Jerzy Antoni Mazurczyk (ur. 10 października 1903 w Warszawie^[1][2], zm. 2 maja 1995^[3]) – polski rzeźbiarz, profesor Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi^[4][5][6] kierownik Wydziału Rzeźby^[7] oraz wykładowca na Wydziale Architektury Wnętrz^[4]. Członek ZPAP w Łodzi^[8]. Był mężem rzeźbiarki – Elwiry Zachert-Mazurczykowej^[9], którą poznał w trakcie studiów w pracowni rzeźby prof. Tadeusza Breyera na warszawskiej ASP^[10].

Pochowany w części rzymskokatolickiej Starego Cmentarza w Łodzi^[11].

• Nagroda Miasta Łodzi – za szczególne zasługi artystyczne w dziedzinie rzeźbiarstwa i twórczości pomnikowej^[12].

• Gipsowa rzeźba „Przez zjednoczenie do potęgi Polski” (1939, wraz z Elwirą Zachert-Mazurczykową; w zbiorach Muzeum Warszawy)^[13], przedstawia: robotnika, chłopa, intelektualistę i żołnierza trzymających się za ręce w geście solidaryzmu społecznego, w środku rzeźby znajduje się Polonia z Mieczem^[14],
• „Śląsk, Stolica i Morze” dla placu Konstytucji (1951, wraz z Elwirą Zachert-Mazurczykową)^[15],
• Pomnik Stanisława Moniuszki w Łodzi (1958, wraz z Elwirą Zachert-Mazurczykową)^[16],
• Pomnik Tadeusza Kościuszki w Łodzi (1960, wraz z Mieczysławem Lubelskim, Antonim Biłasem, Elwirą Zachert-Mazurczykową)^[17][18],
• Popiersie Juliana Tuwima w Łodzi (1961^[19]wraz z Elwirą Zachert-Mazurczykową)^[20],
• Pomnik Juliana Marchlewskiego w Łodzi na Starym Rynku (1964, wraz z Elwirą Zachert-Mazurczykową)^[16][21], pomnik usunięto w 1991^[22].

• na opracowanie plastyczne centralnej części zachodniej ściany hali odjazdów z zastosowaniem mozaiki i płaskorzeźby dla Dworca Głównego w Warszawie (1938, wraz z Elwirą Zachert-Mazurczykową – laureaci) – koncepcja dotyczyła ustawienia na ceramicznym tle figur symbolizujących bogactwa Polski oraz posąg Polonii unoszącej orła symboli bogactw Polski^[23]