Indywidualne mistrzostwa świata w ice speedwayu 1973

1973 FIM Ice Racing World Championship

1972 1974
Dyscyplina	Ice speedway
Organizator	FIM
Szczegóły turnieju
Pierwsze zawody	10 marca 1973
Zamknięcie (finał)	11 marca 1973 Inzell
Liczba zawodników	16 (18)
I miejsce	Gabdrachman Kadyrow  ZSRR
II miejsce	Boris Samorodow  ZSRR
III miejsce	Władimir Paznikow  ZSRR

Indywidualne Mistrzostwa Świata w ice speedwayu 1973 – cykl zawodów motocyklowych na lodzie, mający na celu wyłonienie medalistów indywidualnych mistrzostw świata w sezonie 1973. Tytuł wywalczył Gabdrachman Kadyrow ze Związku Radzieckiego.

Dwudniowy finał który odbył się w zachodnioniemieckim Inzell poprzedziła runda kwalifikacyjna w holenderskim Assen oraz półfinały rozegrane we Francji i Związku Radzieckim

Runda kwalifikacyjna w Assen (10 - 11 lutego)

W zawodach rozegranych na sztucznie mrożonym torze łyżwiarskim IJsstadion Drenthe najlepszym okazał się reprezentant ZSRR Anatolij Suchow z wynikiem 26 punktów. Za nim z 25 punktami zawody ukończył Zdenek Kudrna z Czechosłowacji i z 24 punktami Aleksandr Iwczenko ze Związku Radzieckiego.

Półfinał w Ufie (17 - 18 lutego)

Całe podium zawodów zajęli reprezentanci Związku Radzieckiego, wygrał Władimir Cybrow, przed Borisem Samorodowem i Władimirem Czapało.

Półfinał w Grenoble (24 - 25 lutego)

Całe podium zawodów zajęli reprezentanci Związku Radzieckiego, wygrał Gabdrachman Kadyrow, przed Aleksandrem Iwczenką i Anatolijem Suchowem.

Finał (10 - 11 marca)

Zawody na Eisstadion(inne języki) przyciągnęły na trybuny 25 000 widzów^[1]. Kluczowym dla rozstrzygnięcia tytułu mistrzowskiego był bieg w trzeciej serii drugiego dnia zawodów w którym mierzyli Gabdrachman Kadyrow i Boris Samorodow, jedyny w którym Kadyrow strcił punkt na rzecz rywala, na skutek obaj zawodnicy mieli na koncie po 23 punkty. W ostatniej serii startów Samorodow upadł otwierając drogę Kadyrowowi do szóstego tytułu mistrzowskiego. Brązowy medal podobnie jak przed rokiem wywalczył Władimir Paznikow^[2].

Obsada mistrzostw została ustalona na podstawie półfinałów rozegranych w Ufie i Grenoble. Z każdego półfinału awansowało po 7 zawodników, jednak nie więcej niż 3 z jednego państwa. Kontuzjowanych zawodników radzieckich Cybrowa i Iwczenkę zastąpili Per-Lennart Eriksson i Władimir Paznikow^[3].

Etap	Data	Stadion	Miasto	Zwycięzca
Runda kwalifikacyjna	10 - 11 lutego	Ijsstadion Drenthe	Assen	Anatolij Suchow
Półfinał	17 - 18 lutego	Stroitiel	Ufa	Władimir Cybrow
Półfinał	24 - 25 lutego	L'Anneau de Vitesse	Grenoble	Gabdrachman Kadyrow
Finał	10 - 11 marca	Eisstadion	Inzell	Gabdrachman Kadyrow

Poz	Zawodnik	1	2	Punkty
1	Gabdrachman Kadyrow	15	14	29
2	Boris Samorodow	14	11	25
3	Władimir Paznikow	13	11	24
4	Hans Johansson	9	14	23
5	Władimir Czapało	11	10	21
6	Milan Špinka	11	10	21
7	Anatolij Suchow	10	9	19
8	Otto Barth	9	7	16
9	Hans Siegl	6	8	14
10	Antonín Šváb	6	8	14
11	Jan Verner	5	6	11
12	Per-Lennart Eriksson	3	4	7
13	Sven Sigurd	2	4	6
14	Bo Kindgren	3	1	4
15	Christoph Betzl	1	2	3
16	Václav Verner	2	1	3
Rez.	Alex Jakob			ns
Rez.	Helmut Reiter			ns