Hammer DeRoburt
 Hammer DeRoburt (1968) | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
15 lipca 1992 |
| Prezydent Nauru | |
| Okres |
od 22 grudnia 1986 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Prezydent Nauru | |
| Okres |
od 1 października 1986 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Prezydent Nauru | |
| Okres |
od 15 maja 1978 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Prezydent Nauru | |
| Okres |
od 31 stycznia 1968 |
| Poprzednik |
nowy urząd |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Sir Hammer DeRoburt, OBE, GCMG[1]; właśc. Maggabi DeRoburt[2] (ur. 25 września 1922[a] na Nauru, zm. 15 lipca 1992 w Melbourne[3]) – nauruański polityk, czterokrotny prezydent Nauru. Reprezentant okręgu wyborczego Boe[4].
Życiorys
DeRoburt urodził się 25 września 1922 roku na Nauru (jako syn Franza DeRoburta). Tam też się wychowywał i uczył w Nauru Boys Secondary School[5]. Nieco później kształcił się w Geelong Technical School w Australii. Po powrocie do kraju pracował jako nauczyciel (1940-1942)[6].
W sierpniu 1942 roku[5] przeżył dokonaną przez Japończyków deportację wszystkich mieszkańców Nauru: wraz z większością ludności, został deportowany na wyspy Chuuk, gdzie przebywał do 1946 roku[3]. W latach 1947–1951 ponownie pracował w oświacie w swoim rodzinnym kraju. W 1955 roku został członkiem Lokalnej Rady Samorządowej Nauru; w tym samym roku wybrano go również na jej przewodniczącego, którym to był do 1966 roku (potem instytucja ta straciła na ważności). Następnie przez dwa lata był przewodniczącym i członkiem Rady Legislacyjnej Nauru[7]. 31 stycznia 1968, czyli w dniu uzyskania niepodległości przez Nauru, został Przewodniczącym Rady Państwa Nauru, a 18 maja oficjalnie zaprzysiężono go na prezydenta kraju[2]. Urząd sprawował do 22 grudnia 1976 roku, kiedy zastąpił go Bernard Dowiyogo. W latach 1976–1978 był liderem opozycji, a 11 maja 1978 roku po raz drugi został zaprzysiężony na urząd prezydenta. Rządził państwem, z kilkutygodniowymi przerwami, do 17 sierpnia 1989 roku (dwukrotnie zmieniał się z Kennanem Adeangiem, który sprawował władzę łącznie przez około 25 dni)[2][6]. Za czasów prezydentury był m.in. ministrem spraw wewnętrznych, ministrem spraw zagranicznych oraz ministrem ds. branży fosforytowej[8].
W latach 1973–1976[9] DeRoburt sprawował urząd kanclerza Uniwersytetu Południowego Pacyfiku, a przedstawiciele tegoż uniwersytetu nadali mu tytuł doktora honoris causa (1976)[6]. Z kolei w 1982 roku otrzymał honorowy tytuł szlachecki z rąk brytyjskiej królowej Elżbiety II[3]. DeRoburt jest ponadto kawalerem dwóch odznaczeń: Orderu Imperium Brytyjskiego oraz Orderu św. Michała i św. Jerzego[1]. Zmarł w wieku 69 lat w Melbourne w Australii[3].
DeRoburt jest uznawany za jednego z „ojców” nauruańskiego narodu i nauruańskiej niepodległości[10].
Hammer DeRoburt tak naprawdę miał na imię Maggabi – „Hammer” to najprawdopodobniej pseudonim, którego używał przez całe życie[2].
Uwagi
Przypisy
- ↑ a b International Publications Service: International Who's Who, 1983-84. Europa Publications Limited, 1983, s. 332. ISBN 978-0-905118-86-4. [dostęp 2013-05-21].
- ↑ a b c d Nauru: Heads of State: 1968-2013. archontology.org. [dostęp 2013-05-19]. (ang.).
- ↑ a b c d Index De-Dh. rulers.org. [dostęp 2012-12-29]. (ang.).
- ↑ John Carter: Pacific Islands Year Book. T. 15. Pacific Publications, 1984, s. 273. ISBN 978-0-85807-055-4. [dostęp 2013-06-20].
- ↑ a b Pacific Publications: Pacific Islands Year Book and Who's who. Michigan: University of Michigan, 1968, s. 561. [dostęp 2013-05-21].
- ↑ a b c Brij Lal, Kate Fortune: The Pacific Islands: An Encyclopedia. University of Hawaii Press, 2000, s. 287. ISBN 978-0-8248-2265-1. [dostęp 2012-12-29].
- ↑ Nancy Viviani: Nauru, phosphate and political progress. University of Hawaii Press, 1970, s. 93-96, 105-107, 150-154. [dostęp 2013-07-10].
- ↑ Affaire de certaines terres à phosphates Nauru ( Nauru c.: Australie ). United Nations Publications, 2004, s. 235. ISBN 978-92-1-070938-5. [dostęp 2013-05-21].
- ↑ Robert D. Craig: Historical dictionary of Polynesia. Rowman & Littlefield, 2011, s. 71. ISBN 978-0-8108-6772-7. [dostęp 2013-05-21].
- ↑ John Cheffers, Greg Narleski: Story of US Footy. 2003, s. 152. ISBN 978-0-9744403-0-9. [dostęp 2013-05-21].
