner jako jedyny z Amerykanów doszedł do ćwierćfinału, po wcześniejszym pokonaniu Janko Tipsarevicia. Spotkanie o dalszą rundę przegrał z Rogerem Federerem. W grze podwójnej Isner tworzył parę z Andym Roddickiem. Debliści odpadli z rywalizacji w I rundzie po porażce z Brazylijczykami Marcelo Melo i Bruno Soaresem.

W połowie sierpnia Isner dotarł do półfinału zawodów ATP World Tour Masters 1000 w Toronto, jednak w meczu o dalszą rundę nie sprostał Richardowi Gasquetowi. W kolejnym tygodniu wycofał się z udziału w Cincinnati. Podczas turnieju w Winston-Salem Amerykanin odniósł zwycięstwo. W początkowych fazach wyeliminował Martina Kližana, Jürgena Melzera i Davida Goffina. W spotkaniu półfinałowym wygrał z Jo-Wilfriedem Tsongą, a w meczu o mistrzostwo pokonał Tomáša Berdycha 3:6, 6:4, 7:6(9) po wcześniejszym wybronieniu w trzecim secie trzech piłek meczowych. Na US Open Isner odpadł w III rundzie pokonany przez Philippa Kohlschreibera.

2012 rok zawodnik zakończył na 14. miejscu w klasyfikacji gry pojedynczej.

Na początku sezonu Isner wycofał się, z powodu kontuzji kolana, ze styczniowego Australian Open^[27].

Po wyleczeniu urazu Amerykanin powrócił na Puchar Davisa przeciw Brazylii. Isner wygrał z Thiagiem Alvesem i przegrał z Thomazem Belluccim. Reprezentacja USA awansowała do ćwierćfinału po ostatecznym triumfie 3:2.

W połowie lutego zawodnik awansował do półfinału w San José, odpadając po porażce z Tommym Haasem. W Delray Beach również osiągnął półfinał, w którym przegrał z Édouardem Rogerem-Vasselinem.

W Indian Wells uległ w swoim pierwszym meczu Lleytonowi Hewittowi. Na turnieju w Miami odpadł w III rundzie, wygrywając najpierw z Ivanem Dodigiem, a następnie przegrywając z Marinem Čiliciem.

Sezon gry na nawierzchni ziemnej Isner zaczął od triumfu w Houston, zwyciężając tym samym po raz pierwszy na tym podłożu. Po drodze pokonał m.in. Juana Mónaco, a w finale wynikiem 6:3, 7:5 Nicolása Almagro. Na Rolandzie Garrosie Isner awansował po zwycięstwach z Carlosem Berlocqiem i po pięciosetowym triumfie z Ryanem Harrisonem do III rundy, w której nie sprostał Tommy’emu Haasowi, ponosząc porażkę 5:7, 6:7(4), 6:4, 7:6(10), 8:10.

Podczas Wimbledonu Isner doszedł do II rundy, eliminując Jewgienija Donskoja. Rywalizację o III rundę poddał po dwóch gemach Adrianowi Mannarino z powodu kontuzji kolana^[28]. Po zawodach w Londynie Amerykanin zagrał w Newport, gdzie poniósł porażkę w półfinale z Lleytonem Hewittem.

Pod koniec lipca Isner wygrał zawody w Atlancie. W drodze po zwycięstwo wyeliminował m.in. Lleytona Hewitta, a w finale pokonał 6:7(3), 7:6(2), 7:6(2) Kevina Andersona broniąc w trzecim secie dwóch piłek meczowych^[29]. Potem Isner zagrał w Waszyngtonie, gdzie awansował do kolejnego finału. Decydujący mecz przegrał tym razem 6:3, 1:6, 2:6 z Juanem Martínem del Potro^[30]. Drugi finał w karierze z cyklu ATP World Tour Masters 1000 tenisista ze Stanów Zjednoczonych osiągnął w Cincinnati. Isner wyeliminował m.in. w ćwierćfinale Novaka Đokovicia i w półfinale Juana Martína del Potro. Przeciwko Argentyńczykowi obronił piłkę meczową ostatecznie wygrywając 6:7(5), 7:6(9), 6:3 i przerywając passę czterech porażek z rzędu w bezpośrednich konfrontacjach^[31]. Spotkanie finałowe zakończyło się porażką Isnera 6:7(8), 6:7(3) z Rafaelem Nadalem^[32]. Na US Open Isner doszedł do III rundy pokonany przez Philippa Kohlschreibera.

Sezon zakończył, podobnie jak 2012 rok, na 14. miejscu w rankingu ATP.

Pierwszy turniej w sezonie zagrał w Auckland, gdzie odniósł końcowe zwycięstwo. Wyeliminował po drodze m.in. w ćwierćfinale Philippa Kohlschreibera, a w finale wynikiem 7:6(4), 7:6(7) Lu Yen-hsuna^[33]. Z Australian Open Isner odpadł w I rundzie po porażce z Martinem Kližanem poprzez krecz przy stanie 6:2, 7:6(6) dla Kližana z powodu urazu kostki u nogi^[34].

Amerykanin powrócił do rywalizacji w połowie lutego na turniej w Delray Beach, gdzie doszedł do półfinału, pokonany przez Marina Čilicia.

W marcu Isner awansował do półfinału zawodów ATP World Tour Masters 1000 w Indian Wells, eliminując m.in. Fernando Verdasco i Ernestsa Gulbisa. Przegrał mecz o udział w finale przegrał z Novakiem Đokoviciem. Potem Isner zagrał w Miami, jednak w IV rundzie pokonał Amerykanina Tomáš Berdych.

Podczas sezonu na kortach ziemnych swój jedyny ćwierćfinał Inser osiągnął w Nicei, gdzie poniósł porażkę z Federico Delbonisem. Na Rolandzie Garrosie Isner dotarł do IV rundy, eliminując m.in. Tommy’ego Robredo, a uległ Tomášowi Berdychowi.

Wielkoszlemowy Wimbledon Isner zakończył na III rundzie pokonany przez Feliciano Lópeza. Potem zagrał w Newport, gdzie poniósł porażkę w ćwierćfinale z Jackiem Sockiem.

Drugi tytuł w sezonie Isner wywalczył w rozpoczynającym US Open Series turnieju w Atlancie. W całych zawodach stracił seta, w meczu II rundy z Robbym Gineprim. Spotkanie finałowe wygrał z Dudim Selą^[35]. Kolejny ćwierćfinał w sezonie Isner uzyskał w Winston-Salem, jednak mecz o udział w półfinale poddał walkowerem Lukášowi Rosolowi z powodu skręconego stawu skokowego lewej nogi^[36]. Kontuzja ta nie wykluczyła go z występu na US Open. W Nowym Jorku Isner doszedł do III rundy będąc wyeliminowanym przez Philippa Kohlschreibera.

W trakcie jesiennych turniejów w Azji Isner zagrał najpierw w Pekinie, gdzie odpadł w ćwierćfinale z Tomášem Berdychem. Z rozgrywek w Szanghaju został pokonany w III rundzie przez Feliciano Lópeza.

Rok 2014 zakończył na pozycji nr 19. w klasyfikacji ATP.

Sezon 2015 Amerykanin rozpoczął od występu razem z Sereną Williams w rozgrywkach o Puchar Hopmana. Amerykanie awansowali do finału, w którym ostatecznie ulegli reprezentacji Polski 1-2^[37]. Na Australian Open po wyeliminowaniu Jimmy’ego Wanga i Andreasa Haidera-Maurera odpadł z Gillesem Müllerem.

W lutym Amerykanin doszedł do ćwierćfinału w Memphis ponosząc porażkę po dwóch tie-breakach z Samem Querreyem. Miesiąc później Isner awansował do IV rundy w Indian Wells ulegając Novakowi Đokoviciowi. Podczas zawodów w Miami Isner osiągnął półfinał pokonawszy klasyfikowanych na czołowych pozycjach w rankingu ATP Grigora Dimitrowa, Milosa Raonicia i Keia Nishikoriego. Pojedynek o udział w finale zakończył się porażką tenisisty amerykańskiego z Đokoviciem.

Podczas turniejów rozgrywanych na kortach ziemnych Isner w turniejach ATP World Tour Masters 1000 w Monte Carlo, Madrycie i Rzymie najlepszy rezultat uzyskał w stolicy Hiszpanii awansując do ćwierćfinału. Zawody w Monako i we Włoszech kończył na III rundzie. W połowie maja Isner doszedł do półfinału w Nicei, gdzie nie sprostał Dominicowi Thiemowi. Z wielkoszlemowego turnieju French Open odpadł w 2 rundzie, po porażce z Jérémym Chardym.

Na nawierzchni trawiastej Isner osiągnął ćwierćfinał w Londynie (Queen’s), natomiast podczas Wimbledonu przegrał z 3 rundzie 6:7(4), 7:6(6), 4:6, 7:6(4), 10-12 z Marinem Čiliciem.

US Open Series Amerykanin zainaugurował od startu w Atlancie, gdzie zwyciężył po raz trzeci z rzędu, w finale pokonując 6:3, 6:3 Markosa Pagdatisa^[38]. Po tym sukcesie Isner awansował do finału w Waszyngtonie, gdzie uległ 6:4, 4:6, 4:6 Keiemu Nishikoriemu^[39]. W półfinale tej imprezy przeciwko Steve’owi Johnsonowi obronił 3 meczbole^[40]. Na US Open osiągnął IV rundę, w której nie sprostał Rogerowi Federerowi.

Jesienią Isner osiągnął dwa ćwierćfinały, najpierw w październiku w Pekinie i na początku listopada w zawodach ATP World Tour Masters 1000 w Paryżu. W III rundzie imprezy w stolicy Francji pokonał Rogera Federera, a następnie uległ Davidowi Ferrerowi.

Na koniec roku Isner zajmował 11. miejsce w światowym rankingu ATP.

Sezon 2016 Isner zakończył mając w swoim dorobku tytuł zdobyty w Szanghaju w konkurencji gry podwójnej^[41]. Grał wspólnie z Jackiem Sockiem w finale pokonując 6:4, 6:4 Henriego Kontinena i Johna Peersa.

W singlu Amerykanin osiągnął 2 finały, w sierpniu w Atlancie i w listopadzie w zawodach ATP World Tour Masters 1000 w Paryżu. W Atlancie spotkanie finałowe przegrał z Nickiem Kyrgiosem, a w stolicy Francji z Andym Murrayem^[42][43].

Isner osiągnął również 1 półfinał, w Houston, i 3 ćwierćfinały.

W rozgrywkach wielkoszlemowych najdalej doszedł do 4 rundy, na Australian Open i French Open. Do 3 rundy awansował na Wimbledonie i US Open. Był to pierwszy sezon w karierze Amerykanina, w którym wygrał co najmniej 10 meczów w turniejach tej kategorii.

Rok 2016 zakończył na 19. miejscu w zestawieniu ATP. Rozegrał łącznie 54 pojedynki, w 33 triumfując.

Isner w 2017 roku wygrał dwa turnieje, w Newport i Atlancie. Zawody w Newport zakończył bez straty seta, w finale będąc lepszym od Matthew Ebdena, natomiast w Atlancie pokonał w spotkaniu o tytuł po dwóch tie-breakach Ryana Harrisona^[44][45]. Amerykanin był również w dwóch finałach w konkurencji gry podwójnej, w Acapulco wspólnie z Felicianem Lópezem i Pekinie z Jackiem Sockiem.

W zawodach Wielkiego Szlema osiągnął bilans 6 zwycięstw i 4 porażek najdalej dochodząc do trzecich rund French Open i US Open.

Startując w turniejach kategorii ATP World Tour Masters 1000 awansował trzykrotnie do półfinału, najpierw na nawierzchni ziemnej w Rzymie, gdzie wyeliminował m.in. w trzeciej rundzie Stana Wawrinkę (nr 3. ATP) i ćwierćfinale Marina Čilicia (nr 7. ATP). Odpadł z dalszej gry po przegranej z Alexanderem Zverevem. Drugi półfinał zanotował w Cincinnati ulegając Grigorowi Dimitrowowi, z którym zmierzył się ponownie w trzeciej rundzie halowej imprezy w Paryżu, zwyciężając po trzech tie-breakach. W trakcie trwania turnieju w Paryżu Isner był pretendentem do udziału w rozgrywkach ATP Finals i aby zakwalifikować się musiał triumfować w imprezie w stolicy Francji^[46]. W ćwierćfinale wygrał trzysetowy mecz z Juanem Martínem del Potrem, również mającym szansę na grę w ATP Finals. W półfinale Amerykanin poniósł porażkę ze startującym z eliminacji Filipem Krajinoviciem^[47].

Isner reprezentował również Stany Zjednoczone w Pucharze Davisa. Na początku lutego zagrał zwycięski singlowy mecz ze Szwajcarem Henrim Laaksonenem, a w kwietniu rywalizował z Australią. Najpierw nie sprostał Nickowi Kyrgiosowi, a potem zdobył punkt wygrywając z Samem Grothem, jednak do półfinału awansowali tenisiści z Australii po triumfie 3:2.

Sezon 2017 Isner zakończył z 28 zwycięstwami i 22 porażkami oraz na 17. miejscu w klasyfikacji ATP.

Podczas Wimbledonu Isner awansował do pierwszego w karierze wielkoszlemowego półfinału. W meczu drugiej rundy wyeliminował wynikiem 6:1, 6:4, 6:7(6), 6:7(3), 7:5 Rubena Bemelmansa, broniąc dwóch meczboli i serwując 64 asy^[48]. Kolejny 5-setowy pojedynek zagrał w półfinale przeciwko Kevinowi Andersonowi. Mecz zakończył się porażką Isnera 6:7(6), 7:6(5), 7:6 (9), 4:6, 24:26, trwał 6 godz. 36 min. i był drugim najdłuższym w historii Wielkiego Szlema^[49]. Na US Open Isner doszedł do ćwierćfinału i jako pierwszy Amerykanin od 2009 roku awansował do dwóch kolejnych wielkoszlemowych ćwierćfinałów^[50]. Ostatnim tenisistą ze Stanów Zjednoczonych, który tego dokonał był Andy Roddick.

Dnia 1 kwietnia Isner wygrał pierwszy w karierze tytuł ATP World Tour Masters 1000, w Miami. W wieku 32 lat stał się najstarszym tenisistą, który zdobył tytuł w zawodach tej kategorii, utworzonej w 1990^[51]. W meczu czwartej rundy pokonał Marina Čilicia (nr 3. ATP), w półfinale Juana Martína del Potra (nr 6. ATP), a w finale 6:7(4), 6:4, 6:4 Alexandra Zvereva (nr 5. ATP). Podczas turnieju w Madrycie poniósł porażkę w ćwierćfinale. Amerykanin został także mistrzem debla w Indian Wells razem z Jackiem Sockiem.

Uczestnicząc w turniejach z serii 250 i 500 triumfował pod koniec lipca w Atlancie, w ostatnim meczu pokonując 5:7, 6:3, 6:4 Ryana Harrisona. W październiku awansował do półfinału w Sztokholmie.

Sukcesy osiągnięte w sezonie, a także wycofanie dwóch tenisistów klasyfikowanych w rankingu wyżej od Isnera umożliwiły mu premierowy start w ATP Finals^[52]. Odpadł po meczach grupowych ponosząc porażki z Novakiem Đokoviciem, Marinem Čiliciem i Alexandrem Zverevem.

Amerykanin przyczynił się także do awansu reprezentacji do półfinału Pucharu Davisa. Zagrał w pierwszej rundzie przeciwko Serbii (wygrana z Dušanem Lajoviciem) i ćwierćfinale przeciwko Belgii (wygrana z Jorisem De Loore). Półfinał Stany Zjednoczone przegrały z Chorwacją, jednak Isner nie wystąpił w tej rundzie.

Sezon 2018 zakończył na 10. miejscu w rankingu ATP.

Isner w roku 2019 zwyciężył w jednym turnieju, w lipcu na nawierzchni trawiastej w Newport, gdzie w finale pokonał Aleksandra Bublika^[53]. Amerykanin osiągnął także drugi raz z rzędu finał w Miami, ponosząc porażkę 1:6, 4:6 w ostatnim meczu z Rogerem Federerem. W pojedynku ze Szwajcarem, w drugim secie, złamał kość śródstopia w lewej nodze przez co opuścił turnieje na podłożu ziemnym i poprzedzające Wimbledon^[54].

W lutym zagrał w trzech turniejach, w Nowym Jorku, Delray Beach i Acapulco, w każdym docierając do półfinału. W półfinałowej rywalizacji w Nowym Jorku z Reillyem Opelką nie wykorzystał sześć meczboli^[55]. Wygrywając w pierwszej rundzie w Acapulco z Adrianem Mannarinem odniósł 400. zwycięstwo w karierze.

W Wielkim Szlemie Isner najdalej awansował do trzeciej rundy US Open.

Amerykanin zagrał w sumie 48 meczów, w 30 triumfując, a na koniec roku był na miejscu nr 19.

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwnik	Wynik finału
Finalista	1.	5 sierpnia 2007	Waszyngton	Twarda	Andy Roddick	4:6, 6:7(4)
Zwycięzca	1.	16 stycznia 2010	Auckland	Twarda	Arnaud Clément	6:3, 5:7, 7:6(2)
Finalista	2.	21 lutego 2010	Memphis	Twarda (hala)	Sam Querrey	7:6(3), 6:7(5), 3:6
Finalista	3.	10 maja 2010	Belgrad	Ceglana	Sam Querrey	6:3, 6:7(4), 4:6
Finalista	4.	25 lipca 2010	Atlanta	Twarda	Mardy Fish	6:4, 4:6, 6:7(4)
Zwycięzca	2.	10 lipca 2011	Newport	Trawiasta	Olivier Rochus	6:3, 7:6(6)
Finalista	5.	24 lipca 2011	Atlanta	Twarda	Mardy Fish	6:3, 6:7(6), 2:6
Zwycięzca	3.	27 sierpnia 2011	Winston-Salem	Twarda	Julien Benneteau	4:6, 6:3, 6:4
Finalista	6.	18 marca 2012	Indian Wells	Twarda	Roger Federer	6:7(7), 3:6
Finalista	7.	15 kwietnia 2012	Houston	Ceglana	Juan Mónaco	2:6, 6:3, 3:6
Zwycięzca	4.	15 lipca 2012	Newport	Trawiasta	Lleyton Hewitt	7:6(1), 6:3
Zwycięzca	5.	25 sierpnia 2012	Winston-Salem	Twarda	Tomáš Berdych	3:6, 6:4, 7:6(9)
Zwycięzca	6.	14 kwietnia 2013	Houston	Ceglana	Nicolás Almagro	6:3, 7:5
Zwycięzca	7.	28 lipca 2013	Atlanta	Twarda	Kevin Anderson	6:7(3), 7:6(2), 7:6(2)
Finalista	8.	4 sierpnia 2013	Waszyngton	Twarda	Juan Martín del Potro	6:3, 1:6, 2:6
Finalista	9.	18 sierpnia 2013	Cincinnati	Twarda	Rafael Nadal	6:7(8), 6:7(3)
Zwycięzca	8.	11 stycznia 2014	Auckland	Twarda	Lu Yen-hsun	7:6(4), 7:6(7)
Zwycięzca	9.	27 lipca 2014	Atlanta	Twarda	Dudi Sela	6:3, 6:4
Zwycięzca	10.	2 sierpnia 2015	Atlanta	Twarda	Markos Pagdatis	6:3, 6:3
Finalista	10.	9 sierpnia 2015	Waszyngton	Twarda	Kei Nishikori	6:4, 4:6, 4:6
Finalista	11.	7 sierpnia 2016	Atlanta	Twarda	Nick Kyrgios	6:7(3), 6:7(4)
Finalista	12.	6 listopada 2016	Paryż	Twarda (hala)	Andy Murray	3:6, 7:6(4), 4:6
Zwycięzca	11.	23 lipca 2017	Newport	Trawiasta	Matthew Ebden	6:3, 7:6(4)
Zwycięzca	12.	30 lipca 2017	Atlanta	Twarda	Ryan Harrison	7:6(6), 7:6(7)
Zwycięzca	13.	1 kwietnia 2018	Miami	Twarda	Alexander Zverev	6:7(4), 6:4, 6:4
Zwycięzca	14.	29 lipca 2018	Atlanta	Twarda	Ryan Harrison	5:7, 6:3, 6:4
Finalista	13.	31 marca 2019	Miami	Twarda	Roger Federer	1:6, 4:6
Zwycięzca	15.	21 lipca 2019	Newport	Trawiasta	Aleksandr Bublik	7:6(2), 6:3
Zwycięzca	16.	1 sierpnia 2021	Atlanta	Twarda	Brandon Nakashima	7:6(8), 7:5
Finalista	14.	10 kwietnia 2022	Houston	Ceglana	Reilly Opelka	3:6, 6:7(7)
Finalista	15.	12 lutego 2023	Dallas	Twarda (hala)	Wu Yibing	7:6(4), 6:7(3), 6:7(12)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partner	Przeciwnicy	Wynik finału
Zwycięzca	1.	13 lipca 2008	Newport	Trawiasta	Mardy Fish	Rohan Bopanna Aisam-ul-Haq Qureshi	6:4, 7:6(1)
Zwycięzca	2.	21 lutego 2010	Memphis	Twarda (hala)	Sam Querrey	Ross Hutchins Jordan Kerr	6:4, 6:4
Finalista	1.	2 maja 2010	Rzym	Ceglana	Sam Querrey	Bob Bryan Mike Bryan	2:6, 3:6
Finalista	2.	10 kwietnia 2011	Houston	Ceglana	Sam Querrey	Bob Bryan Mike Bryan	7:6(4), 2:6, 5–10
Zwycięzca	3.	15 maja 2011	Rzym	Ceglana	Sam Querrey	Mardy Fish Andy Roddick	walkower
Finalista	3.	18 marca 2012	Indian Wells	Twarda	Sam Querrey	Marc López Rafael Nadal	2:6, 6:7(3)
Zwycięzca	4.	16 października 2016	Szanghaj	Twarda	Jack Sock	Henri Kontinen John Peers	6:4, 6:4
Finalista	4.	5 marca 2017	Acapulco	Twarda	Feliciano López	Jamie Murray Bruno Soares	3:6, 3:6
Finalista	5.	8 października 2017	Pekin	Twarda	Jack Sock	Henri Kontinen John Peers	3:6, 6:3, 7–10
Zwycięzca	5.	17 marca 2018	Indian Wells	Twarda	Jack Sock	Bob Bryan Mike Bryan	7:6(4), 7:6(2)
Zwycięzca	6.	24 lipca 2021	Los Cabos	Twarda	Hans Hach Verdugo	Hunter Reese Sem Verbeek	5:7, 6:2, 10–4
Zwycięzca	7.	19 marca 2022	Indian Wells	Twarda	Jack Sock	Santiago González Édouard Roger-Vasselin	7:6(4), 6:3
Zwycięzca	8.	2 kwietnia 2022	Miami	Twarda	Hubert Hurkacz	Wesley Koolhof Neal Skupski	7:6(5), 6:4
Finalista	6.	15 maja 2022	Rzym	Ceglana	Diego Schwartzman	Nikola Mektić Mate Pavić	2:6, 7:6(6), 10–12

Legenda

     W, wygrał turniej

     F, przegrał w finale

     SF, przegrał w półfinale

     QF, przegrał w ćwierćfinale

     4R, 3R, 2R, 1R przegrał w IV, III, II, I rundzie

     RR, odpadł w fazie grupowej

     –, nie startował w turnieju głównym

     NH, turniej nie odbył się

• Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2020-09-23]  (ang.).
• Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2020-09-23]  (ang.).
• Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2020-09-23]  (ang.).