Dregowicze, Drogowicze – plemię wschodniosłowiańskie.

W źródłach pisanych Dregowicze po raz pierwszy zostali wymienieni przez Konstantyna Porfirogenetę w połowie IX wieku^[1]. Nazwa plemienia pochodzi od słów dragva, dreg-dreg'v – moczar, błoto. Na ziemie dzisiejszej Białorusi przybyli w drugiej połowie I tysiąclecia ze strefy lessowej na Wołyniu, wyparci stamtąd przez ludy tureckie. Granice ziem dregowickich zakreślały rzeki na południu Prypeć, na wschodzie Dniepr, na północy Dźwina i Niemen, na zachodzie Bug. Sąsiadowali od południa z Drewlanami (przypuszczalnie był to odłam Dregowiczów znad południowego Polesia) i Dulebami, na wschodzie z Radymiczami, na północy z Krywiczami, na północy z Jaćwięgami, na północnym zachodzie z Mazowszanami i Lędzianami^[2].

Około IX wieku Dregowicze przeszli na gospodarkę rolniczą i hodowlaną. Wodne szlaki handlowe na ziemi Dregowiczów wzdłuż Prypeci i Bugu sprzyjały rozwojowi handlu pomiędzy Słowianami zachodnimi a arabskim Wschodem^[3].

Wzmianki o Dregowiczach pojawiają się w latopisach po raz ostatni pod rokiem 1149^[4].

• Turów (Białoruś)
• Polesie
• Poleszucy

• MarceliM. Kosman MarceliM., Historia Białorusi, Wrocław: Zakł. Nar. im. Ossolińskich, 1979, ISBN 83-04-00201-9, OCLC 69558948 . Brak numerów stron w książce