Frankie Fredericks

Frankie Fredericks podczas XI Mistrzostw Świata w Lekkoatletyce w Osace (2007).
Pełne imię i nazwisko	Frank "Frankie" Fredericks
Data i miejsce urodzenia	2 października 1967 Windhuk
Wzrost	180 cm[1]
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Namibia Igrzyska olimpijskie srebro Barcelona 1992 lekkoatletyka bieg na 100 m srebro Barcelona 1992 lekkoatletyka bieg na 200 m srebro Atlanta 1996 lekkoatletyka bieg na 100 m srebro Atlanta 1996 lekkoatletyka bieg na 200 m Mistrzostwa świata złoto Stuttgart 1993 bieg na 200 m srebro Tokio 1991 bieg na 200 m srebro Göteborg 1995 bieg na 200 m srebro Ateny 1997 bieg na 200 m Halowe mistrzostwa świata złoto Maebashi 1999 bieg na 200 m srebro Toronto 1993 bieg na 60 m Igrzyska afrykańskie złoto Kair 1991 bieg na 100 m złoto Kair 1991 bieg na 200 m srebro Abudża 2003 bieg na 200 m brąz Johannesburg 1999 bieg na 100 m brąz Johannesburg 1999 sztafeta 4 × 100 m Mistrzostwa Afryki złoto Dakar 1998 bieg na 200 m złoto Tunis 2002 bieg na 100 m złoto Tunis 2002 bieg na 200 m srebro Dakar 1998 bieg na 100 m Igrzyska Wspólnoty Narodów złoto Victoria 1994 bieg na 200 m złoto Manchester 2002 bieg na 200 m srebro Kuala Lumpur 1998 bieg na 100 m brąz Victoria 1994 bieg na 100 m
Multimedia w Wikimedia Commons

Frank "Frankie" Fredericks (ur. 2 października 1967 w Windhuku) – namibijski lekkoatleta, sprinter. Czterokrotny medalista olimpijski z Barcelony i Atlanty oraz uczestnik igrzysk olimpijskich w Atenach, czterokrotny medalista mistrzostw świata (w tym mistrz świata z Stuttgartu), dwukrotny medalista halowych mistrzostw świata (w tym złoty medalista z Maebashi), złoty medalista igrzysk afrykańskich oraz igrzysk Wspólnoty Narodów, trzykrotny mistrz Afryki. Halowy rekordzista świata.

Jest pierwszym w historii sportowcem z Namibii, który zdobył medal letnich igrzysk olimpijskich, jak również medal lekkoatletycznych mistrzostw świata^[2]. Szwagier Nico Motchebona, również lekkoatlety^[1].

W 1991 otrzymał tytuł wicemistrza świata w konkurencji biegu na 200 m, na dwukrotnie krótszym dystansie zaś zajął w finale 5. miejsce. Uczestniczył w igrzyskach afrykańskich w Kairze, na których wywalczył złote medale w konkurencjach biegowych na dystansie 100 i 200 m^[3].

Rok później zadebiutował na igrzyskach olimpijskich. Wystąpił w dwóch konkurencjach, w których okazał się srebrnym medalistą – w biegu na 100 m uzyskał w finale czas 10,02 i nieznacznie przegrał z reprezentantem Wielkiej Brytanii Linfordem Christie (o 0,06 s), natomiast w konkurencji biegu na dystansie 200 m uzyskał czas 20,13 i w walce o złoty medal został pokonany przez Mike'a Marsha^[4][5].

W 1993 wystartował w halowych mistrzostwach świata, w konkurencji biegu na 60 m wywalczył srebrny medal, w konkurencji biegu na 200 m zaś odpadł w półfinale (do którego zarazem nie przystąpił). Na mistrzostwach świata rozgrywanych w Stuttgarcie otrzymał złoty medal w konkurencji biegu na 200 m, natomiast w konkurencji biegu na 100 m zajął w fazie finałowej 6. miejsce. Uczestniczył w finale Grand Prix IAAF w Londynie, gdzie po raz pierwszy wygrał konkurencję rozgrywaną w ramach tej imprezy lekkoatletycznej (dokonał tego w biegu na 200 m)^[3].

Był uczestnikiem igrzysk Wspólnoty Narodów w Victorii, tam zdobył brązowy medal w konkurencji biegu na 100 m, jak również złoty medal w konkurencji biegu na 200 m. W 1994 po raz pierwszy znalazł się w najlepszej trójce konkurencji rozgrywanej w ramach lekkoatletycznego Pucharu Świata, zajmując 2. miejsce w biegu na 200 m. W Göteborgu zdobył trzeci w karierze medal mistrzostw świata, w konkurencji biegu na 200 m został wicemistrzem, na dwukrotnie krótszym dystansie zaś znalazł się na 4. miejscu^[3][6]. W 1996 brał udział w mityngu rozgrywanym we francuskim Liévin, gdzie wynikiem 19,92 ustanowił aktualny do dziś halowy rekord świata w konkurencji biegu na 200 m – ponadto został pierwszym na świecie mężczyzną, który ten dystans przebiegł w czasie krótszym niż 20 sekund^[7].

W konkurencji biegu na dystansie zarówno 100, jak i 200 m startował także w ramach igrzysk olimpijskich w Atlancie. Tak jak cztery lata wcześniej, zdobył w obu konkurencjach tytuł wicemistrzowski. W finale konkursu biegu na 100 m uzyskał czas 9,89, w finale konkursu biegu na dystansie 200 m zaś osiągnął rezultat czasowy 19,68^[8].

W 1997 na mistrzostwach świata zajął te same pozycje w finałach, co dwa lata wcześniej (tytuł wicemistrza w konkurencji biegu na 200 m, 4. miejsce w konkurencji biegu na 100 m). Rok później zdobył pierwsze w karierze medale mistrzostw Afryki (srebrny w biegu na 100 m, złoty w biegu na 200 m), a także sięgnął po trzeci w karierze medal igrzysk Wspólnoty Narodów (srebro w biegu na 100 m). W 1999 został halowym mistrzem świata w konkurencji biegu na 200 m^[3][6]. Startował na mistrzostwach świata rozgrywanych w Walencji, w trakcie których doznał dość poważnej kontuzji^[9].

Do startów powrócił w 2001 roku, kiedy m.in. wystąpił na rozgrywanych w Edmonton mistrzostwach świata, w ramach których był zgłoszony do startu w konkurencji biegu na 200 m, ale wycofał się z niego już w fazie eliminacji. Rok później po raz drugi wywalczył tytuł mistrza igrzysk Wspólnoty Narodów (w biegu na 200 m), a także dwa tytuły mistrza kontynentu (w biegu na dystansie zarówno 100, jak i 200 m). Dotarł do finału lekkoatletycznych mistrzostw globu w Paryżu, w którym ostatecznie zajął 7. miejsce^[3][6].

Uczestniczył w rozgrywanych w Atenach igrzyskach olimpijskich. W konkurencji biegu na 100 m zajął 4. miejsce w drugiej rundzie zmagań (uzyskał czas 10,17), natomiast w konkurencji biegu na dwukrotnie dłuższym dystansie zajął w finale 4. miejsce z rezultatem czasowym 20,14^[10]. W trakcie tych igrzysk oświadczył, że po zmaganiach w konkurencji biegu na 200 m zakończy karierę sportową^[11], jednak mimo tej zapowiedzi Namibijczyk brał udział m.in. w Światowym Finale IAAF w Monako^[3].

W swej karierze zdobywał też złote medale mistrzostw NCAA (w 1991 na stadionie, w latach 1991-92 w hali)^[3].

W 2004 objął członkostwo w Międzynarodowym Komitecie Olimpijskim. W trakcie tego członkostwa przewodniczył Komisji Zawodników, jak również pracował w Komitecie Wykonawczym. Pełnił dodatkowo funkcję członka Komitetu Koordynacyjnego Letnich Igrzysk Olimpijskich w Londynie oraz Letnich Igrzysk Olimpijskich Młodzieży w Singapurze. Na ceremonii otwarcia tych drugich igrzysk niósł flagę olimpijską^[12].

Rok	Zawody	Miasto	Miejsce	Konkurencja	Wynik
1991	Mistrzostwa świata	Tokio	5.	bieg na 100 m	9,95
				bieg na 200 m	20,34
	Igrzyska afrykańskie	Kair		bieg na 100 m	10,18
				bieg na 200 m	20,28
1992	Igrzyska olimpijskie	Barcelona		bieg na 100 m	10,02
				bieg na 200 m	20,13
1993	Halowe mistrzostwa świata	Toronto		bieg na 60 m	6,51
			DNS SF	bieg na 200 m	N/A
	Mistrzostwa świata	Stuttgart	6.	bieg na 100 m	10,03
				bieg na 200 m	19,85
	Finał Grand Prix IAAF	Londyn		bieg na 200 m	20,34
1994	Igrzyska dobrej woli	Petersburg		bieg na 200 m	20,17
	Igrzyska Wspólnoty Narodów	Victoria		bieg na 100 m	10,06
				bieg na 200 m	19,97
	Puchar Świata	Londyn		bieg na 200 m	20,55
1995	Mistrzostwa świata	Göteborg	4.	bieg na 100 m	10,07
				bieg na 200 m	20,12
	Finał Grand Prix IAAF	Monako		bieg na 200 m	20,21
1996	Igrzyska olimpijskie	Atlanta		bieg na 100 m	9,89
				bieg na 200 m	19,68
1997	Mistrzostwa świata	Ateny	4.	bieg na 100 m	9,95
				bieg na 200 m	20,23
	Finał Grand Prix IAAF	Fukuoka		bieg na 200 m	19,81
1998	Mistrzostwa Afryki	Dakar		bieg na 100 m	9,97
				bieg na 200 m	19,99
	Finał Grand Prix IAAF	Moskwa		bieg na 100 m	10,11
	Puchar Świata	Johannesburg		bieg na 200 m	19,97
				sztafeta 4 × 100 m	38,29
	Igrzyska Wspólnoty Narodów	Kuala Lumpur		bieg na 100 m	9,96
1999	Halowe mistrzostwa świata	Maebashi		bieg na 200 m	20,10
	Mistrzostwa świata	Sewilla	DNS SF	bieg na 100 m	N/A
			DNS	bieg na 200 m	N/A
			DNS H	sztafeta 4 × 100 m	N/A
	Igrzyska afrykańskie	Johannesburg		bieg na 100 m	10,10
				sztafeta 4 × 100 m	39,52
2001	Mistrzostwa świata	Edmonton	DNS H	bieg na 200 m	N/A
2002	Igrzyska Wspólnoty Narodów	Manchester		bieg na 200 m	20,06
	Mistrzostwa Afryki	Tunis		bieg na 100 m	9,93
				bieg na 200 m	20,10
	Puchar Świata	Madryt		bieg na 200 m	20,20
				sztafeta 4 × 100 m	38,63
2003	Mistrzostwa świata	Paryż	7.	bieg na 200 m	20,47
	Igrzyska afrykańskie	Abudża		bieg na 200 m	20,43
2004	Halowe mistrzostwa świata	Budapeszt	DNS SF	bieg na 200 m	N/A
	Igrzyska olimpijskie	Ateny	4. QF	bieg na 100 m	10,17
			4.	bieg na 200 m	20,14
	Światowy Finał IAAF	Monako		bieg na 200 m	20,31
Źródło: [3][6]

• bieg na 100 m – 9,86 (3 lipca 1996, Lozanna)
• bieg na 200 m – 19,68 (1 sierpnia 1996, Atlanta)
• bieg na 400 m – 46,28 (25 marca 1989, Tempe)
• sztafeta 4 × 100 m – 38,24 (26 sierpnia 1997, Berlin)

Halowe

• bieg na 60 m – 6,51 (12 marca 1993, Toronto)
• bieg na 200 m – 19,92 (18 lutego 1996, Liévin)
• sztafeta 4 × 400 m – 3:04,89 (14 marca 1992, Indianapolis)

Źródło: ^[3]

Jego imieniem nazwano jedną z ulic w jego rodzinnym mieście Windhuk^[13][14].

• Frankie Fredericks, [w:] tilastopaja.info [dostęp 2020-03-26]  (ang.).
• Wyniki olimpijskie zawodnika w serwisie sports-reference.com. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-11-15)].