Filippo Bubbico
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Prezydent Basilicaty | |
Okres |
od 16 kwietnia 2000 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca |
Filippo Bubbico (ur. 26 lutego 1954 w Montescaglioso[1]) – włoski polityk, architekt i samorządowiec, w latach 2000–2005 prezydent Basilicaty, a także podsekretarz stanu, wiceminister i senator.
Życiorys
Z wykształcenia architekt[1]. Działał we Włoskiej Partii Komunistycznej, Demokratycznej Partii Lewicy i Demokratach Lewicy, obejmując stanowiska w kierownictwie tych ugrupowań[2]. W tym ostatnim w 2007 przyłączył się do nowo powołanej Partii Demokratycznej.
W latach 1981–1983 był burmistrzem Montescaglioso. Od 1985 do 1987 zasiadał w radzie regionalnej Basilicaty, do której powrócił w 1995, obejmując funkcje wiceprezydenta rządu regionalnego oraz asesora ds. polityki społecznej i ochrony środowiska[2]. W 2000 wygrał wybory na urząd prezydenta Basilicaty. Sprawował go od 16 kwietnia 2000 do 6 maja 2005[3], nie ubiegając się o reelekcję. Pozostał natomiast radnym regionalnym (jako przewodniczący rady)[2].
W latach 2006–2008 zajmował stanowisko podsekretarza stanu w Ministerstwie Rozwoju Gospodarczego w drugim rządzie Romano Prodiego[4]. W 2006, 2008 i 2013 był wybierany do Senatu XV, XVI i XVII kadencji[1]. W maju 2013 został wiceministrem spraw wewnętrznych. W grudniu 2016 powołany na podsekretarza stanu w tym resorcie, w styczniu 2017 ponownie objął funkcję wiceministra, którą pełnił do października tegoż roku.
W 2017 dołączył do nowo powołanego ruchu politycznego pod nazwą Artykuł 1 – Ruch Demokratyczny i Postępowy[5].
Przypisy
- ↑ a b c Filippo Bubbico na stronie Senatu XVI kadencji. [dostęp 2017-03-07]. (wł.).
- ↑ a b c Nota biograficzna na stronie rządu Republiki Włoskiej. [dostęp 2013-02-03]. (wł.).
- ↑ Italian Regions. worldstatesmen.org. [dostęp 2013-02-03]. (ang.).
- ↑ Skład drugiego rządu Romano Prodiego na stronie Rządu Republiki Włoskiej. [dostęp 2013-02-03]. (wł.).
- ↑ Mdp, ecco i 37 deputati e i 14 senatori Speranza: «Seduti a sinistra del Pd». corriere.it, 28 lutego 2017. [dostęp 2017-03-07]. (wł.).