Beata Szydło

Beata Szydło (2024)
Pełne imię i nazwisko	Beata Maria Szydło
Imię i nazwisko po urodzeniu	Beata Kusińska
Data i miejsce urodzenia	15 kwietnia 1963 Oświęcim
Prezes Rady Ministrów
Okres	od 16 listopada 2015 do 11 grudnia 2017
Przynależność polityczna	Prawo i Sprawiedliwość
Poprzednik	Ewa Kopacz
Następca	Mateusz Morawiecki
Wiceprezes Rady Ministrów
Okres	od 11 grudnia 2017 do 3 czerwca 2019
Przynależność polityczna	Prawo i Sprawiedliwość
Przewodniczący Komitetu Społecznego Rady Ministrów
Okres	od 11 grudnia 2017 do 3 czerwca 2019
Przynależność polityczna	Prawo i Sprawiedliwość
Następca	Piotr Gliński
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Beata Maria Szydło z domu Kusińska^[1] (ur. 15 kwietnia 1963 w Oświęcimiu) – polska polityk, etnograf i działaczka samorządowa, w latach 2015–2017 prezes Rady Ministrów.

W latach 2005–2019 posłanka na Sejm V, VI, VII i VIII kadencji, od 2019 deputowana do Parlamentu Europejskiego IX i X kadencji, od 2010 wiceprezes Prawa i Sprawiedliwości, w latach 2017–2019 wiceprezes Rady Ministrów oraz przewodnicząca Komitetu Społecznego w pierwszym rządzie Mateusza Morawieckiego.

Jest absolwentką Liceum Ogólnokształcącego im. Stanisława Konarskiego w Oświęcimiu^[2]. W 1987 ukończyła studia z zakresu etnografii na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie^[3]. W latach 1989–1995 była doktorantką na Wydziale Filozoficzno-Historycznym UJ. W 1997 ukończyła studia podyplomowe dla menedżerów kultury w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie, a w 2001 na Akademii Ekonomicznej w Krakowie zarządzanie samorządem terytorialnym w Unii Europejskiej^[3]. Od 1987 do 1995 pracowała jako asystent w Muzeum Historycznym Miasta Krakowa, następnie kierowała działem merytorycznym w Libiąskim Centrum Kultury. W latach 1997–1998 była dyrektorem ośrodka kultury w Brzeszczach. W 1998 objęła stanowisko burmistrza Brzeszcz, które zajmowała do 2005. Pełniła także funkcję radnej powiatu oświęcimskiego z listy Akcji Wyborczej Solidarność (1998–2002). W wyborach w 2002 została wybrana do sejmiku małopolskiego z listy Wspólnoty Małopolskiej^[4], jednak zrezygnowała z mandatu, pozostając na stanowisku burmistrza. W 2004 została wiceprezesem Ochotniczej Straży Pożarnej w gminie Brzeszcze.

W 2005 zgłosiła akces do Platformy Obywatelskiej, jednak ostatecznie nie znalazła się w jej szeregach. Wstąpiła natomiast do Prawa i Sprawiedliwości^[5][6]. Z listy tej partii została wybrana na posła V kadencji z najlepszym wynikiem w okręgu chrzanowskim (14 447 głosów)^[7]. W Sejmie V kadencji zasiadała w Komisji Gospodarki i Komisji Samorządu Terytorialnego i Polityki Regionalnej^[8]. W wyborach parlamentarnych w 2007 po raz drugi uzyskała mandat poselski, otrzymując 20 486 głosów^[9]. 24 lipca 2010 została wiceprezesem Prawa i Sprawiedliwości^[10]. W wyborach do Sejmu w 2011 z powodzeniem ubiegała się o reelekcję, otrzymała 43 612 głosów^[11]. We wrześniu 2014 zastąpiła Stanisława Kostrzewskiego na stanowisku skarbnika PiS (dwa lata później zastąpiła ją na tej funkcji Teresa Schubert). Podczas VI i VII kadencji Sejmu zasiadała w Komisji Finansów Publicznych, pełniąc funkcję zastępcy przewodniczącego^[3]. W trakcie kampanii w związku z wyborami prezydenckimi w 2015 kierowała sztabem wyborczym kandydata swojej partii Andrzeja Dudy^[12], który te wybory wygrał.

 Osobne artykuły: Rząd Beaty Szydło, Kalendarium rządu Beaty Szydło i Wizyty zagraniczne premier Beaty Szydło.

20 czerwca 2015 Jarosław Kaczyński poinformował o wyznaczeniu Beaty Szydło jako ewentualnej kandydatki PiS na premiera po wyborach parlamentarnych w 2015^[13], w których została ponownie wybrana do Sejmu, otrzymując 96 127 głosów^[14]. 27 października 2015 komitet polityczny PiS zdecydował, że Beata Szydło będzie kandydatem tej partii na stanowisko prezesa Rady Ministrów^[15]. 9 listopada, po kolejnym posiedzeniu komitetu politycznego, jej kandydatura została potwierdzona przez Jarosława Kaczyńskiego, a Beata Szydło ogłosiła nazwiska kandydatów na ministrów^[16].

13 listopada 2015 prezydent RP Andrzej Duda desygnował ją na urząd prezesa Rady Ministrów^[17], a 16 listopada 2015 powołał ją na to stanowisko^[18] i dokonał zaprzysiężenia członków jej nowego rządu^[19]. 18 listopada 2015 Beata Szydło wygłosiła exposé, a jej rząd uzyskał wotum zaufania większością 236 głosów za przy 202 głosach przeciw i 18 wstrzymujących się^[20].

Za programowy priorytet swojego gabinetu Beata Szydło uznała projekt wprowadzający comiesięczne świadczenie wychowawcze wynoszące 500 zł na drugie i kolejne dzieci oraz na niektóre pierwsze dzieci (zależnie od progu dochodowego)^[21]. Negatywną opinię do tego projektu zgłosiło Ministerstwo Finansów, podnosząc głównie kwestię wyliczeń skutków finansowych oraz potencjalnej dezaktywizacji zawodowej kobiet^[22]. Ustawa wprowadzająca ten program została przegłosowana w parlamencie, a w lutym 2016 podpisana przez prezydenta^[23].

 Osobny artykuł: Kryzys wokół Trybunału Konstytucyjnego w Polsce.

W grudniu 2015 wstrzymała publikację w Dzienniku Ustaw wyroku Trybunału Konstytucyjnego w sprawie K 34/15 z 3 grudnia 2015 dotyczącego zgodności z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej niektórych przepisów ustawy z 25 czerwca 2015 o Trybunale Konstytucyjnym, gdyż w jej ocenie mógł on zostać wydany z „wadami prawnymi”^[24]. Było to pierwsze zakwestionowanie przez władzę wykonawczą legalności wyroku Trybunału Konstytucyjnego w jego historii^[24]. Śledztwo w sprawie przekroczenia uprawnień w związku z zaniechaniem publikacji wyroku wszczął prokurator Prokuratury Okręgowej w Warszawie^[25]. Zostało ono umorzone w styczniu 2016 wobec braku znamion przestępstwa. W uzasadnianiu stwierdzono, że od 4 do 16 grudnia 2015 wyrok nie był publikowany z przyczyn leżących po stronie premiera, co skutkowało zagrożeniem dla interesu publicznego. Jednakże nie stwierdzono zaistnienia po stronie Beaty Szydło znamion podmiotowych, tj. świadomości działania na szkodę interesu publicznego^[26]. W marcu 2016 wstrzymała publikację w Dzienniku Ustaw kolejnego wyroku Trybunału Konstytucyjnego – w sprawie K 47/15 – twierdząc, że nie może opublikować czegoś, co jest „stanowiskiem niektórych sędziów TK”^[27][28]. Do 27 maja wstrzymała publikację siedmiu następnych wyroków TK^[29][30].

Działania jej rządu oraz prezydenta Andrzeja Dudy w sprawie Trybunału Konstytucyjnego zostały przez Parlament Europejski w rezolucji z 13 kwietnia 2016 uznane za prowadzące „do faktycznego paraliżu Trybunału Konstytucyjnego, a tym samym do zagrożenia dla demokracji, praw człowieka i praworządności w Polsce”. W dokumencie tym PE wezwał polskie władze do wykonania przygotowanych przez Komisję Wenecką zaleceń^[31].

7 grudnia 2017, po wygranym dla rządu w tymże dniu w Sejmie głosowaniu w sprawie konstruktywnego wotum nieufności^[32], podczas posiedzenia Komitetu Politycznego Prawa i Sprawiedliwości zadeklarowała złożenie rezygnacji z funkcji prezesa Rady Ministrów i tym samym dymisję swojego rządu. Władze partii na jej następcę rekomendowały wicepremiera Mateusza Morawieckiego^[33]. 8 grudnia złożyła rezygnację, zaś prezydent Andrzej Duda przyjął dymisję jej gabinetu^[34].

Beata Szydło zakończyła urzędowanie 11 grudnia 2017, gdy prezydent dokonał zaprzysiężenia członków rządu Mateusza Morawieckiego. Tego samego dnia w nowym gabinecie objęła stanowisko wiceprezesa Rady Ministrów^[35]. Nowy premier powierzył jej funkcję przewodniczącej Komitetu Społecznego Rady Ministrów^[36].

W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2019 uzyskała mandat deputowanej, startując z list PiS w okręgu obejmującym województwa małopolskie i świętokrzyskie. Osiągnęła najwyższy wynik w skali kraju – 525 811 głosów^[37]. W związku z wyborem do Europarlamentu 3 czerwca 2019 zakończyła pełnienie funkcji rządowych^[38].

W Parlamencie Europejskim dołączyła do grupy Europejscy Konserwatyści i Reformatorzy oraz Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych. Została też zastępcą członka w Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów^[39]. Jako przedstawicielka frakcji Europejskich Konserwatystów i Reformatorów kandydowała na przewodniczącą Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych. 10 lipca jej kandydatura została odrzucona (otrzymała 21 głosów za i 27 głosów przeciw). Drugie przegrane głosowanie nad jej kandydaturą odbyło się 15 lipca (otrzymała 19 głosów za i 34 głosy przeciw). Nie ubiegała się ponownie o tę funkcję^[40].

W kwietniu 2021 minister kultury, dziedzictwa narodowego i sportu Piotr Gliński powołał ją w skład Rady Muzeum przy Państwowym Muzeum Auschwitz-Birkenau w Oświęcimiu^[41]. W reakcji na tę decyzję, sprzeciwiając się nominacji w skład tego gremium osoby ściśle związanej ze środowiskiem politycznym, z członkostwa w radzie zrezygnowali Stanisław Krajewski, Marek Lasota, Krystyna Oleksy i Edward Kosakowski^[42][43].

W kolejnych wyborach europejskich w 2024 z powodzeniem ubiegała się o reelekcję, otrzymując 285 336 głosów^[44].

W 2016 otrzymała nagrodę „Specjalny Polski Kompas 2016”, przyznaną przez „Gazetę Bankową”^[45]. W 2017 została wyróżniona nagrodą „Prawda-Krzyż-Wyzwolenie” Ruchu Światło-Życie (za wprowadzanie w życie narodu katolickiej nauki społecznej, zwłaszcza w zakresie wspierania rodzin)^[46], a także tytułem „Człowieka Roku” 2016 Forum Ekonomicznego w Krynicy^[47][48]. W tym samym roku znalazła się na 10. miejscu w rankingu 22 najbardziej wpływowych kobiet w polityce według „Forbesa”, plasując się jednocześnie na 31. miejscu listy 100 najbardziej wpływowych kobiet świata sporządzonej przez to czasopismo^[49].

Pochodzi z Przecieszyna w gminie Brzeszcze^[50]. Jest córką Zygmunta i Wiktorii^[1]. Ojciec był górnikiem, matka natomiast pracowała w opiece społecznej^[51]. Jej mężem od 1987 jest Edward Szydło (ur. 1958)^[52], z wykształcenia historyk, pracownik Ośrodka Szkolno-Wychowawczego w Oświęcimiu oraz dyrektor Społecznej Szkoły Zarządzania i Handlu w Oświęcimiu^[53]. Mają dwóch synów – Tymoteusza (były duchowny katolicki) i Błażeja^[50][51].

Wybory	Komitet wyborczy		Organ	Okręg	Wynik
1998		Akcja Wyborcza Solidarność	Rada Powiatu Oświęcimskiego I kadencji	nr 3	469 (6,23%)[54]
2002		Wspólnota Małopolska	Sejmik Województwa Małopolskiego II kadencji	nr 1	4434 (3,46%)[4]
		KWW Gminna Wspólnota Samorządowa	Burmistrz Brzeszcz	–	4142 (49,71%)[55]
					4082 (72,50%)[56]
2005		Prawo i Sprawiedliwość	Sejm V kadencji	nr 12	14 447 (7,21%)[7]
2007			Sejm VI kadencji		20 486 (7,65%)[9]
2011			Sejm VII kadencji		43 612 (18,22%)[11]
2015			Sejm VIII kadencji		96 127 (35,40%)[14]
2019			Parlament Europejski IX kadencji	nr 10	525 811 (30,20%)[37]
2024			Parlament Europejski X kadencji		285 336 (19,17%)[44]

• Sejm Rzeczypospolitej Polskiej. VII kadencja. Przewodnik. Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 2012, s. 420.