BAP Chipana
 „Chipana” (2003) | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Projekt |
IK 68 |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
1 listopada 1978 |
| Wodowanie |
7 sierpnia 1981 |
 Marina de Guerra del Perú
| |
| Nazwa |
BAP „Pisagua” → BAP „Chipana” |
| Wejście do służby |
18 marca 1983 |
| Los okrętu |
w służbie (stan na 2018) |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Długość |
56,1 m |
| Szerokość |
6,2 m |
| Zanurzenie |
5,5 m |
| Zanurzenie testowe |
250 m |
| Rodzaj kadłuba |
jednokadłubowy |
| Napęd | |
| 4 silniki wysokoprężne, 1 silnik elektryczny o mocy 5000 KM 1 śruba | |
| Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Zasięg |
11 300 Mm przy prędkości 4 węzłów na chrapach, 440 Mm przy prędkości 4 węzłów w zanurzeniu |
| Sensory | |
| sonar aktywny STN Atlas CSU-3Z, sonar pasywny PRS-3/4 | |
| Uzbrojenie | |
| 14 torped | |
| Wyrzutnie torpedowe |
8 x 533 mm |
| Wyposażenie | |
| system kierowania ogniem H.S.A. Mk 8, radar nawigacyjny Calypso, telefon podwodny, 2 peryskopy | |
| Załoga |
35 |
BAP Chipana (S-34) – peruwiański okręt podwodny z przełomu lat 70. i 80. XX wieku, jedna z czterech zakupionych przez Peru niemieckich jednostek typu 209/1200. Początkowo okręt miał nosić nazwę „Pisagua”, jednak została ona zmieniona na „Chipana” przed wodowaniem, które nastąpiło 7 sierpnia 1981 roku w stoczni Howaldtswerke-Deutsche Werft w Kilonii. Jednostkę przyjęto do służby w Marina de Guerra del Perú 18 marca 1983 roku. Okręt nadal znajduje się w aktywnej służbie (stan na 2018 rok).
Projekt i budowa
BAP[a] „Chipana” jest jednym z kilkudziesięciu zbudowanych okrętów niemieckiego eksportowego typu 209, zaprojektowanego w biurze konstrukcyjnym Ingenieurkontor Lübeck[1]. Okręt należy do drugiej serii jednostek (projekt o sygnaturze IK 68), nazwanej na podstawie przybliżonej wyporności 209/1200, przedłużonej o 1,6 metra w stosunku do pierwszych okrętów[2].
Jednostka została zamówiona przez rząd Peru 21 marca 1977 roku[3][4] i zbudowana w stoczni Howaldtswerke-Deutsche Werft w Kilonii (numer budowy 134)[5][6]. Stępkę okrętu pod nazwą „Pisagua” położono 1 listopada 1978 roku, a został zwodowany 7 sierpnia 1981 roku, już jako „Chipana”[5][7][b].
Dane taktyczno–techniczne
„Chipana” jest średniej wielkości okrętem podwodnym o konstrukcji jednokadłubowej[8][9]. Długość całkowita jednostki wynosi 56,1 metra, szerokość 6,2 metra i zanurzenie 5,5 metra[7][8]. Kadłub ma średnicę 6,2 metra, a wysokość (od stępki do szczytu kiosku) wynosi 11,3 metra[10]. Wyporność w położeniu nawodnym wynosi 1185 ton (bez zbiorników balastowych), a w zanurzeniu 1290 ton[11][12][c]. Okręt napędzany jest na powierzchni i w zanurzeniu przez dwustojanowy silnik elektryczny Siemens o mocy 5000 KM (3680 kW) przy 200 obr./min[10][d], zasilany z czterech baterii akumulatorów po 120 ogniw o łącznej pojemności 11 500 Ah[e], ładowanych przez generatory AEG o mocy po 550 KM, poruszane czterema czterosuwowymi, 12-cylindrowymi silnikami wysokoprężnymi MTU 12V 493 TY60 o mocy 800 KM przy 1450 obr./min każdy[7][13]. Jednowałowy układ napędowy pozwala osiągnąć prędkość 11 węzłów na powierzchni i 21,5 węzła w zanurzeniu (na chrapach 12 węzłów[2])[11][12][f]. Zasięg wynosi 6000 Mm przy prędkości 8 węzłów na chrapach (lub 11 300 Mm przy prędkości 4 węzłów) i 440 Mm przy prędkości 4 węzłów w zanurzeniu[2]. Ster krzyżowy, umiejscowiony przed pięciołopatową śrubą napędową[14]. Zbiorniki mieszczą maksymalnie 85 ton paliwa[2]. Oprócz tego okręt zabiera 4 tony oleju smarowego, 31 ton wody sanitarnej i 19 ton wody pitnej[10]. Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosi 250 metrów, a autonomiczność 40 dób[14]. Okręt ma dwa główne zbiorniki balastowe oraz dziobowe i rufowe zbiorniki trymujące[8][9].
Okręt wyposażony jest w osiem dziobowych wyrzutni torped kalibru 533 mm, z łącznym zapasem 14 torped typu SST-4[2][7]. Wyposażenie radioelektroniczne obejmowało początkowo radar nawigacyjny Calypso, telefon podwodny UT-Anlage, system kierowania ogniem (przelicznik torpedowy) H.S.A. Mk 8 Mod 24, sonar STN Atlas CSU-3Z, sonar pasywny Atlas PRS-3/4 i bierne urządzenie pomiaru odległości Thomson Sintra DUUX-2C[7][15]. Prócz tego okręt posiada dwa peryskopy, dwie tratwy ratunkowe, kotwicę i pętlę demagnetyzacyjną MES-Anlage[10].
Załoga okrętu składa się z 5 oficerów oraz 30 podoficerów i marynarzy[5].
Służba
2 kwietnia 1982 roku podczas prób morskich jednostka miała kolizję, co spowodowało opóźnienie jej przekazania nabywcy[5]. 18 marca 1983 roku jednostkę pod nazwą BAP „Chipana” przyjęto do służby w Marina de Guerra del Perú[5][7][g]. Okręt otrzymał numer taktyczny S-34[5][6].
W latach 1986–1988 „Chipana” otrzymał nowy system kontroli uzbrojenia Sepa Mk 3 oraz włoskie torpedy A184[9][11]. W latach 2012–2016 okręt przeszedł modernizację, obejmującą m.in. instalację nowych sonarów PRS-3/15 i CSU-83 oraz wyposażenie w nowe torpedy Atlas SUT-264[7].
Jednostka nadal znajduje się w składzie peruwiańskiej floty (stan na 2018 rok)[7].
Uwagi
- ↑ BAP – Buque Armada Peruana – Okręt Marynarki Peruwiańskiej.
- ↑ Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 306, Fontenoy 2007 ↓, s. 330, Moore 1985 ↓, s. 379, Sharpe 1990 ↓, s. 441, Saunders 2004 ↓, s. 541 i Saunders 2009 ↓, s. 599 podają, że wodowanie okrętu nastąpiło 19 maja 1981 roku.
- ↑ Podobne parametry podaje Gogin 2018 ↓. Fontenoy 2007 ↓, s. 330 podaje wyporność serii 209/1200 wynoszącą 1140/1248 ton, zaś Ehlers 2013b ↓, s. 90 1164/1275 ton.
- ↑ Fontenoy 2007 ↓, s. 330 podaje, że moc siłowni wynosi 1500 KM.
- ↑ Łączna masa akumulatorów wynosi 257 ton[10].
- ↑ Fontenoy 2007 ↓, s. 330 podaje, że okręt osiąga prędkość 10 węzłów na powierzchni i 17,5 węzła w zanurzeniu.
- ↑ Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 306, Moore 1985 ↓, s. 379, Sharpe 1990 ↓, s. 441, Saunders 2004 ↓, s. 541 i Saunders 2009 ↓, s. 599 podają, że okręt przyjęto do służby 20 września 1982 roku.
Przypisy
- ↑ Fontenoy 2007 ↓, s. 330.
- ↑ a b c d e Ehlers 2013b ↓, s. 87.
- ↑ Moore 1981 ↓, s. 363.
- ↑ Ehlers 2013a ↓, s. 73.
- ↑ a b c d e f Ehlers 2013b ↓, s. 89.
- ↑ a b Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 306.
- ↑ a b c d e f g h Gogin 2018 ↓.
- ↑ a b c Moore 1985 ↓, s. 379.
- ↑ a b c Sharpe 1990 ↓, s. 441.
- ↑ a b c d e Ehlers 2013b ↓, s. 86.
- ↑ a b c Saunders 2004 ↓, s. 541.
- ↑ a b Saunders 2009 ↓, s. 599.
- ↑ Ehlers 2013b ↓, s. 90.
- ↑ a b Ehlers 2013b ↓, s. 86-87.
- ↑ Ehlers 2013b ↓, s. 87, 90.
Bibliografia
- Hartmut Ehlers. Niemieckie okręty podwodne po II wojnie światowej. Część VII. „Okręty Wojenne”. Nr 3 (119), 2013. Wydawnictwo Okręty Wojenne, Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X.
- Hartmut Ehlers. Niemieckie okręty podwodne po II wojnie światowej. Część VIII. „Okręty Wojenne”. Nr 4 (120), 2013. Wydawnictwo Okręty Wojenne, Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X.
- Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
- Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
- Ivan Gogin: CASMA submarines (1980–1983). Navypedia. [dostęp 2018-12-21]. (ang.).
- John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1981-82. London: Jane’s Information Group Ltd, 1981. ISBN 0-7106-0728-8. (ang.).
- John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1984-85. London: Jane’s Publishing Company Ltd, 1985. ISBN 0-7106-0795-4. (ang.).
- Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2004–2005. London: Jane’s Information Group Ltd, 2004. ISBN 0-7106-2623-1. (ang.).
- Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2009–2010. London: Jane’s Information Group Ltd, 2009. ISBN 0-7106-2888-9. (ang.).
- Richard Sharpe (red.): Jane’s Fighting Ships 1990-91. London: Jane’s Defence Data, 1990. ISBN 0-7106-0904-3. (ang.).