BO-345

Bliźniaczy P-207 w 2006 r.
Klasa	ścigacz okrętów podwodnych (patrolowiec)
Typ	122bis
Oznaczenie NATO	Kronstadt
Historia
Stocznia	Nr 340(inne języki), Zielonodolsk
Położenie stępki	21 lutego 1951
Wodowanie	31 marca 1951
Marynarka Wojenna ZSRR
Nazwa	BO-345, MPK-345 (od 27 grudnia 1956)
Wejście do służby	21 sierpnia 1951
Albania
Nazwa	501
Wejście do służby	22 kwietnia 1958
Wycofanie ze służby	1961
Marynarka Wojenna ZSRR
Nazwa	MPK-345, OS-270 (od 25 grudnia 1969)
Wejście do służby	22 lipca 1961
Wycofanie ze służby	4 listopada 1970
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	standardowa: 302 tony pełna: 336 t
Długość	51,7 metra całkowita 49,5 m na KLW
Szerokość	6,6 m
Zanurzenie	2,2 m
Napęd
3 silniki Diesla General Motors 12-278A o łącznej mocy 3600 KM 3 śruby
Prędkość	20 węzłów
Zasięg	3000 Mm przy prędkości 12 węzłów
Uzbrojenie
1 działo kal. 85 mm 90-K L/52 2 działka kal. 37 mm 70-K L/73 (2 x I) 4 wkm kal. 12,7 mm (2 x II) 2 mbg, 2 zrzutnie bg, 18 min
Wyposażenie
trał kontaktowy KPT-1 sonar Tamir-9 radar Gjujs lub Zarnica
Załoga	50-54

BO-345 – radziecki, a następnie albański ścigacz okrętów podwodnych (klasyfikowany w Albanii jako patrolowiec) z okresu zimnej wojny, jeden z sześciu pozyskanych przez Albanię okrętów proj. 122bis. Okręt został zwodowany 31 marca 1951 roku w stoczni numer 340(inne języki) w Zielonodolsku, a do służby w Marynarce Wojennej ZSRR przyjęto go 21 sierpnia 1951 roku. 27 grudnia 1956 roku nazwę okrętu zmieniono na MPK-345, a w 1958 roku jednostka została zakupiona przez Albanię i weszła w skład Marynarki Wojennej tego państwa 22 kwietnia 1958 roku. Okręt otrzymał numer 501, a w lipcu 1961 roku został zwrócony ZSRR i ponownie wszedł do służby pod nazwą MPK-345. W grudniu 1969 roku ścigacz przekształcono w jednostkę eksperymentalną, zmieniając nazwę na OS-270. Okręt został skreślony z listy floty 4 listopada 1970 roku.

Prace nad dużym ścigaczem okrętów podwodnych, będącym rozwinięciem ścigaczy proj. 122A(inne języki), rozpoczęły się w ZSRR w 1943 roku^[1]. Ostateczny projekt jednostki powstał w biurze konstrukcyjnym CKB-51 w Gorki w 1944 roku^[1]. W porównaniu do poprzedników nowe okręty miały większą wyporność, doskonalsze uzbrojenie ZOP i wzmocniony kadłub, a przez to wzrosła ich dzielność morska^[1]. W 1946 roku rozpoczęto produkcję seryjną, budując łącznie 227 okrętów^[2].

BO-345 (ros. Bolszoj Ochotnik) zbudowany został w stoczni numer 340(inne języki) w Zielonodolsku (nr budowy 507)^[2][3]. Stępkę okrętu położono 21 lutego 1951 roku, został zwodowany 31 marca 1951 roku, a do służby w Marynarce Wojennej ZSRR wszedł 21 sierpnia 1951 roku^[2][4].

Okręt był dużym, pełnomorskim ścigaczem okrętów podwodnych^[5]. Długość całkowita wynosiła 51,7 metra (49,5 metra na konstrukcyjnej linii wodnej), szerokość 6,6 metra i zanurzenie 2,2 metra^[4]. Wyporność standardowa wynosiła 302 tony, zaś pełna 336 ton^[6][a]. Okręt napędzany był przez trzy silniki Diesla General Motors 12-278A o łącznej mocy 3600 koni mechanicznych (KM)^[2][4][b]. Trzy wały napędowe poruszały trzema trójłopatowymi śrubami o średnicy 1,13 m każda^[6]. Maksymalna prędkość okrętu wynosiła 20 węzłów^[4]. Okręt zabierał 18 ton oleju napędowego, co pozwalało osiągnąć zasięg wynoszący 3000 Mm przy prędkości 12 węzłów lub 4100 Mm przy prędkości 8,5 węzła^[2][4]. Autonomiczność wynosiła 10 dób^[6].

Uzbrojenie artyleryjskie jednostki stanowiło pojedyncze działo kal. 85 mm L/52 90-K, z zapasem amunicji wynoszącym 230 sztuk, dwa działka plot. kal. 37 mm 70-K L/73, z zapasem amunicji wynoszącym 1000 sztuk na lufę (2 x I) oraz cztery karabiny maszynowe kal. 12,7 mm L/79 (2 x II), z zapasem 2000 sztuk amunicji na lufę^[4][8]. Broń ZOP stanowiły dwa miotacze bomb głębinowych BMB-1 i dwie zrzutnie bomb głębinowych (z łącznym zapasem 60 bomb)^[4]. Alternatywnie okręt mógł przenosić do 18 min^[4][9]. Wyposażenie uzupełniał trał kontaktowy KPT-1^[9]. Wyposażenie radioelektroniczne obejmowało sonar Tamir-9 oraz radar Gjujs lub Zarnica^[4][6].

Załoga okrętu składała się z 50-54 oficerów, podoficerów i marynarzy^[4][6][c].

BO-345 służył początkowo we Flocie Bałtyckiej^[2]. 27 grudnia 1956 roku w związku ze zmianą klasyfikacji okręt otrzymał nazwę MPK-345 (ros. Małyj Protiwołodocznyj Korabl)^[2][10]. 18 października 1957 roku został przeniesiony do Floty Czarnomorskiej^[2]. W 1958 roku jednostka została pozyskana przez Albanię (wraz z bliźniaczymi ścigaczami BO-346, BO-388 i BO-389)^[4][11]. Okręt przyjęto w skład Marynarki Wojennej tego państwa 22 kwietnia 1958 roku^[2][4]. Okręt, klasyfikowany w marynarce albańskiej jako patrolowiec, otrzymał numer 501^[4]. W lipcu 1961 roku został zwrócony ZSRR i ponownie wszedł do służby pod nazwą MPK-345^[2]. W grudniu 1969 roku ścigacz przekształcono w jednostkę eksperymentalną, zmieniając nazwę na OS-270^[2][10]. Okręt został skreślony z listy floty 4 listopada 1970 roku^[2][10].

• Jarosław Cichy. Ścigacze okrętów podwodnych typu „Kronstadt”. Cz. I. „Okręty Wojenne”. Nr 3/2006 (77), 2006. Wydawnictwo Okręty Wojenne, Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X. 
• Jarosław Cichy. Ścigacze okrętów podwodnych typu „Kronstadt”. Cz. II. „Okręty Wojenne”. Nr 4/2006 (78), 2006. Wydawnictwo Okręty Wojenne, Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X. 
• Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. OCLC 833072327. (ang.).
• Ivan Gogin: NO191 patrol craft (1951-1954/1958-1960). Navypedia. [dostęp 2017-02-16]. (ang.).
• Ivan Gogin: ARTILLERIST large submarine chasers (projects 122, 122a and 122bis) (1941-1955). Navypedia. [dostęp 2017-02-16]. (ang.).
• Roman Volkov, Andrew Brichevsky: Large submarine chasers – Project 122bis. RussianShips.info. [dostęp 2017-02-16]. (ang.).