Heksafluoroosmian fluoroksenonu
| |||||||||||||||||
| Ogólne informacje | |||||||||||||||||
| Wzór sumaryczny |
XeOsF7 | ||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Inne wzory |
[XeF]+ | ||||||||||||||||
| Masa molowa |
454,48 g/mol | ||||||||||||||||
| Wygląd |
brązowe ciało stałe | ||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
| Podobne związki | |||||||||||||||||
| Podobne związki | |||||||||||||||||
| Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa) | |||||||||||||||||
Heksafluoroosmian fluoroksenonu, [XeF]+
[OsF
6]−
– nieorganiczny związek chemiczny ksenonu, osmu i fluoru.
Otrzymywanie
Po przeprowadzeniu kilku udanych syntez odpowiednich heksafluorków z ksenonem i otrzymaniu XePtF
6[2], XeRhF
6[3] i XeRuF
6[4] okazało się, że tą metodą można otrzymać pochodne tego typu tylko z nielicznymi metalami – pozostałe albo nie tworzą heksafluorków, albo ich potencjał utleniający jest zbyt niski[5]. W wyniku reakcji fluorku osmu(V) z difluorkiem ksenonu udało się otrzymać omawiany związek:
- XeF
2 + OsF
5 → XeF+
OsF−
6
Próba bezpośredniej syntezy, w reakcji skondensowanego w kwarcowej rurze ksenonu ze skondensowanym OsF
6 nie zakończyła się sukcesem:
- Xe + 2OsF
6 → XeF+
OsF−
6 + OsF
5
Wprawdzie uzyskano niebieskoczarny roztwór świadczący o powstaniu jakiegoś kompleksu, jednak po podniesieniu temperatury, całość uległa odparowaniu[5].
Właściwości
Heksafluoroosmian fluoroksenonu ma postać brązowego ciała stałego i rozkłada się w temperaturze 20 °C[1].
Przypisy
- ↑ a b Hans-Georg Horn, Hiltrud Hein, Karl-Christian Buschbeck, Walter Lippert, Adolf Slawisch: Gmelins Handbuch der anorganischen Chemie.. T. 1: Edelgasverbindungen. Berlin, Heidelberg: Springer-Verlag, 1970, s. 79. DOI: 10.1007/978-3-662-11600-5. ISBN 978-3-662-11601-2. LCCN Agr 25-1383. [dostęp 2015-08-06].
- ↑ N. Bartlett. Xenon hexafluoroplatinate(V) Xe+
[PtF
6]−
. „Proceedings of the Chemical Society”. 6, s. 218, 1962. Chemical Society, Londyn. DOI: 10.1039/PS9620000197. - ↑ C.L. Chernick i inni, Fluorine Compounds of Xenon and Radon, „Science”, 3537, 138, 1962, s. 136–138, DOI: 10.1126/science.138.3537.136.
- ↑ Bartlett N., Jha N.K.: H.H. Hyman: Noble Gas Compounds. Chicago: Chicago University Press, 1963, s. 23–30.
- ↑ a b Farhad Tamadon, Stefan Seidel, Konrad Seppelt. Reactions of Xenon with Iridiumand Osmiumhexafluoride. „Acta Chimica Slovenica”. 60, s. 491–494, 2013. ISSN 1318-0207. OCLC 52113051.