Eisspeedway

David Ferrer

David Ferrer
Ilustracja
Państwo

 Hiszpania

Data i miejsce urodzenia

2 kwietnia 1982
Jávea

Wzrost

175 cm

Gra

praworęczny, oburęczny bekhend

Status profesjonalny

2000

Zakończenie kariery

8 maja 2019

Trener

Francisco Fogues

Gra pojedyncza
Wygrane turnieje

27

Najwyżej w rankingu

3 (8 lipca 2013)

Australian Open

SF (2011, 2013)

Roland Garros

F (2013)

Wimbledon

QF (2012, 2013)

US Open

SF (2007, 2012)

Gra podwójna
Wygrane turnieje

2

Najwyżej w rankingu

42 (24 października 2005)

Australian Open

3R (2005)

Roland Garros

2R (2009)

Wimbledon

1R (2003–2006, 2009, 2018)

US Open

2R (2004, 2006)

Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

David Ferrer Ern (ur. 2 kwietnia 1982 w Jávea) – hiszpański tenisista, finalista French Open 2013 w grze pojedynczej, czwarty zawodnik igrzysk olimpijskich w Londynie z 2012 roku w deblu, reprezentant w Pucharze Davisa.

Kariera tenisowa

Karierę zawodową Ferrer rozpoczął w roku 2000. Na początku często grał w Polsce, wygrywając m.in. zawody rangi ATP Challenger Tour w Sopocie w 2001 roku. Szerszemu gronu kibiców dał się poznać w 2002 roku, kiedy w swoim drugim występie w turnieju z cyklu ATP World Tour w chorwackim Umagu osiągnął finał, pokonując po drodze m.in. Argentyńczyków Nalbandiana i Corię, a przegrywając dopiero w decydującym meczu z rodakiem Moyą. Również w 2002 roku wygrał swój pierwszy turniej – w finale w Bukareszcie pokonał Argentyńczyka Acasuso.

W sezonie 2003 grał już regularnie w cyklu ATP World Tour, debiutował we wszystkich turniejach wielkoszlemowych, był w finale w Sopocie (turniej został w t. r. wpisany do cyklu ATP World Tour), gdzie Ferrer przegrał w finale z Corią. Ponadto w lutym osiągnął finał debla w Acapulco, jednak w finale przegrał wspólnie z Fernando Vicente z parą Mark Knowles-Daniel Nestor.

W 2004 roku Ferrer dotarł co najmniej do ćwierćfinału w siedmiu turniejach w cyklu ATP World Tour; odniósł dwa zwycięstwa nad rywalami z czołowej dziesiątki na świecie (Nalbandianem i Ferrero), sam po raz pierwszy w karierze awansował do najlepszej pięćdziesiątki rankingu.

W 2005 roku do końca lutego wygrał dwa turnieje w grze podwójnej, najpierw w Viña del Mar, a potem w Acapulco. W obu turniejach partnerował Santiago Venturze. W połowie kwietnia dotarł do finału singla w Walencji, jednak przegrał finałowy mecz z Rosjaninem Andriejewem. W maju awansował do pierwszego w karierze ćwierćfinału wielkoszlemowego – w turnieju French Open wyeliminował obrońcę tytułu Gastóna Gaudio, a przegrał z późniejszym triumfatorem Rafaelem Nadalem.

Sezon 2006 Hiszpan zakończył z singlowym tytułem w Stuttgarcie, po pokonaniu w finale Acasuso. Ponadto awansował również do półfinału rozgrywek ATP Masters Series w Miami, gdzie po drodze wyeliminował Andy’ego Roddicka; przegrał z Rogerem Federerem.

Na początku 2007 roku Ferrer zwyciężył w rozgrywkach na twardych kortach w Auckland. W finale pokonał Tommy’ego Robredo. W połowie lipca wygrał swój czwarty singlowy turniej ATP World Tour, w szwedzkim Båstad, nie tracąc w drodze po tytuł seta. We wrześniu Hiszpan awansował do półfinału wielkoszlemowego US Open, eliminując po drodze m.in. Nalbandiana oraz Nadala. Pojedynek o finał zawodów przegrał z Novakiem Đokoviciem. W październiku odniósł kolejne zwycięstwo w sezonie, podczas rozgrywek w Tokio, a w listopadzie zakwalifikował się do kończącego sezon turnieju Tennis Masters Cup w Szanghaju. Występ ten Hiszpan zakończył dochodząc do finału, gdzie w fazie grupowej pokonał Đokovicia, Nadala oraz Gasqueta, a półfinale Roddicka. Finałowe spotkanie przegrał z Federerem.

W styczniu 2008 roku Ferrer doszedł do ćwierćfinału Australian Open, eliminując po drodze m.in. Ferrero; przegrał w trzech setach z Đokoviciem. Pod koniec kwietnia wygrał turniej w Walencji, pokonując w finałowym pojedynku Nicolása Almagro, natomiast w maju osiągnął ćwierćfinał Rolanda Garrosa, gdzie mecz o dalszą fazę rozgrywek przegrał z Gaëlem Monfilsem. W tym samym miesiącu osiągnął również finał zawodów w Barcelonie, jednak w finale nie sprostał Nadalowi. W czerwcu zdobył tytuł na kortach trawiastych w 's-Hertogenbosch.

Rok 2009 Ferrer ukończył bez wygranego turnieju. Doszedł do dwóch finałów, w Dubaju (porażka z Đokoviciem) oraz Barcelonie (porażka z Nadalem).

W lutym 2010 roku Hiszpan osiągnął dwa turniejowe finały, najpierw w Buenos Aires, przegrywając finałowe spotkanie z Juanem Carlosem Ferrero, a następnie w Acapulco. Po drodze wyeliminował m.in. Fernando Gonzáleza, a w finale Ferrero, rewanżując się tym samym za porażkę w Buenos Aires. Na początku maja Ferrer doszedł do finału zawodów w Rzymie, turnieju rangi ATP World Tour Masters 1000. Hiszpan wyeliminował m.in. Andy’ego Murraya, Jo-Wilfrieda Tsongę i Fernando Verdasco; przegrał jednak z Rafaelem Nadalem. Na początku października Ferrer awansował do finału imprezy w Pekinie, po zwycięstwie m.in. nad Robinem Söderlingiem, lecz w finale nie sprostał Novakowi Đokoviciowi. W listopadzie Ferrer wygrał w Walencji swój drugi turniej w roku 2010, eliminując m.in. Söderlinga, a w finale Marcela Granollersa. W listopadzie wystąpił, po raz drugi w karierze, w kończącym sezon turnieju ATP World Tour Finals, w Londynie. Zakończył jednak udział na fazie grupowej, w której przegrał wszystkie trzy spotkania (z Federerem, Söderlingiem i Murrayem).

Sezon 2011 Ferrer rozpoczął od zwycięstwa w imprezie w Auckland, pokonując w finałowym spotkaniu Davida Nalbandiana. W Australian Open doszedł do półfinału, eliminując po drodze Rafaela Nadala; przegrał z Andym Murrayem. Pod koniec lutego Ferrer wystartował w Acapulco, gdzie grał jako obrońca tytułu. Hiszpan ponownie zwyciężył w całych rozgrywkach, a w finale pokonał Nicolása Almagro. W połowie kwietnia Ferrer osiągnął po raz drugi w karierze finał rozgrywek ATP World Tour Masters 1000, podczas rywalizacji w Monte Carlo. Spotkanie finałowe przegrał jednak z Rafaelem Nadalem. Tydzień później, podczas zawodów w Barcelonie ponownie osiągnął finał, lecz znów musiał uznać wyższość Nadala. W połowie lipca Ferrer awansował do finału turnieju w Båstad, lecz decydujący o tytule mecz przegrał z Robinem Söderlingiem. W październiku, podczas turnieju ATP World Tour Masters 1000 w Szanghaju, Ferrer osiągnął kolejny finał w sezonie, w którym musiał uznać wyższość Andy’ego Murraya.

Podobnie jak rok wcześniej, Ferrer rozpoczął sezon 2012 od wygranej w Auckland, pokonując w decydującym spotkaniu Oliviera Rochusa[1]. Pod koniec lutego triumfował w turnieju w Buenos Aires pokonując w finale Nicolása Almagro. Trzeci tytuł w sezonie Ferrer wywalczył w Acapulco, gdzie wygrał finałową rywalizację z Fernando Verdasco. W Barcelonie po raz czwarty w karierze wystąpił w finale turnieju i po raz czwarty okazał się gorszy od Rafaela Nadala. W pojedynku o mistrzostwo przegrał 6:7(1), 5:7[2]. Drugie turniejowe zwycięstwo na nawierzchni trawiastej Hiszpan wywalczył w połowie czerwca w 's-Hertogenbosch. Piętnasty tytuł w karierze wywalczył dzięki pokonaniu w finale Philippa Petzschnera 6:3, 6:4. Szesnaste zwycięstwo turniejowe odniósł w Båstad. W finałowym pojedynku pokonał Nicolása Almagro 6:2, 6:2. Ferrer brał udział w igrzyskach olimpijskich w Londynie. W turnieju gry pojedynczej odpadł w III rundzie po przegranej z Keim Nishikorim. W grze podwójnej wspólnie z Feliciano Lópezem osiągnął czwarte miejsce. W meczu o brązowy medal zostali pokonali przez debel Richard Gasquet-Julien Benneteau wynikiem 6:7(4), 2:6. W październiku zwyciężył w zawodach w Walencji, pokonując w finale Ołeksandra Dołhopołowa 6:1, 3:6, 6:4. Tydzień później odniósł pierwsze w karierze zwycięstwo w turnieju kategorii ATP World Tour Masters 1000, a dokonał tego w Paryżu, gdzie w finale pokonał Jerzego Janowicza 6:4, 6:3.

W styczniu 2013 roku Ferrer triumfował w Auckland, wygrywając imprezę po raz czwarty. W rundzie finałowej Hiszpan odniósł zwycięstwo nad Philippem Kohlschreiberem. Drugi tytuł w sezonie tenisista hiszpański wywalczył pod koniec lutego w Buenos Aires, po pokonaniu w finale Stanislasa Wawrinki. Tydzień po sukcesie w Argentynie Ferrer zagrał w Acapulco, osiągając finał, w którym uległ Rafaelowi Nadalowi. Pod koniec marca Hiszpan dotarł do pierwszego w karierze finału w Ameryce Północnej, w ramach zawodów ATP World Tour Masters 1000, w Miami. Decydujący o tytule pojedynek Ferrer przegrał z Andym Murrayem 6:2, 4:6, 6:7(1), nie wykorzystując jednej piłki meczowej. Podczas europejskiego sezonu ziemnego, w maju Ferrer doszedł do finału w Oeiras, gdzie poniósł porażkę ze Stanislasem Wawrinką. Na początku czerwca zawodnik hiszpański odniósł jeden z największych sukcesów w całej karierze awansując do finału Rolanda Garrosa. W drodze do finału nie przegrał seta, natomiast w finale zmierzył się z Rafaelem Nadalem, ulegając 3:6, 2:6, 3:6, a także doznając z nim dwudziestej porażki w bezpośrednich spotkaniach. W październiku Ferrer awansował do finału halowego turnieju w Sztokholmie, w którym poniósł porażkę z Grigorem Dimitrowem. Był to zarazem czterdziesty singlowy finał jaki Hiszpan osiągnął w karierze. W kolejnym starcie, w Walencji, Ferrer dotarł do kolejnego finału, w którym tym razem uległ Michaiłowi Jużnemu. Trzeci kolejny finał w halowych rozgrywkach Ferrer osiągnął w Paryżu, gdzie pokonał w półfinale Rafaela Nadala. O tytuł mecz przegrał z Novakiem Đokoviciem.

W 2014 roku do pierwszego finału Ferrer doszedł w Buenos Aires. Zawody zakończyły się trzecim kolejnym triumfem Hiszpana, a w finale był lepszy od Fabio Fogniniego. W lipcu Ferrer awansował do finału w Hamburgu, w którym nie sprostał Leonardo Mayerowi. W połowie sierpnia Hiszpan po raz siódmy w karierze osiągnął finał zawodów ATP World Tour Masters 1000, w Cincinnati. Poniósł również szóstą porażkę finałową w turniejach tej rangi, przeciwko Rogerowi Federerowi. W październiku Hiszpan został finalistą turnieju w Wiedniu, po porażce w rundzie finałowej z Andym Murrayem.

W styczniu 2015 roku Ferrer zakończył zwycięstwem zawody w Ad-Dausze, po pokonaniu w finale Tomáša Berdycha, a następnie pod koniec lutego wygrał dwa kolejne turnieje kategorii ATP World Tour 500 w Rio de Janeiro i Acapulco po finałach z Fabio Fogninim i Keiem Nishikorim. W październiku natomiast okazał się najlepszy podczas zawodów w Kuala Lumpur, w ostatnim meczu wygrywając z Feliciano Lópezem 7:5, 7:5. Niedługo potem zdobył swój kolejny tytuł w Wiedniu, pokonując w finale Steve’a Johnsona 4:6, 6:4, 7:5.

Sezon 2016 Ferrer zakończył bez turniejowego zwycięstwa, po raz pierwszy od 2009 roku. Osiągnął jeden ćwierćfinał wielkoszlemowy, podczas Australian Open. W następnym sezonie zdobył Hiszpan jeden tytuł, w lipcu w Båstad w finale pokonując Ołeksandra Dołhopołowa. W ćwierćfinale przeciwko Henriemu Laaksonenowi obronił dwie piłki meczowe[3].

Karierę zawodową David Ferrer zakończył startem w maju 2019 w Madrycie[4].

Od roku 2006 Ferrer reprezentował Hiszpanię w Pucharze Davisa. Wspólnie z drużyną wywalczył trzy razy zwycięstwo w tych rozgrywkach. Najpierw w 2008, kiedy to Hiszpanie pokonali w finale Argentynę, następnie w 2009 po zwycięstwie w rundzie finałowej nad Czechami oraz w 2011 roku po wygranej w finale z Argentyną. Bilans Ferrera w rozgrywkach wynosił 28 zwycięstw i 5 porażek (wszystkie w grze pojedynczej).

Najwyżej sklasyfikowany w rankingu singlistów był na 3. miejscu w lipcu 2013 roku.

Finały w turniejach ATP World Tour

Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
Tennis Masters Cup /
ATP Finals
ATP Masters Series /
ATP Tour Masters 1000
ATP International Series Gold /
ATP Tour 500
ATP International Series /
ATP Tour 250

Gra pojedyncza (27–25)

Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Przeciwnik Wynik finału
Finalista 1. 21 lipca 2002 Umag Ceglana Hiszpania Carlos Moyá 2:6, 3:6
Zwycięzca 1. 15 września 2002 Bukareszt Ceglana Argentyna José Acasuso 6:2, 6:2
Finalista 2. 3 sierpnia 2003 Sopot Ceglana Argentyna Guillermo Coria 5:7, 1:6
Finalista 3. 10 kwietnia 2005 Walencja Ceglana Rosja Igor Andriejew 3:6, 7:5, 3:6
Zwycięzca 2. 23 lipca 2006 Stuttgart Ceglana Argentyna José Acasuso 6:4, 3:6, 6:7(3), 7:5, 6:4
Zwycięzca 3. 13 stycznia 2007 Auckland Twarda Hiszpania Tommy Robredo 6:4, 6:2
Zwycięzca 4. 15 lipca 2007 Båstad Ceglana Hiszpania Nicolás Almagro 6:1, 6:2
Zwycięzca 5. 7 października 2007 Tokio Twarda Francja Richard Gasquet 6:1, 6:2
Finalista 4. 18 listopada 2007 Szanghaj Twarda (hala) Szwajcaria Roger Federer 2:6, 3:6, 2:6
Zwycięzca 6. 20 kwietnia 2008 Walencja Ceglana Hiszpania Nicolás Almagro 4:6, 6:2, 7:6(2)
Finalista 5. 4 maja 2008 Barcelona Ceglana Hiszpania Rafael Nadal 1:6, 6:4, 1:6
Zwycięzca 7. 21 czerwca 2008 's-Hertogenbosch Trawiasta Francja Marc Gicquel 6:4, 6:2
Finalista 6. 1 marca 2009 Dubaj Twarda Serbia Novak Đoković 5:7, 3:6
Finalista 7. 26 kwietnia 2009 Barcelona Ceglana Hiszpania Rafael Nadal 2:6, 5:7
Finalista 8. 21 lutego 2010 Buenos Aires Ceglana Hiszpania Juan Carlos Ferrero 7:5, 4:6, 3:6
Zwycięzca 8. 27 lutego 2010 Acapulco Ceglana Hiszpania Juan Carlos Ferrero 6:3, 3:6, 6:1
Finalista 9. 2 maja 2010 Rzym Ceglana Hiszpania Rafael Nadal 5:7, 2:6
Finalista 10. 10 października 2010 Pekin Twarda Serbia Novak Đoković 2:6, 4:6
Zwycięzca 9. 7 listopada 2010 Walencja Twarda Hiszpania Marcel Granollers 7:5, 6:3
Zwycięzca 10. 15 stycznia 2011 Auckland Twarda Argentyna David Nalbandian 6:3, 6:2
Zwycięzca 11. 26 lutego 2011 Acapulco Ceglana Hiszpania Nicolás Almagro 7:6(4), 6:7(2), 6:2
Finalista 11. 17 kwietnia 2011 Monte Carlo Ceglana Hiszpania Rafael Nadal 4:6, 5:7
Finalista 12. 24 kwietnia 2011 Barcelona Ceglana Hiszpania Rafael Nadal 2:6, 4:6
Finalista 13. 17 lipca 2011 Båstad Ceglana Szwecja Robin Söderling 2:6, 2:6
Finalista 14. 16 października 2011 Szanghaj Twarda Wielka Brytania Andy Murray 5:7, 4:6
Zwycięzca 12. 14 stycznia 2012 Auckland Twarda Belgia Olivier Rochus 6:3, 6:4
Zwycięzca 13. 26 lutego 2012 Buenos Aires Ceglana Hiszpania Nicolás Almagro 4:6, 6:3, 6:2
Zwycięzca 14. 3 marca 2012 Acapulco Ceglana Hiszpania Fernando Verdasco 6:1, 6:2
Finalista 15. 29 kwietnia 2012 Barcelona Ceglana Hiszpania Rafael Nadal 6:7(1), 5:7
Zwycięzca 15. 23 czerwca 2012 's-Hertogenbosch Trawiasta Niemcy Philipp Petzschner 6:3, 6:4
Zwycięzca 16. 15 lipca 2012 Båstad Ceglana Hiszpania Nicolás Almagro 6:2, 6:2
Zwycięzca 17. 27 października 2012 Walencja Twarda Ukraina Ołeksandr Dołhopołow 6:1, 3:6, 6:4
Zwycięzca 18. 4 listopada 2012 Paryż Twarda (hala) Polska Jerzy Janowicz 6:4, 6:3
Zwycięzca 19. 12 stycznia 2013 Auckland Twarda Niemcy Philipp Kohlschreiber 7:6(5), 6:1
Zwycięzca 20. 24 lutego 2013 Buenos Aires Ceglana Szwajcaria Stanislas Wawrinka 6:4, 3:6, 6:1
Finalista 16. 2 marca 2013 Acapulco Ceglana Hiszpania Rafael Nadal 0:6, 2:6
Finalista 17. 31 marca 2013 Miami Twarda Wielka Brytania Andy Murray 6:2, 4:6, 6:7(1)
Finalista 18. 5 maja 2013 Oeiras Ceglana Szwajcaria Stanislas Wawrinka 1:6, 4:6
Finalista 19. 9 czerwca 2013 French Open, Paryż Ceglana Hiszpania Rafael Nadal 3:6, 2:6, 3:6
Finalista 20. 20 października 2013 Sztokholm Twarda (hala) Bułgaria Grigor Dimitrow 6:2, 3:6, 4:6
Finalista 21. 27 października 2013 Walencja Twarda (hala) Rosja Michaił Jużny 3:6, 5:7
Finalista 22. 3 listopada 2013 Paryż Twarda (hala) Serbia Novak Đoković 5:7, 5:7
Zwycięzca 21. 16 lutego 2014 Buenos Aires Ceglana Włochy Fabio Fognini 6:4, 6:3
Finalista 23. 20 lipca 2014 Hamburg Ceglana Argentyna Leonardo Mayer 7:6(3), 1:6, 6:7(4)
Finalista 24. 17 sierpnia 2014 Cincinnati Twarda Szwajcaria Roger Federer 3:6, 6:1, 2:6
Finalista 25. 19 października 2014 Wiedeń Twarda (hala) Wielka Brytania Andy Murray 7:5, 2:6, 5:7
Zwycięzca 22. 10 stycznia 2015 Ad-Dauha Twarda Czechy Tomáš Berdych 6:4, 7:5
Zwycięzca 23. 22 lutego 2015 Rio de Janeiro Ceglana Włochy Fabio Fognini 6:2, 6:3
Zwycięzca 24. 28 lutego 2015 Acapulco Twarda Japonia Kei Nishikori 6:3, 7:5
Zwycięzca 25. 4 października 2015 Kuala Lumpur Twarda Hiszpania Feliciano López 7:5, 7:5
Zwycięzca 26. 25 października 2015 Wiedeń Twarda (hala) Stany Zjednoczone Steve Johnson 4:6, 6:4, 7:5
Zwycięzca 27. 23 lipca 2017 Båstad Ceglana Ukraina Ołeksandr Dołhopołow 6:4, 6:4

Gra podwójna (2–1)

Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partner Przeciwnicy Wynik finału
Finalista 1. 2 marca 2003 Acapulco Ceglana Hiszpania Fernando Vicente Bahamy Mark Knowles
Kanada Daniel Nestor 		3:6, 3:6
Zwycięzca 1. 6 lutego 2005 Viña del Mar Ceglana Hiszpania Santiago Ventura Argentyna Gastón Etlis
Argentyna Martín Rodríguez 		6:3, 6:4
Zwycięzca 2. 26 lutego 2005 Acapulco Ceglana Hiszpania Santiago Ventura Czechy Jiří Vaněk
Czechy Tomáš Zíb 		4:6, 6:1, 6:4

Osiągnięcia w turniejach Wielkiego Szlema i ATP World Tour Masters 1000 (gra pojedyncza)

Turniej 2003 2004 2005 2006 2007 2008 2009 2010 2011 2012 2013 2014 2015 2016 2017 2018 2019 Wygrane turnieje Bilans w turnieju
Wielki Szlem
Australian Open 1R 2R 1R 4R 4R QF 3R 2R SF QF SF QF 4R QF 3R 1R – 0 / 16 41–16
French Open 2R 2R QF 3R 3R QF 3R 3R 4R SF F QF QF 4R 2R 1R – 0 / 16 44–16
Wimbledon 2R 2R 1R 4R 2R 3R 3R 4R 4R QF QF 2R – 2R 3R 1R – 0 / 15 28–15
US Open 1R 1R 3R 3R SF 3R 2R 4R 4R SF QF 3R 3R 3R 1R 1R – 0 / 15 33–16
Bilans spotkań 2–4 3–4 6–4 10–4 11–4 12–4 7–4 9–4 14–4 18–4 19–4 11–4 9–3 10–4 5–4 0–4 0–0 N/A 145–63
ATP Finals
ATP Finals – – – – F – – RR SF RR RR RR RR – – – – 0 / 7 8–14
ATP Tour Masters 1000
Indian Wells 1R 1R 3R 2R QF 3R 4R 2R 2R 3R 2R – 3R – – 3R – 0 / 13 11–13
Miami 1R 1R SF SF 4R 2R 4R 4R QF QF F 4R QF 3R 2R 3R 3R 0 / 17 34–17
Monte Carlo 1R – QF QF QF QF 3R SF F 2R – SF QF – – – – 0 / 11 26–11
Madryt 2R 1R QF 2R 2R 2R 2R SF QF QF QF SF QF 3R 3R – 2R 0 / 16 23–16
Rzym 2R 3R SF 1R 1R 2R 1R F – SF QF QF SF 3R 2R 1R – 0 / 15 24–15
Montreal/Toronto – 2R 2R 1R 2R 3R 2R 1R – – 2R QF – – 3R 1R – 0 / 11 9–11
Cincinnati – 1R 2R QF QF 2R 3R 3R 3R 2R 3R F – 1R SF 1R – 0 / 14 21–14
Szanghaj Nie ATP World Tour Masters 1000 2R 3R F – 3R QF 2R 1R – – – 0 / 7 10–7
Paryż – 1R QF 2R QF 2R – 3R QF W F QF SF 2R 1R – – 1 / 13 21–12
Hamburg 1R QF 1R QF QF 3R Nie ATP World Tour Masters 1000 0 / 6 10–6
Bilans spotkań 2–6 6–8 20–9 13–9 17–9 5–9 11–8 20–9 16–7 14–6 13–8 20–8 14–7 5–6 8–6 2–5 3–2 N/A 189–122
Ranking na koniec sezonu
71 49 14 14 5 12 17 7 5 5 3 10 7 21 37 125 – N/A

Legenda

     W, wygrał turniej

     F, przegrał w finale

     SF, przegrał w półfinale

     QF, przegrał w ćwierćfinale

     4R, 3R, 2R, 1R przegrał w IV, III, II, I rundzie

     RR, odpadł w fazie grupowej

     –, nie startował w turnieju głównym

Przypisy

  1. ↑ ATP Staff: Ferrer Beats Rochus To Win Third Auckland Title. [w:] HEINEKEN OPEN 2012 [on-line]. atpworldtour.com, 2012-01-14. [dostęp 2012-01-14]. (ang.).
  2. ↑ Robert Pałuba: ATP Barcelona: Nadal wciąż królem w stolicy Katalonii. sportowefakty.pl, 2012-04-29. [dostęp 2012-04-29]. (pol.).
  3. ↑ Wirtualna Polska Media, ATP Bastad: David Ferrer i Ołeksandr Dołgopołow obronili meczbole, Fernando Verdasco wziął rewanż na Albercie Ramosie – WP SportoweFakty, „sportowefakty.wp.pl”, 21 lipca 2017 [dostęp 2017-11-10] (pol.).
  4. ↑ Mahalakshmi Murali, Tennis Players Who Retired in 2019 [online], EssentiallySports, 18 listopada 2019 [dostęp 2020-05-03] (ang.).

Bibliografia

Quelle: https://pl.wikipedia.org/wiki/David_Ferrer