Język iha
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
5500 (1987) | ||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 6a żywy↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | ihp | ||
| IETF | ihp | ||
| Glottolog | ihaa1241 | ||
| Ethnologue | ihp | ||
| BPS | 0953 5 | ||
| WALS | iha | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język iha, także: kapaur[1][2], matta (a. ma’tta)[3] – język papuaski używany w indonezyjskiej prowincji Papua Zachodnia, przez grupę etniczną Iha[4]. Według danych z 1987 roku posługuje się nim 5500 osób[1]. W 2008 r. odnotowano, że obszar jego użycia obejmuje 48 miejscowości (kabupaten Fakfak)[4].
Publikacja Peta Bahasa podaje, że jego użytkownicy zamieszkują miejscowość Kampung Baru (dystrykt Kokas, kabupaten Fakfak) oraz okoliczne tereny[5]. Jego bliskim krewnym jest język baham[6][7], używany w podobnej lokalizacji geograficznej[5][8]. W użyciu są także języki sekar i onin[9].
Wykazuje wpływy słownikowe języków austronezyjskich, takich jak sekar, onin i malajski[10]. Jest używany także w odmianie handlowej, w której nie występuje złożony system czasów, należący do specyfiki tego języka. Wariant ten cechuje się także uproszczoną fleksją i zredukowanym zasobem zaimków. Odmianą bliższą pierwotnej posługują się użytkownicy blisko spokrewnionych języków papuaskich – baham i karas[11]. Ethnologue (wyd. 22) odnotowuje istnienie pidżynu na bazie iha[12], ale T. Usher i A. Schapper (2018) nie zdołali potwierdzić tego faktu[13].
Został opisany w postaci opracowania gramatycznego (Struktur bahasa Iha, 1992)[14].
Przypisy
- ↑ a b David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Iha, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
- ↑ Harald Hammarström, Robert Forkel, Martin Haspelmath, Sebastian Bank: Iha. Glottolog 4.6. [dostęp 2024-08-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-08-30)]. (ang.).
- ↑ Sejarah Singkat. Pemerintah Kabupaten Fakfak. [dostęp 2021-08-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-08-05)]. (indonez.).
- ↑ a b Iha. Center for Endangered Languages Documentation. [dostęp 2023-11-13]. (ang.).
- ↑ a b Bahasa Iha. [w:] Peta Bahasa [on-line]. Badan Pengembangan dan Pembinaan Bahasa, Kementerian Pendidikan dan Kebudayaan. [dostęp 2022-08-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-08-27)]. (indonez.).
- ↑ Usher i Schapper 2018 ↓, s. 43–44.
- ↑ Timothy Usher: Mbahaam-Iha. NewGuineaWorld. [dostęp 2022-08-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-08-27)]. (ang.).
- ↑ Bahasa Baham. [w:] Peta Bahasa [on-line]. Badan Pengembangan dan Pembinaan Bahasa, Kementerian Pendidikan dan Kebudayaan. [dostęp 2022-08-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-08-27)]. (indonez.).
- ↑ Flassy i Animung 1992 ↓, s. 2, 8.
- ↑ Usher i Schapper 2018 ↓, s. 49–50.
- ↑ Mühlhäusler i in. 1992 ↓, s. 423.
- ↑ David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Iha Based Pidgin, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
- ↑ Usher i Schapper 2018 ↓, przyp. 4, s. 43.
- ↑ Flassy i Animung 1992 ↓.
Bibliografia
- Don A.L. Flassy, Lisidius Animung, Struktur bahasa Iha, Jakarta: Pusat Pembinaan dan Pengembangan Bahasa, Departemen Pendidikan dan Kebudayaan, 1992, ISBN 978-979-459-195-6, OCLC 27052051 [dostęp 2023-01-26] (indonez.).
- Peter Mühlhäusler i inni, Precolonial patterns of intercultural communication in the Pacific Islands, [w:] Stephen A. Wurm, Peter Mühlhäusler, Darrell T. Tryon (red.), Atlas of Languages of Intercultural Communication in the Pacific, Asia, and the Americas: Vol I: Maps. Vol II: Texts, Berlin–New York: Walter de Gruyter, 1996 (Trends in Linguistics. Documentation 13), s. 401–437, DOI: 10.1515/9783110819724.2.401, ISBN 978-3-11-081972-4, OCLC 1013949454 [dostęp 2021-08-19] (ang.).
- Timothy Usher, Antoinette Schapper, The lexicons of the Papuan languages of the Onin Peninsula and their influences, „NUSA: Linguistic studies of languages in and around Indonesia”, 64, 2018, s. 39–63, DOI: 10.15026/92290 [dostęp 2023-01-26] (ang.).