Heksafluoroarsenian pentafluoroksenonu
| |||||||||||||
| Ogólne informacje | |||||||||||||
| Wzór sumaryczny |
XeAsF | ||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Inne wzory |
[XeF | ||||||||||||
| Masa molowa |
415,20 g/mol | ||||||||||||
| Wygląd |
białe kryształy | ||||||||||||
| Identyfikacja | |||||||||||||
| Numer CAS | |||||||||||||
| |||||||||||||
| |||||||||||||
| Podobne związki | |||||||||||||
| Podobne związki | |||||||||||||
| Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa) | |||||||||||||
Heksafluoroarsenian pentafluoroksenonu, [XeF
5]+
[AsF
6]−
– nieorganiczny związek chemiczny ksenonu i arsenu z fluorem otrzymany przez zespół Neila Bartletta w 1969 roku[2].
Otrzymywanie
Po przeprowadzeniu kilku udanych syntez odpowiednich heksafluorków z ksenonem i otrzymaniu XePtF
6[3], XeRhF
6[4] i XeRuF
6[5] okazało się, że tą metodą można otrzymać pochodne tylko z nielicznymi metalami – pozostałe albo nie tworzą heksafluorków, albo ich potencjał utleniający jest zbyt niski[6]. Trzeba było poszukać innej metody syntezy – odpowiedzią okazała się synteza wykorzystująca odpowiedni fluorek ksenonu i pentafluorek metalu. Heksafluoroarsenian pentafluoroksenonu otrzymano w wyniku addycji heksafluorku ksenonu z pentafluorkiem arsenu prowadzonej w roztworze pentafluorku bromu[2][7][8].
- XeF
6 + AsF
5 → [XeF
5]+
[AsF
6]−
Właściwości
Heksafluoroarsenian pentafluoroksenonu tworzy białe jednoskośne kryształy o gęstości 3,51 g/cm³. Temperatura topnienia wynosi 130,5 °C[1].
Przypisy
- ↑ a b c CRC Handbook of Chemistry and Physics, David R. Lide (red.), wyd. 88, Boca Raton: CRC Press, 2007, s. 4-98, ISBN 978-0-8493-0488-0 (ang.).
- ↑ a b F.O. Sladky, P.A. Bulliner, Neil Bartlett. Xenon difluoride as a fluoride ion donor. Evidence for the salts [Xe
2F
3]+
[MF
6]−
, [XeF]+
[MF
6]−
and [XeF]+
[M
2F
11]−
. „Journal of the Chemical Society A: Inorganic, Physical, Theoretical”, s. 2179–2188, 1969. DOI: 10.1039/J19690002179. - ↑ N. Bartlett. Xenon hexafluoroplatinate(V) Xe+
[PtF
6]−
. „Proceedings of the Chemical Society”. 6, s. 218, 1962. Chemical Society, Londyn. DOI: 10.1039/PS9620000197. - ↑ C.L. Chernick i inni, Fluorine Compounds of Xenon and Radon, „Science”, 3537, 138, 1962, s. 136–138, DOI: 10.1126/science.138.3537.136.
- ↑ H.H. Hyman: Noble Gas Compounds. Chicago: Chicago University Press, 1963, s. 23–30.
- ↑ Farhad Tamadon, Stefan Seidel, Konrad Seppelt. Reactions of Xenon with Iridiumand Osmiumhexafluoride. „Acta Chimica Slovenica”. 60, s. 491–494, 2013. ISSN 1318-0207.
- ↑ Hans-Georg Horn, Hiltrud Hein, Karl-Christian Buschbeck, Walter Lippert, Adolf Slawisch: Gmelins Handbuch der anorganischen Chemie. T. 1: Edelgasverbindungen. Berlin, Heidelberg: Springer-Verlag, 1970, s. 87. DOI: 10.1007/978-3-662-11600-5. ISBN 978-3-662-11601-2. LCCN Agr 25-1383.
- ↑ Neil Bartlett: The Oxidation of Oxygen and Related Chemistry: Selected Papers of Neil Bartlett. Singapur: World Scientific Publishing, 2001, s. 185. ISBN 981-02-2775-2.