Jerzy Barthel de Weydenthal
 Jerzy Barthel de Weydenthal - konsul generalny RP w Zagrzebiu (1927–1929) | |
| Data i miejsce urodzenia |
3 listopada 1882 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
16 marca 1960 |
| Kierownik Konsulatu RP w Nowym Jorku | |
| Okres | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Konsul RP w Detroit | |
| Okres | |
| Poprzednik |
Stanisław Żakowski |
| Następca | |
| Konsul Generalny RP w Chicago | |
| Okres | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Konsul Generalny RP w Zagrzebiu | |
| Okres | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Delegat Rządu/Chargé d’affaires/Poseł RP w Chinach | |
| Okres | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
   
| |
Jerzy Teofil Marian Barthel de Weydenthal (ur. 3 listopada 1882 w Padniewie[1], zm. 16 marca 1960 w Londynie) – polski urzędnik konsularny, dyplomata.
Życiorys
Urodził się w ziemiańskiej rodzinie Zdzisława i Anieli z Różańskich. Był bratem Jadwigi, Przemysława, Jana i Marii Barthel de Weydenthal – działaczki niepodległościowej, nauczycielki w gimnazjum sióstr urszulanek w Stanisławowie, zakonnicy sióstr urszulanek – matki Beaty (1885–1970)[2]. Uczęszczał do Gimnazjum o.o. Jezuitów w Chyrowie (1895–1897), Gimnazjum Św. Anny w Krakowie (1897–1899), i Gimnazjum w Podgórzu, gdzie w roku 1900 uzyskał maturę. Studiował na uniwersytetach w: Warszawie (1900–1901), Lwowie (1901–1904) i Krakowie (1904–1905, 1908–1910), gdzie uzyskał absolutorium w 1912. Kontynuował studia uzupełniające na Wydziale Handlowym Uniwersytetu w Birmingham (1910).
Od czerwca 1914 do 31 sierpnia 1915 pracował w Namiestnictwie Galicji. Od 1914 do 20 lipca 1917 służył w Legionach Polskich. Po kryzysie przysięgowym (w lipcu 1917) przeszedł do pracy w Sądzie Okręgowym w Kielcach, gdzie pełnił funkcję podprokuratora[3]. W polskiej służbie zagranicznej od 1919, pełniąc m.in. funkcje konsula w Konsulacie Generalnym w Nowym Jorku (1919–1921)[1], w tym kier. tegoż urzędu (1919–1920), konsula - kier. konsulatu w Detroit (1921–1923)[1], konsula gen. w Konsulacie Generalnym w Chicago (1923–1926)[1], kier. referatu w Departamencie Polityczno-Ekonomicznym MSZ (1926–1927)[1], konsula gen. w Zagrzebiu (1927–1929), radcy poselstwa i delegata pełnomocnego Rządu RP w Szanghaju (1929–1931)[1], następnie radcy poselstwa/chargé d’affaires (1931–1933) i Posła Nadzwyczajnego i Ministra Pełnomocnego w Szanghaju[4](1933–1939), delegata MSZ ds. uchodźczych w Mentonie (1939–1940). Zatrudniony na terenie Francji m.in. w Hyères i Aix-les-Bains (1940–1944). Po wyzwoleniu prowadził akcję werbunkową do 2 Korpusu wśród Polaków-jeńców z armii niemieckiej (1944–1945). Po wojnie na emigracji. W latach 1945–1952 przebywał w Dublinie. Zmarł w Londynie.
Był mężem Kazimiery z Bzowskich, z którą miał syna Mariana (1921–1943), żołnierza AK ps. „Urban”, pierwszego dowódcy oddziału ZWZ-AK „Barania Góra”[5].
Ordery i odznaczenia
- Złoty Krzyż Zasługi (28 czerwca 1939)[6]
- Medal Niepodległości (16 marca 1937)[7]
- Srebrny Krzyż Zasługi[8]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[8]
- Krzyż Komandorski Orderu Feniksa (Grecja)[8]
Przypisy
- ↑ a b c d e f Stanisław Łoza (red.), Czy wiesz kto to jest?, Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe : na zam. Zrzeszenia Księgarstwa, 1983, s. 27.
- ↑ Cmentarz parafii Matki Bożej Bolesnej w Rybniku - wyszukiwarka grobów [online], InnyWymiarStron [dostęp 2021-12-31] (pol.).
- ↑ Dziennik Urzędowy Królewsko-Polskiego Ministerstwa Sprawiedliwości, 1918 nr 8 (25 II)
- ↑ Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 kwietnia 1938, Warszawa 1938, s. 41.
- ↑ Partyzantowi spod Baraniej Góry [online], bielsko.gosc.pl, 8 października 2013 [dostęp 2021-12-31].
- ↑ M.P. z 1939 r. nr 149, poz. 353 „za zasługi na polu pracy społecznej”
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 94 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ a b c Rocznik służby zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 kwietnia 1933 r.
Bibliografia
- Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 27. [dostęp 2021-12-31].
- Rocznik służby zagranicznej RP, MSZ Warszawa 1938.
- Przemysław M. Żukowski: Pracownicy i absolwenci Uniwersytetu Jagiellońskiego w polskiej służbie zagranicznej, „Zeszyty Historyczne” (Paryż), 2008, z. 165, s. 34–70m, [w:] [1]