Eisspeedway

Granat F-1

F-1
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 ZSRR

Przeznaczenie

granat obronny

Dane techniczne
Wysokość

117 mm

Masa

400 g (nieuzbrojony)
700 g (uzbrojony)[1]

Materiał wybuchowy

trotyl, 60 g[1]

Typ zapalnika

UZRGM

Opóźnienie

3,2–4 s

Zasięg rzutu

34–45 m[1]

Promień rażenia

200 m[1]

Liczba odłamków

1000 sztuk[1]

Granat obronny F-1 u pasa jednego z bardziej znanych dowódców GL i AL Grzegorza Korczyńskiego

Granat F-1 (ros. Граната Ф-1) – radziecki ręczny granat obronny[1].

Historia konstrukcji

Radziecki granat ręczny F-1 był kopią francuskiego granatu o tej samej nazwie, używanego podczas I wojny światowej. Był to typowy granat obronny wzorowany na brytyjskim granacie No. 5 (bomba Millsa).

Tego rodzaju granaty posiadały powierzchnię korpusu naciętą podłużnymi i poprzecznymi rowkami[1]. Ułatwiały one fragmentację granatu na odłamki, których liczba dochodziła do 1000[1]. Duże odłamki mają bardzo duży zasięg (sięgający 200 metrów) i stanowią zagrożenie dla rzucającego.

Granat F-1 był używany przez Armię Czerwoną w czasie II wojny światowej od 1941 i Polskie Siły Zbrojne sformowane w ZSRR, a po jej zakończeniu stał się podstawowym granatem obronnym armii Układu Warszawskiego.

Od 1947 granat F-1 był produkowany także w Polsce Ludowej[2]. Od początku lat 90. XX wieku zastępuje go polski granat RGO-88.

Opis konstrukcji

F-1 jest granatem obronnym, którego głównym elementem jest żeliwna skorupa, wewnątrz której znajduje się materiał wybuchowy (trotyl). Zewnętrzna powierzchnia posiada nacięcia, mające wymusić fragmentację. W górnej części znajduje się otwór gwintowany, w który jest wkręcony zapalnik UZRGM (Uniwersalny Zapalnik Ręcznych Granatów – Modernizowany). Zapalnik ten jest uzbrajany w chwili rzutu[1].

Przypisy

  1. a b c d e f g h i Ciepliński i Woźniak 1994 ↓, s. 66.
  2. Bogusław Perzyk: Ręczne granaty odłamkowe w Wojsku Polskim w latach 1945-1955 (część I). „Poligon”, 5/2009, s. 67–68.

Bibliografia

  • Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1994, s. 66. ISBN 83-86028-01-7.