Granatnik RPG-7
Państwo | |
---|---|
Rodzaj | |
Obsługa |
2 (celowniczy, amunicyjny) |
Historia | |
Produkcja |
od 1961 |
Dane techniczne | |
Kaliber |
40 mm |
Wymiary | |
Długość |
1000 mm |
Długość lufy |
650 mm |
Masa | |
broni |
6,30 kg (niezaładowany z celownikiem optycznym) |
Inne | |
Prędkość pocz. pocisku |
120 m/s |
Szybkostrzelność praktyczna |
4–6 strz./min. |
Zasięg skuteczny |
300–500 m |
Przebijalność pancerza |
260 mm (PG-7V) – 700 mm + ERA (PG-7VR) |
Ręczny granatnik przeciwpancerny RPG-7 – radziecki, ręczny granatnik przeciwpancerny, używany w państwach Układu Warszawskiego oraz wielu innych krajach, głównie Trzeciego Świata[1].
Udoskonaloną wersją granatnika RPG-7 jest amerykański granatnik PSRL-1.
Rozwój
RPG-7 (Rucznoj Protiwotankowyj Granatomiot, ros. Pучной Противотанковый Γранатомёт – Ręczna Przeciwczołgowa Wyrzutnia Granatów) był podstawowym środkiem przeciwpancernym drużyny piechoty zmotoryzowanej[2].
Prostota obsługi, niski koszt i efektywność sprawiły, że stał się najpopularniejszą bronią w swojej klasie. Obecnie używa go około czterdziestu krajów i jest produkowany w różnych wariantach w dziewięciu krajach. Swą popularność zdobył również w siłach nieregularnych, partyzantce i ugrupowaniach terrorystycznych. Był powszechnie stosowany przez tego rodzaju organizacje w ostatnich konfliktach w Somalii, Afganistanie i Iraku[3][2].
Popularną wersją jest RPG-7D przeznaczony dla spadochroniarzy. Może być rozłożony na dwie części, co ułatwia transport. Popularność zyskał też lżejszy niż inne – Typ 69 produkcji chińskiej.
RPG-7 został dostarczony po raz pierwszy do armii radzieckiej w 1961 roku. Pierwotny projekt bazował na konstrukcji dwóch broni z okresu II wojny światowej: Bazooka i Panzerfaust. Produkowana obecnie przez Rosję wersja to RPG-7W2, zdolna do strzelania pociskami tandemowymi HEAT, odłamkowymi i z głowicą paliwowo-powietrzną. Oprócz standardowego celownika optycznego PGO-7 używa się dodatkowego urządzenia celowniczego UP-7V, które pozwala na stosowanie amunicji o zwiększonym zasięgu. RPG-7D3 jest odpowiednikiem wersji dla spadochroniarzy. Obie wersje RPG-7W2 i RPG-7D3 zostały przyjęte przez rosyjską armię w 2001[3][2].
RPG-7 używany jest w Polsce od 1964 roku, początkowo pod oznaczeniem rgppanc-7[4]. Podjęto następnie w Polsce produkcję nabojów PG-7W, a od 1972 roku PG-7WM, o mniejszym kalibrze i masie głowicy, lecz większej przebijalności[4]. W 1970 roku weszła na uzbrojenie w Polsce wersja RPG-7D[4]. Od 1998 roku stosowane są celowniki noktowizyjne PCS-5 Przemysłowego Centrum Optyki[4].
Budowa
Konstrukcja wyrzutni oparta jest na stalowej rurze o średnicy 40 mm, długości 953 mm i wadze 7 kg. Środkowa część jest pokryta drewnianą okładziną termoizolacyjną, a tylna rozszerza się ku końcowi, co redukuje odrzut i osłania przed podmuchem. Celownikiem podstawowym jest celownik optyczny PGO-7 (1P38) z pryzmatycznym układem odwracającym. Celownik ten posiada skalę dalmierczą (do 1000 m dla celu o wysokości 2,7 m – amerykańskiego czołgu M48 Patton), poziomą skalę poprawek bocznych, pionową skalę odległości, powiększenie 2,7× oraz kąt widzenia 13°, siatka celownicza ma podświetlenie. Celownik jest montowany na montażu bocznym złączem płetwowym, które może również służyć do osadzenia celownika noktowizyjnego NSPU. Jako celownik zapasowy wykorzystywane są mechaniczne przyrządy celownicze, zbudowane z muszki – ramki z suwakiem wyskalowanym od 200 do 500 m, (co 100 m) i szczerbinki[5].
Pocisk nadkalibrowy ma średnicę od 70 do 105 mm i waży od 2,5 do 4,5 kg. W początkowej fazie lotu jest wystrzeliwany przez ładunek prochu strzelniczego wytwarzający gęsty, szaro-niebieski dym. Silnik rakietowy odpala się po 10 m lotu i rozpędza pocisk do prędkości 295 m/s. Granat może lecieć do 1100 m, zazwyczaj wyposażony jest w zapalnik samoniszczący pocisk po upływie ok. 4,5 sekundy od wystrzelenia. Lot jest stabilizowany przez zestaw lotek rozkładanych w locie[5].
W przypadku tej broni sprawdza się zasada: im bliżej tym lepiej. Trudno trafić w cel z odległości większej niż 300 m. Podczas radzieckiej interwencji w Afganistanie, Mudżahedini zazwyczaj używali go z odległości mniejszej niż 80 m[potrzebny przypis].
Amunicja
RPG-7 może strzelać różnymi głowicami przeciwczołgowymi (HEAT, PG-) i przeciw sile żywej (HE, OG-). Pociski mogą przebijać od 30 do 60 cm jednorodnej stali. Pociski kumulacyjne w układzie tandem (PG-7BR i WR) mogą przebijać pancerz reaktywny jednym strzałem.
- PG-7W:
- Głowica: HEAT
- Waga: 2,6 kg
- Średnica: 70,5 mm
- Penetracja: ponad 330 mm
- PG-7WL:
- Głowica: HEAT
- Waga: 2,6 kg
- Średnica: 93 mm
- Penetracja: ponad 500 mm
- PG-7WR:
- Głowica: HEAT tandem
- Waga: 4,5 kg
- Średnica: 105 mm
- Penetracja: 600 mm
- OG-7W:
- Głowica: odłamkowa
- Waga: 2 kg
- Średnica: 40 mm
- Zasięg śmiertelny dla ludzi z kamizelką kuloodporną: 7 m
- TBG-7W:
- Głowica: paliwowo-powietrzna
- Waga: 4,5 kg
- Średnica: 105 mm
- Zasięg zagrożenia życia: 8 m
- Penetracja: od 150 do 480 mm
Galeria
- Porównanie siatek celowników PSO-1 z karabinu SWD i PGO-7 z RPG-7
- Nowoczesne naboje do RPG-7, od góry: odłamkowy (w przekroju), kumulacyjny tandemowy oraz dymny
- RPG-7 z celownikiem optycznym
- RPG-7W2
- Użytkownicy RPG-7
- Żołnierz Afgańskiej Armii Narodowej oddający strzał z RPG-7
- Różne rodzaje zdobycznych RPG-7 w rękach amerykańskich marines (Irak 2003)
Przypisy
- ↑ Cała prawda o RPG-7 - kultowym granatniku, wokół którego narosło sporo mitów [online], Komputer Świat, 4 maja 2021 [dostęp 2024-02-21] (pol.).
- ↑ a b c RPG-7 [online], Opisy Broni, 13 lutego 2020 [dostęp 2024-02-21] (pol.).
- ↑ a b Rosyjskie ręczne granatniki przeciwpancerne [ANALIZA] [online], defence24.pl, 10 kwietnia 2023 [dostęp 2024-02-21] (pol.).
- ↑ a b c d Przemysław Miller. RPG-7 ma się nadal dobrze. „Przegląd Sił Zbrojnych”. Nr 2/2020, s. 157-158. Wojskowy Instytut Wydawniczy.
- ↑ a b RPG-7 [online], www.wojsko-polskie.pl [dostęp 2024-02-21] .
Linki zewnętrzne
- Militarium.net. militarium.net. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-08-21)].