Język karkar-yuri
| Obszar |
prowincja Sandaun (Papua-Nowa Gwinea) | ||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
1140 (1994)[1] | ||
| Pismo/alfabet | |||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 5 rozwojowy↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | yuj | ||
| IETF | yuj | ||
| Glottolog | kark1258 | ||
| Ethnologue | yuj | ||
| WALS | kyr | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język karkar-yuri[1][2][3][4], także: karkar, yuri[1] – język papuaski używany w prowincji Sandaun w Papui-Nowej Gwinei, przez grupę ludności w dystrykcie Amanab (blisko granicy z Indonezją). Według danych z 1994 roku posługuje się nim 1140 osób[1].
Jego użytkownicy zamieszkują tereny na północ od obszaru języka abau, na południe od dera[5]. Dzieli się na trzy dialekty: północno-centralny, auia-tarauwi, usari[1][2].
Przez długi czas był klasyfikowany jako język izolowany[4][6]. W nowszych klasyfikacjach jest zaliczany do rodziny języków pauwasi[2][3][4]. Języki emem i karkar-yuri mogą wręcz tworzyć kontinuum dialektalne; wcześniej ich związki zostały zauważone chociażby w literaturze antropologicznej[6]. Karkar-yuri to jedyny przedstawiciel rodziny pauwasi, który funkcjonuje w granicach Papui-Nowej Gwinei[4].
Sporządzono skrótowy opis jego gramatyki[3]. Jest zapisywany alfabetem łacińskim[1].
Przypisy
- ↑ a b c d e f David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Karkar-Yuri, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2019-06-06] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
- ↑ a b c Harald Hammarström, Robert Forkel, Martin Haspelmath, Sebastian Bank: Karkar-Yuri. Glottolog 4.6. [dostęp 2022-08-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-08-11)]. (ang.).
- ↑ a b c Pawley i Hammarström 2018 ↓, s. 73.
- ↑ a b c d Foley 2018 ↓, s. 368.
- ↑ Sandaun Province. [w:] Language distribution maps [on-line]. SIL International. [dostęp 2022-08-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-08-31)]. (ang.).
- ↑ a b Hammarström 2010 ↓, s. 196.
Bibliografia
- William A. Foley: The Languages of the Sepik-Ramu Basin and Environs. W: Bill Palmer (red.): The Languages and Linguistics of the New Guinea Area: A Comprehensive Guide. Berlin–Boston: Walter de Gruyter, 2018, s. 197–432, seria: The World of Linguistics 4. DOI: 10.1515/9783110295252-003. ISBN 978-3-11-028642-7. OCLC 1041880153. (ang.).
- Harald Hammarström. The status of the least documented language families in the world. „Language Documentation & Conservation”. 4, s. 177–212, 2010. ISSN 1934-5275. OCLC 1443207034. [dostęp 2024-09-01]. (ang.).
- Andrew Pawley, Harald Hammarström: The Trans New Guinea family. W: Bill Palmer (red.): The Languages and Linguistics of the New Guinea Area: A Comprehensive Guide. Berlin–Boston: Walter de Gruyter, 2018, s. 21–195, seria: The World of Linguistics 4. DOI: 10.1515/9783110295252-002. ISBN 978-3-11-028642-7. OCLC 1041880153. (ang.).