Erwin Brenneisen

„Bełt”

podporucznik
Data i miejsce urodzenia	23 lipca 1896 Sobolewo
Data i miejsce śmierci	7 lutego 1946 Warszawa
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Armia Krajowa
Jednostki	7 pułk strzelców 3 pułk ułanów
Stanowiska	dowódca plutonu
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa powstanie warszawskie
Odznaczenia

Erwin Brenneisen, ps. „Bełt” (ur. 23 lipca 1896 w Sobolewie, pow. suwalski, zm. 7 lutego 1946 w Warszawie) – podporucznik Wojska Polskiego.

Urodził się 23 lipca 1896 w Sobolewie, pow. suwalski, w rodzinie Norberta i Marty z Gogolewskich. Od 1906 uczęszczał do gimnazjum w Suwałkach, a następnie od 1915 do rosyjskiego gimnazjum filologicznego w Orle, w którym w kwietniu 1917 otrzymał świadectwo dojrzałości^[a]. Studiował również na Wydziale Prawa Uniwersytetu w Piotrogrodzie. Służył od marzec–kwiecień 1918 do lipca tego roku w 7 pułku strzelców I Korpusu Polskiego na Wschodzie^[1]. Powrócił do kraju i zapisał się we wrześniu 1918 na studia na Wydziale Inżynierii Politechniki Warszawskiej. Służył ochotniczo od listopada 1918 w Wojsku Polskim w 3 pułku ułanów na stanowisku dowódcy plutonu. W październiku 1919 został zdemobilizowany i dalej kontynuował studia na Politechnice Warszawskiej. Powrócił do służby w 1920 w szeregi 3 pułku ułanów^[b][1]. Trafił do niewoli radzieckiej, ale w kwietniu 1921 powrócił do kraju i ponownie podjął studia na Politechnice Warszawskiej. Pobierał od 1923 stypendium Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego oraz pracował jednocześnie w szkole zawodowej jako nauczyciel. Na Politechnice Warszawskiej uzyskał w grudniu 1927 dyplom inżyniera dróg i mostów i następnie pracował jako urzędnik w Ministerstwie Spraw Wojskowych. Przy Stowarzyszeniu Techników Polskich był Członkiem Koła Inżynierów Dróg i Mostów w którym od 1938 wchodził w skład Sądu Koleżeńskiego. W tym samym roku był na I Polskim Kongresie Inżynierów jako delegat^[1].

Mieszkał w czasie okupacji przy ul. Filtrowej 7. Od marca 1940 w konspiracji w ZWZ–AK, początkowo w SOP, następnie w stopniu plutonowego był dowódcą I Zgrupowania 3 Rejonu Obwodu Śródmieście WSOP Okręgu Warszawa AK. Obszar działania Zgrupowania „Bełt”^[c] zamykał się w rejonie: Al. Jerozolimskie – ul. Poznańska – Lwowska – Nowowiejska – Sucha – Wawelska – Raszyńska – Al. Jerozolimskie. W czasie powstania warszawskiego nadal był dowódcą batalionu „Bełt”^[1]. Wieczorem 1 sierpnia 1944 po nieudanym ataku na szpital dla oficerów niemieckich, który znajdował się przy ul. Śniadeckich batalion przesunięto w rejon Al. Jerozolimskich po stronie nieparzystej od ul. Marszałkowskiej przez Bracką do pl. Trzech Krzyży, gdzie Brenneisen był dowódcą pododcinka w ramach odcinka mjr. Narcyza Łopianowskiego „Sarny” w Obwodzie Śródmieście–Południe^[1]. W dniu 7 sierpnia jego batalion otrzymał zadanie zbudowania od swojej strony^[d] rowu łącznikowego północ–południe przez Al. Jerozolimskie i chroniącej go barykady, a następnie obrony tego niezwykle ważnego połączenia^[e]. Po upadku powstania przebywał w Oflagu VII A Murnau. 2 maja 1945 został uwolniony z niewoli niemieckiej i przydzielony do Obozu Zbornego Nr 1 w Paryżu^[1]. Powrócił do kraju kilka miesięcy później i zamieszkał w Zielonej Górze^[2].

Zmarł w Warszawie 7 lutego 1946 roku i został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach^[2] (kwatera A23-10-12)^[3].

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 12646
• Krzyż Niepodległości (16 marca 1933)^[4]
• Krzyż Walecznych (pięciokrotnie, po raz pierwszy w 1920)
• Złoty Krzyż Zasługi (25 maja 1939)^[5]
• Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami

• Andrzej Krzysztof Kunert: Słownik biograficzny konspiracji warszawskiej 1939–1945 T. 3. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991, s. 53–54. ISBN 83-211-0739-7.