Budynek CM UMK w Bydgoszczy
 Widok z Ronda Jagiellonów | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Adres |
ul. Jagiellońska 13 |
| Styl architektoniczny | |
| Kondygnacje |
4 |
| Rozpoczęcie budowy | |
| Ukończenie budowy | |
| Pierwszy właściciel | |
| Kolejni właściciele |
KW PZPR |
| Obecny właściciel | |
Położenie na mapie Bydgoszczy  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa kujawsko-pomorskiego  | |
 53°07′26″N 18°00′27″E/53,123889 18,007500
| |
| Strona internetowa | |
Budynek Collegium Medicum UMK w Bydgoszczy – dawny bydgoski szpital garnizonowy (1852-1948), po 1948 r. budynek administracyjny, położony przy ul. Jagiellońskiej 13 w Bydgoszczy.
Położenie
Budynek znajduje się w centrum Bydgoszczy, w narożniku ulic: Jagiellońskiej i 3 Maja, w sąsiedztwie Ronda Jagiellonów w Bydgoszczy.
Historia
Okres pruski
Budynek został wzniesiony w latach 1850–1852 jako bydgoski szpital garnizonowy. Znajdował się on wówczas u zbiegu ulic: Jagiellońskiej (niem. Wilhelmstrasse) i 3 Maja (niem. Hempelstrasse)[1]. Od ul. 3 Maja posesja była odgrodzona murem z cegły, w połowie długości przerwanym bramą wjazdową. Natomiast wzdłuż ul. Jagiellońskiej ustawiono ogrodzenie z żelaznych kutych prętów, na ceglanej podmurówce, z bramą i furtką[2].
Budynek główny, założony na planie litery „U”, był monumentalnym gmachem o ceglanych elewacjach, złożonym z trzykondygnacyjnego korpusu, flankowanego ryzalitami narożnymi, wyższymi o jedną kondygnację i zwieńczonymi blankami, ukształtowanymi na wzór wież wtopionych w korpus. Pierwotnie budowla posiadała wieloosiową, symetryczną fasadę z usytuowanym na osi dwukondygnacyjnym ryzalitem, mieszczącym wejście główne i zwieńczonym dekoracyjnym blankowaniem. Środkową partię fasady wieńczyła attyka o podziałach szczelinowych[2].
Do lat 70. XIX w. była to największa lecznica w mieście. Personel stanowili wojskowi lekarze i sanitariusze na czele z komendantem. W razie potrzeby pracownicy udzielali pomocy medycznej cywilnym mieszkańcom[3]. Rozbudowa kompleksu szpitalnego trwała do 1910 roku. W latach 1890–1891 na terenie ówczesnego Arsenału (na zachód od głównego budynku szpitala) zbudowano nieistniejący obecnie budynek administracji – komendy szpitala. W głębi parceli w 1881 r. zbudowano piętrowy budynek gospodarczy. Ponadto istniały trzy baraki dla chorych, a w 1910 r. zbudowano nowy, parterowy budynek kostnicy. W 1892 roku cały teren szpitala został skanalizowany[2].
Okres międzywojenny
W 1919 r., po rozstrzygnięciu przynależności Bydgoszczy do odrodzonego państwa polskiego rozpoczęto przejmowanie szpitala od wojskowych władz pruskich. Wielkość garnizonu bydgoskiego oraz okresowa bliskość obszaru operacyjnego wojny polsko-rosyjskiej spowodowała gwałtowny wzrost zakresu wykonywanych w szpitalu świadczeń medycznych. W 1920 roku obiekt podlegający wówczas pod Dowództwo Okręgu Generalnego Poznań rozwinął maksymalną liczbę 1140 łóżek[2].
Po przekształceniu w 1921 r. terytorialnej organizacji sił zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej Bydgoszcz znalazła się w Pomorskim Okręgu Korpusu Nr VIII z siedzibą dowództwa w Toruniu. Funkcję jednego ze Szpitali Rejonowych rozwiniętych na obszarze Okręgu pełnił od 1922 roku szpital w Bydgoszczy. Mimo zwiększonych zadań, wynikających z obsługi rejonu sanitarnego, liczba hospitalizowanych chorych systematycznie malała, co świadczyło o „zabliźnianiu” się ran po wojnie polsko-rosyjskiej oraz o poprawie stanu zdrowotnego społeczeństwa i Wojska Polskiego. W 1922 roku w bydgoskim Szpitalu Rejonowym rozwinięto 320 łóżek, w 1923 roku – 300 łóżek, a w latach 1924 i 1925 po 200 łóżek[2].
Po kolejnych zmianach organizacyjnych służby zdrowia Wojska Polskiego, w 1925 r. szpital bydgoski został przeformowany w filię Szpitala Okręgowego nr 8 w Toruniu, liczącą 100 łóżek i nie posiadającą własnej gospodarki materiałowej. W 1928 r. władze wojskowe w Toruniu podjęły decyzję o rozformowaniu Szpitala Wojskowego w Bydgoszczy. Zwiększyły się wówczas koszty leczenia poprzez konieczność częstych dojazdów osób uprawnionych do Szpitala Okręgowego w Toruniu. W ten sposób Bydgoszcz pozostała do 1939 roku bez stacjonarnego Wojskowego Zakładu Leczniczego, podczas gdy filie tego typu istniały m.in. w Grudziądzu, Gdyni (od 1932 r.), Ciechocinku i Inowrocławiu[2].
Duży kompleks budynków po zlikwidowanym szpitalu bydgoskim pozostał do 1939 roku pod zarządem władz garnizonu bydgoskiego. W gmachu głównym umieszczono cerkiew prawosławną i salę teatralną, a w pawilonie graniczącym z Resursą Kupiecką sześcioklasową szkołę powszechną, utrzymywaną przez Stowarzyszenie „Rodzina Wojskowa”[2].
Okres okupacji
W czasie okupacji obiekt wykorzystywano jako niemiecki szpital wojskowy[2].
Okres powojenny
Po wyzwoleniu Bydgoszczy, w dniach od 26 stycznia do 10 lutego 1945 roku, w budynkach szpitala rozwinął się I Polowy Ruchomy Szpital Chirurgiczny I Armii Wojska Polskiego. Kolejnym użytkownikiem kompleksu był Wojskowy Szpital Garnizonowy. W 1948 r. szpital rozformowano, rozbudowano gmach główny, rozebrano bez wiedzy i zgody władz wojskowych pięć budynków, a gospodarzem kompleksu został Komitet Wojewódzki Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej[2].
Po formalnym przejęciu majątku szpitalnego przez PZPR kwestię regulacji stanu prawnego gruntu odłożono na dalszych kilkanaście lat. W latach 60. XX w. przy organizacji budowy ronda Jagiellonów uzyskano informację, że właścicielem gruntu jest nieistniejące Towarzystwo Kupców w Bydgoszczy. W celu stworzenia pozorów legalności walne zgromadzenie zrzeszenia prywatnego handlu i usług (nie będące następcą prawnym przedwojennego Towarzystwa Kupców) w 1970 r. odstąpiło skarbowi państwa przedmiotową nieruchomość, a w 1973 roku prezydium Miejskiej Rady Narodowej przekazało kompleks z gruntem na rzecz KW PZPR w odpłatne użytkowanie na 40 lat[2].
Po likwidacji PZPR w 1990 r. gospodarzem nieruchomości pozostałych po szpitalu wojskowym był I Urząd Skarbowy[2]. Część obiektu przekazano Akademii Medycznej, która zlokalizowała w nim rektorat, dwa dziekanaty, administrację uczelni, sale wykładowe, stołówkę oraz dodatkowy dom studencki[4]. Około 2000 r. po przeprowadzce Urzędu Skarbowego do biurowca przy ul. Fordońskiej, cały budynek przypadł Akademii Medycznej. W 2004 r. uczelnia ta została włączona w struktury UMK w Toruniu, stanowiąc Collegium Medium UMK w Bydgoszczy.
Architektura
Z dawnych zabudowań szpitala garnizonowego pozostał tylko budynek główny o rzucie na planie litery „U”. Gmach szpitala wzniesiony w stylu historyzmu z wykorzystaniem form neoromańskich, wyglądem przypominający fortecę, zatracił cechy stylowe w trakcie kompleksowej przebudowy, przeprowadzonej w latach 1947–1948[2]. Zlikwidowano wówczas ryzality, zmieniono wielkość i kształt okien, nadbudowano czwartą kondygnację, a cały budynek przekryto dachem dwuspadowym.
Zobacz też
- Collegium Medicum Uniwersytetu Mikołaja Kopernika
- Opieka zdrowotna w Bydgoszczy
- Ulica Jagiellońska w Bydgoszczy
- Śródmieście (Bydgoszcz)
Przypisy
- ↑ Obie ulice zbiegały się wtedy pod kątem prostym i zajmowały część obecnego Ronda Jagiellonów.
- ↑ a b c d e f g h i j k l Janina-Janikowska Danuta Beata: Rola bydgoskiego szpitala wojskowego w systemie wojskowych zakładów leczniczych Okręgu Generalnego „Pomorze” i Okręgu Korpusu VIII. [w.] Materiały do dziejów kultury i sztuki Bydgoszczy i regionu. Zeszyt 8. Bydgoszcz 2003.
- ↑ Boguszyński Mieczysław: Od warsztatu balwierskiego do szpitala klinicznego. Towarzystwo Miłośników Miasta Bydgoszczy. Bydgoszcz 2008. ISBN 978-83-926423-0-5.
- ↑ Historia szkolnictwa wyższego w Bydgoszczy, Zygmunt Mackiewicz (red.), Bydgoszcz: Bydgoskie Towarzystwo Naukowe, 2004, s. 18–20, ISBN 83-917322-7-4, OCLC 749591797.
Bibliografia
- Janina-Janikowska Danuta Beata: Rola bydgoskiego szpitala wojskowego w systemie wojskowych zakładów leczniczych Okręgu Generalnego „Pomorze” i Okręgu Korpusu VIII. [w.] Materiały do dziejów kultury i sztuki Bydgoszczy i regionu. Zeszyt 8. Bydgoszcz 2003
- Umiński Janusz: Bydgoszcz. Przewodnik. Regionalny Oddział PTTK „Szlak Brdy”, Bydgoszcz 1996.
|
