Jana Pleskalová (ur. 1 lutego 1949 w Brnie^[1]) – czeska językoznawczyni, kierowniczka Instytutu Języka Czeskiego Uniwersytetu Masaryka^[1]. Do jej zainteresowań naukowych należą: rozwój języka czeskiego, słowotwórstwo diachroniczne i synchroniczne, onomastyka i dialektologia^[1].

 Ta sekcja jest niekompletna. Jeśli możesz, .

Całe jej życie i kariera związane są z Brnem, gdzie urodziła się 1 lutego 1949 jako Jana Kýrová. W 1967 r. podjęła studia w zakresie języka czeskiego i łaciny na Uniwersytecie Jana Ewangelisty Purkyniego (dzisiejszy Uniwersytet Masaryka). W 1972 r. otrzymała dyplom na podstawie pracy Pomístní jména na Ivančicku, poświęconej onomastyce. Rok później uzyskała na tej samej uczelni tytuł doktora filozofii (PhDr., tzw. „mały doktorat”^[2]) w dziedzinie języka czeskiego, na podstawie pracy Mikrotoponymie na Ivančicku (příspěvek ke studiu pomístních jmen na Moravě s bibliografií moravské mikrotoponomastiky v letech 1918–1970). W 1974 r. została zatrudniona w Instytucie Języka Czeskiego Akademii Nauk Republiki Czeskiej, gdzie pod kierunkiem Jana Balhara prowadziła badania dialektologiczne. Kontynuowała także działalność w dziedzinie onomastyki. W 1989 r. uzyskała stopień kandydata nauk^[a] na podstawie pracy Tvoření pomístních jmen na Moravě a ve Slezsku^[3]. Habilitowała się w 1996 r., w 2003 r. zaś została mianowana profesorem języka czeskiego^[1].

Jest autorką bądź współautorką prawie dwustu publikacji, przede wszystkim z zakresu bohemistyki^[1]. Należy do rady redakcyjnej czasopisma „Acta onomastica”^[3].

Opracowano na podstawie źródła:^[4]

• Tvoření nejstarších českých osobních jmen (1998)
• Stará čeština pro nefilology (2003)
• Vývoj vlastních jmen osobních v českých zemích v letech 1000–2010 (2011)
• Nový encyklopedický slovník češtiny (2016, redaktorka, autorka haseł)