Jacek Rostowski

Jacek Rostowski (2020)
Pełne imię i nazwisko	Jan Antony Vincent-Rostowski
Data i miejsce urodzenia	30 kwietnia 1951 Londyn
Wiceprezes Rady Ministrów
Okres	od 25 lutego 2013 do 27 listopada 2013
Przynależność polityczna	Platforma Obywatelska
Minister finansów
Okres	od 16 listopada 2007 do 27 listopada 2013
Przynależność polityczna	Platforma Obywatelska
Poprzednik	Zyta Gilowska
Następca	Mateusz Szczurek
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Jacek Rostowski, właśc. Jan Antony Vincent-Rostowski^[1] (ur. 30 kwietnia 1951 w Londynie) – polski i brytyjski ekonomista oraz polityk. W latach 2007–2013 minister finansów, w 2013 wiceprezes Rady Ministrów, poseł na Sejm VII kadencji, w 2015 szef Zespołu Doradców Politycznych Prezesa Rady Ministrów.

Jacek Rostowski pochodzi z rodziny polskich emigrantów pochodzenia żydowskiego^[2]. Jest wnukiem Jakuba Rothfelda (Rostowskiego), neurologa, profesora Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie i Polskiego Wydziału Lekarskiego w Edynburgu^[3]. Urodził się w Londynie jako syn Jadwigi z domu Orzech (primo voto Vetter) i Romana Rostowskiego, prawnika, początkowo sekretarza i tłumacza premiera Tomasza Arciszewskiego, a później urzędnika kolonialnego Wielkiej Brytanii^[2][4].

Jacek Rostowski spędził dzieciństwo w miejscach pracy swojego ojca – w brytyjskich placówkach dyplomatycznych w Kenii, na Mauritiusie i na Seszelach. Posiada obywatelstwo zarówno polskie, jak i brytyjskie. Jest żonaty z Wandą Rostowską, producentką i reżyserką filmową. Ma dwoje dzieci.

Jacek Rostowski uczęszczał do szkoły Westminster w Londynie^[5]. Następnie uzyskiwał kolejne tytuły zawodowe:

• 1972: BSc (Bachelor of Science) – International Relations, University College London,
• 1973: MA (Master of Arts) – Economy and History, University College London,
• 1975: MSc (Master of Science) – Economics, London School of Economics and Political Science^[6].

W latach 1988–1995 był wykładowcą w School of Slavonic and East European Studies na University College London. W latach 1992–1995 pracował także w Centre for Economic Performance, London School of Economics and Political Science (LSE). W 1995 został profesorem mianowanym prywatnej uczelni (według amerykańskiego systemu szkolnictwa wyższego) i kierownikiem Katedry Ekonomii na Central European University w Budapeszcie.

W latach 1989–1991 pełnił funkcję doradcy ekonomicznego wicepremiera i ministra finansów Leszka Balcerowicza, a w latach 1997–2001 kierował Radą Makroekonomiczną w Ministerstwie Finansów. Od 2002 do 2004 był doradcą prezesa Narodowego Banku Polskiego. Doradzał również rządowi Federacji Rosyjskiej w sprawach polityki makroekonomicznej. Od 2004 zajmował stanowisko doradcy zarządu Banku Pekao (zawiesił tę działalność, obejmując urząd ministra). Należy do współzałożycieli Centrum Analiz Społeczno-Ekonomicznych (CASE), zasiadał w radzie tej fundacji (zrezygnował po objęciu funkcji ministra).

Jest autorem publikacji poświęconych problematyce rozszerzonej Unii Europejskiej, polityce monetarnej, kursowej i transformacji gospodarek postkomunistycznych, w tym książki Macroeconomic Instability in Post-Communist Countries (Oxford University Press, 1998) oraz około 40 artykułów wydanych w zbiorowych publikacjach i czasopismach naukowych^[7]. W 2012 uczestniczył w spotkaniu Grupy Bilderberg^[8].

16 listopada 2007 został ministrem finansów w pierwszym rządzie Donalda Tuska^[9]. W okresie pobytu w Wielkiej Brytanii należał do Partii Konserwatywnej. W 2009 złożył wniosek o przyjęcie do Platformy Obywatelskiej^[10]. W wyborach parlamentarnych w 2011 z listy PO uzyskał mandat posła VII kadencji w okręgu warszawskim, otrzymując 10 743 głosy^[11]. W drugim rządzie Donalda Tuska zachował stanowisko ministra finansów. 25 lutego 2013 powołany nadto na urząd wicepremiera^[12].

27 listopada 2013 odwołany przez prezydenta Bronisława Komorowskiego ze stanowisk wicepremiera i ministra finansów^[13]. 14 grudnia tego samego roku wybrany na członka zarządu krajowego PO. W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2014 bezskutecznie ubiegał się o mandat z pierwszego miejsca na liście Platformy Obywatelskiej w województwie kujawsko-pomorskim, uzyskując 32 514 głosów^[14].

W styczniu 2015 został członkiem Rady Gospodarczej przy prezesie Rady Ministrów^[15], a w lutym 2015 szefem Zespołu Doradców Politycznych Prezesa Rady Ministrów. Był jedną z osób, których prywatne rozmowy zostały nagrane i następnie ujawnione w ramach tzw. afery podsłuchowej. W jej trakcie w czerwcu 2015 premier Ewa Kopacz przyjęła jego dymisję^[16]. Jacek Rostowski zrezygnował również z ubiegania się o poselską reelekcję. W 2016 został członkiem zespołu doradców ekonomicznych PO, odchodząc z zarządu krajowego partii^[17].

W 2019 kandydował w Wielkiej Brytanii w wyborach europejskich z listy partii Change UK^[18], która nie uzyskała żadnych mandatów w PE.

W 2010 otrzymał nagrodę „Krzesło Roku”, przyznaną przez tygodnik „The Warsaw Voice”^[19] oraz tytuł najlepszego ministra finansów w Europie, przyznany przez brytyjski miesięcznik „The Banker”^[20]. Serwis „Emerging Markets” dwukrotnie wyróżnił go wśród ministrów finansów w Europie Środkowej i Wschodniej (2009 i 2012)^[21][22]. W 2013 otrzymał Nagrodę Kisiela w kategorii polityk „za rolę sapera gospodarki”^[23].

• Nota biograficzna na stronie Ministerstwa Finansów. [dostęp 2013-02-21].
• Strona sejmowa posła VII kadencji. [dostęp 2013-02-21].