Dina Joffe
| |
| Data i miejsce urodzenia |
18 grudnia 1952 |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Strona internetowa | |
Dina Joffe (ur. 18 grudnia 1952 w Rydze) – łotewska pianistka; laureatka II nagrody na IX Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina (1975)[1].
Życiorys
Wykształcenie i praca pedagogiczna
Na fortepianie zaczęła grać w wieku pięciu lat. Uczyła się w Specjalnej Szkole Muzycznej im. Emīlsa Dārziņša w Rydze. W latach 1968–1976 studiowała w Centralnej Szkole Muzycznej w Moskwie, a następnie w Konserwatorium Moskiewskim[2].
W 1978 rozpoczęła pracę z młodymi pianistami w Rydze[3]. W latach 1989–1996 była profesorem Akademii Muzycznej Samuela Rubina w Izraelu (obecnie Jerozolimska Akademia Muzyki i Tańca). W latach 1995–2000 prowadziła gościnnie zajęcia w Aichi University of Arts w Nagakute w Japonii. Obecnie jest profesorem w Talent Music Academy w Brescii. Prowadzi kursy mistrzowskie w wielu krajach Europy i Ameryki, m.in. we Francji, Wielkiej Brytanii, Niemczech, Japonii, Włoszech, na Ukrainie oraz w USA[4].
W Polsce gościła jako profesor wizytujący m.in. w Akademii Muzycznej w Krakowie[3] oraz w Forum Pianistycznym w Sanoku[5].
Kariera pianistyczna
Jako reprezentantka ZSRR wystąpiła na kilku konkursach pianistycznych[2]:
- Międzynarodowy Konkurs Radiowy dla Młodych Muzyków „Concertino Praha” w Pradze (1967) – II nagroda
- Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny i Wokalny im. Roberta Schumanna w Zwickau (1974) – II nagroda[6]
- Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. Fryderyka Chopina (1975) – II nagroda
Po konkursowych sukcesach rozpoczęła międzynarodową karierę. Występowała w wielu krajach Europy, Ameryki Północnej i Azji, koncertując z wieloma sławnymi muzykami i dyrygentami. Uczestniczy w wielu międzynarodowych festiwalach muzycznych w Europie, Japonii i Stanach Zjednoczonych. Wystąpiła m.in. na Międzynarodowym Festiwalu Chopinowskim w Dusznikach-Zdroju i kilkukrotnie na festiwalu Chopin i jego Europa[7][8].
Była jurorem międzynarodowych konkursów pianistycznych m.in. w Cleveland, Takamatsu, Barcelonie i Weimarze[7]. Zasiadała w jury XVII (2015)[9] i XVIII Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina w Warszawie (2021)[10].
Repertuar i dyskografia
W jej repertuarze znajdują się utwory m.in. Fryderyka Chopina, Roberta Schumanna, Franza Schuberta, Césara Francka i Siergieja Prokofjewa[7]. Dokonała wielu nagrań radiowych, telewizyjnych i fonograficznych, w tym wielu z muzyką Chopina[11].
Życie prywatne
Jej mężem jest od 1974 skrzypek Mychajił Wajman (Michael Vaiman)[12].
Przypisy
- ↑ Wysocki 1987 ↓, s. 135.
- ↑ a b Dybowski 2005 ↓, s. 315.
- ↑ a b Dybowski 2005 ↓, s. 317.
- ↑ Dina Joffe Official Website. Biography. [dostęp 2016-05-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-04-12)]. (ang.).
- ↑ X Międzynarodowe Forum Pianistyczne „Bieszczady bez granic”, platformakultury.pl [dostęp 2016-05-21] [zarchiwizowane 2016-03-05] (pol.).
- ↑ Wyniki na oficjalnej stronie konkursu im. Schumanna. schumannzwickau.de. [dostęp 2016-05-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-12-07)]. (ang.).
- ↑ a b c Dina Yoffe. chopin.nifc.pl. [dostęp 2016-05-21]. (pol.).
- ↑ Dina Yoffe. vancouversymphony.ca. [dostęp 2016-05-21]. (ang.).
- ↑ Rozpoczął się XVII Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. Fryderyka Chopina. rmf24.pl, 1 października 2015. [dostęp 2016-05-21].
- ↑ Jury konkursu [online], chopin2020.pl [dostęp 2024-04-09] [zarchiwizowane z adresu 2023-04-01] (pol.).
- ↑ Dina Yoffe: discography. allmusic.com. [dostęp 2016-05-21]. (ang.).
- ↑ Potrzebujemy ciszy, by przetrwać (wywiad z Diną Joffe i Mychajiłem Wajmanem). „Ruch Muzyczny”, s. 34–40, 15 czerwca 2023.
Bibliografia
- Stanisław Dybowski: Laureaci Konkursów Chopinowskich w Warszawie. Warszawa: Selene, 2005, s. 315–317. ISBN 83-910515-1-X.
- Stefan Wysocki: Wokół Konkursów Chopinowskich. Warszawa: Wydawnictwa Radia i Telewizji, 1987. ISBN 83-212-0443-0.