Józef Balwiński

Robak

porucznik
Data i miejsce urodzenia	23 stycznia 1916 Poznań
Data i miejsce śmierci	8 lutego 1945 Iłowiec
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Armia Krajowa Ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	70 pułk piechoty 14 pułk piechoty
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
Odznaczenia

Józef Balwiński pseud. Robak (ur. 23 stycznia 1916 w Poznaniu, zm. 8 lutego 1945 pod Iłowcem) – oficer, uczestnik II wojny światowej w szeregach Wojska Polskiego, Armii Krajowej i ludowego Wojska Polskiego.

Syn Jana Balwińskiego i Marii z Kominkowskich. Z powodu śmierci ojca wychowywany był przez matkę i najstarszą siostrę, pracującą jako nauczycielka. Edukację zakończył w 1938 roku, i jako absolwentowi szkoły wojskowej powierzono mu dowództwo plutonu w 70 pułku piechoty w Pleszewie^[1].

W czasie niemieckiej agresji na Polskę w 1939 roku walczył w obronie Warszawy. Niemieckiej niewoli uniknął dzięki umieszczeniu jego nazwiska na liście poległych i lewym dokumentom. W czasie okupacji niemieckiej działał w Związku Walki Zbrojnej a następnie w Armii Krajowej^[2]. Po dotarciu na ziemie polskie 1 Armii Wojska Polskiego wstąpił w jej szeregi. W 1 AWP pełnił obowiązki dowódcy kompanii w 14 pułku piechoty^[3]. Szlak bojowy zakończył pod Iłowcem. Poległ w trakcie ataku wojsk niemieckich. Pochowany został na dziedzińcu pałacowym w Iłowcu. Po zakończeniu wojny jego ciało ekshumowano i pochowano na cmentarzu w Poznaniu^[4].

• podporucznik (1938^[1])
• porucznik (1939^[2]

• Order Krzyża Grunwaldu (pośmiertnie^[5])

• Jerzy Rydłowski: Żołnierze lat wojny i okupacji. Warszawa: 1971.