Język martwy – język, który nie jest używany przez zwartą grupę etniczną lub taki, który ma obecnie rozproszoną społeczną bazę osób posługujących się nim. W pierwszym przypadku taki język jest nazywany wymarłym, w drugim zaś – nieżywym. Często przywoływanym przykładem języka martwego jest łacina używana w Kościele katolickim, która spełnia oba powyższe warunki^[1]. Języki zasadniczo martwe mogą być w określonych warunkach przywrócone do życia^[2]. Tak się stało z językiem hebrajskim^[2].