Hamidabad (1907)
 Okręt siostrzany „Hamidabada” – „Sultanhisar” w 1915 roku | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
1906 |
| Wodowanie |
1907 |
 Imperium Osmańskie
| |
| Nazwa |
Hamidabad |
| Wejście do służby |
1907 |
| Zatopiony |
31 października 1917 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
normalna: 97–97,5 tony |
| Długość |
całkowita: 40,2 metra |
| Szerokość |
4,4 metra |
| Zanurzenie |
1,9 metra |
| Materiał kadłuba | |
| Napęd | |
| 1 maszyna parowa potrójnego rozprężania o mocy 2200 KM 2 kotły, 1 śruba | |
| Prędkość |
26 węzłów |
| Uzbrojenie | |
| 2 działka kal. 37 mm (2 x I) 5 torped | |
| Wyrzutnie torpedowe |
3 × 450 mm (1 x I, 1 x II) |
| Załoga |
20–23 |
Hamidabad – turecki torpedowiec z początku XX wieku, jedna z czterech zbudowanych we Francji jednostek typu Demirhisar. Okręt został zwodowany w 1907 roku w stoczni Schneider & Cie w Chalon-sur-Saône i w tym samym roku wcielono go w skład marynarki Imperium Osmańskiego. Torpedowiec wziął udział w I wojnie bałkańskiej i I wojnie światowej, podczas której został zatopiony nieopodal miejscowości İğneada przez rosyjskie niszczyciele 31 października 1917 roku.
Projekt i budowa
Kontrakt na budowę czterech torpedowców typu Demirhisar (a także czterech niszczycieli typu Samsun) podpisano 22 stycznia 1906 roku[1]. Okręty zostały ostatecznie zamówione przez Turcję we Francji 25 października 1906 roku[2][3][a]. Jednostki były identyczne z budowanymi dla Marine nationale torpedowcami typu 38-metrowego Nr 309–311 i 353–358[3][4].
„Hamidabad” zbudowany został w stoczni Schneider & Cie w Chalon-sur-Saône[3][5]. Stępkę okrętu położono w 1906 roku, a zwodowany został w 1907 roku[5][6].
Dane taktyczno-techniczne
Okręt był torpedowcem z kadłubem wykonanym ze stali[7]. Długość całkowita wynosiła 40,2 metra (38 metrów między pionami), szerokość 4,4 metra i zanurzenie 1,9 metra[5][6][b]. Wyporność normalna wynosiła 97–97,5 tony[4][5], a pełna 101 ton[6]. Jednostka napędzana była przez pionową trzycylindrową maszynę parową potrójnego rozprężania Schneider & Cie o mocy 2200 KM, do której parę dostarczały dwa kotły wodnorurkowe du Temple[5][6]. Prędkość maksymalna napędzanego jedną śrubą okrętu wynosiła 26 węzłów[4][5]. Zapas węgla wynosił 11,2 tony[4][5].
Na uzbrojenie artyleryjskie jednostki składały się dwa pojedyncze działka kalibru 37 mm Hotchkiss QF L/20 z zapasem 200 nabojów[5][6]. Broń torpedową stanowiły trzy wyrzutnie kalibru 450 mm: jedna stała na dziobie i zamontowany na pokładzie podwójny obracalny aparat torpedowy, z łącznym zapasem pięciu torped[5][6][c].
Załoga okrętu składała się z 3 oficerów i od 17 do 20 podoficerów i marynarzy[5][6].
Służba
„Hamidabad” został wcielony do składu marynarki wojennej Imperium Osmańskiego w 1907 roku w Stambule[6][8].
Podczas I wojny bałkańskiej, 7 października 1912 roku „Hamidabad” wraz z okrętem pancernym „Mesudiye” i torpedowcem „Kütahya” stacjonował w rejonie Bosforu[9]. 22 lutego 1913 roku „Hamidabad” wchodził w skład zespołu okrętów, którego zadaniem było odwrócenie uwagi od działań krążownika „Hamidiye” poszukującego bułgarskich statków handlowych (w jego skład wchodziły ponadto krążownik „Mecidiye”, niszczyciele „Yarhisar”, „Muâvenet-i Milliye” i „Gayret-i Vataniye” oraz torpedowiec „Demirhisar”)[10]. 9 marca „Hamidabad” i „Demirhisar” patrolowały rejon Dardaneli[10].
W momencie wybuchu I wojny światowej torpedowiec był już mocno wyeksploatowany i zdolny był do osiągnięcia prędkości zaledwie 16 węzłów[5][6]. Załogę „Hamidabada” stanowiło wówczas 4 Niemców i 32 Turków[5][11]. 10 grudnia 1915 roku torpedowiec uczestniczył w akcji ratowniczej załóg kanonierek „Yozgat” i „Taşköprü”, zatopionych przez rosyjskie niszczyciele „Dierzkij”, „Gniewnyj” i „Biespokojnyj”[12].
29 października 1917 roku „Hamidabad” wyszedł ze Stambułu z umieszczonym na pokładzie ładunkiem benzyny i holując trzy trałowce[13]. 31 października torpedowiec nieopodal miejscowości İğneada został przechwycony przez rosyjskie niszczyciele „Pyłkij” i „Bystryj”, a w wyniku ich ostrzału artyleryjskiego doszło do pożaru przewożonej na pokładzie benzyny i zatonięcia jednostki[13][14].
Uwagi
- ↑ Gardiner i Gray 1985 ↓, s. 392 podają, że torpedowce zostały zamówione w 1904 roku.
- ↑ Gardiner i Gray 1985 ↓, s. 392 i Noppen 2016 ↓, s. 36 podają, że zanurzenie jednostki wynosiło 2,6 metra, zaś Gozdawa-Gołębiowski 1994 ↓, s. 587 podaje, że 2,7 metra.
- ↑ Gozdawa-Gołębiowski 1994 ↓, s. 587 podaje, że okręt miał zainstalowane dwie wyrzutnie torped.
Przypisy
- ↑ Langensiepen i Güleryüz 1995 ↓, s. 13.
- ↑ Langensiepen i Güleryüz 1995 ↓, s. 12, 157.
- ↑ a b c Noppen 2016 ↓, s. 7.
- ↑ a b c d Gardiner i Gray 1985 ↓, s. 392.
- ↑ a b c d e f g h i j k l Langensiepen i Güleryüz 1995 ↓, s. 156.
- ↑ a b c d e f g h i Gogin 2023 ↓.
- ↑ Langensiepen i Güleryüz 1995 ↓, s. 155.
- ↑ Langensiepen i Güleryüz 1995 ↓, s. 157.
- ↑ Langensiepen i Güleryüz 1995 ↓, s. 20.
- ↑ a b Langensiepen i Güleryüz 1995 ↓, s. 24.
- ↑ Noppen 2016 ↓, s. 36.
- ↑ Langensiepen i Güleryüz 1995 ↓, s. 49.
- ↑ a b Langensiepen i Güleryüz 1995 ↓, s. 53.
- ↑ Gozdawa-Gołębiowski 1994 ↓, s. 419.
Bibliografia
- Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. Robert Gardiner, Randal Gray (red.). London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
- Ivan Gogin: DEMİRHİSAR torpedo boats (1907). Navypedia. [dostęp 2023-04-24]. (ang.).
- Jan Gozdawa-Gołębiowski, Tadeusz Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: Lampart, 1994. ISBN 83-902554-2-1.
- Bernd Langensiepen, Ahmet Güleryüz: The Ottoman Steam Navy 1828–1923. Annapolis: Naval Institute Press, 1995. ISBN 1-55750-659-0.
- Ryan K. Noppen: Okręty osmańskiej marynarki wojennej 1914-1918. Oświęcim: Wydawnictwo Napoleon V, 2016. ISBN 978-83-65652-65-2.
|
