Język biwat
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
3 tys. (2003)[1] | ||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 6a żywy↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | bwm | ||
| IETF | bwm | ||
| Glottolog | biwa1243 | ||
| Ethnologue | bwm | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język biwat, także mundugumor[2] (munduguma[1], mundukumo[3]) – język papuaski używany w prowincji Sepik Wschodni w Papui-Nowej Gwinei[1]. Należy do niewielkiej rodziny języków yuat[1][3].
W 2003 roku odnotowano, że posługuje się nim nieco ponad 3 tys. osób[1].
Przypisy
- ↑ a b c d e David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Biwat, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
- ↑ Nancy McDowell, Margaret Mead, Reo Fortune, The Mundugumor: from the field notes of Margaret Mead and Reo Fortune, Washington–London: Smithsonian Institution Press, 1991 (Smithsonian series in ethnographic inquiry), s. 6, ISBN 1-56098-062-1, OCLC 22892936 (ang.).
- ↑ a b Foley 2018 ↓, s. 226.
Bibliografia
- William A. Foley: The Languages of the Sepik-Ramu Basin and Environs. W: Bill Palmer (red.): The Languages and Linguistics of the New Guinea Area: A Comprehensive Guide. Berlin–Boston: Walter de Gruyter, 2018, s. 197–432, seria: The World of Linguistics 4. DOI: 10.1515/9783110295252-003. ISBN 978-3-11-029525-2. OCLC 1041880153. (ang.).