Błocko

wieś
Państwo	Polska
Województwo	wielkopolskie
Powiat	wolsztyński
Gmina	Wolsztyn
Liczba ludności (2022)	201[2]
Strefa numeracyjna	68
Kod pocztowy	64-200[3]
Tablice rejestracyjne	PWL
SIMC	0916319
Położenie na mapie gminy Wolsztyn Błocko
Położenie na mapie Polski Błocko
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego Błocko
Położenie na mapie powiatu wolsztyńskiego Błocko
52°05′01″N 16°13′57″E/52,083611 16,232500[1]

Błocko – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie wolsztyńskim, w gminie Wolsztyn.

Miejscowość pierwotnie związana była z Wielkopolską. Ma metrykę średniowieczną i istnieje co najmniej od XIV wieku. Wymieniona pierwszy raz w dokumencie zapisanym po łacinie z 1393 pod nazwą „Blodsko”, 1401 or. Bloczko, 1428 Blodsko, 1460 Blodczsko, 1462 Bloczsko, 1563 Bloczszko”^[4] .

W 1435 należała do powiatu kościańskiego Korony Królestwa Polskiego. W 1510 odnotowano przynależność do parafii Gościeszyn w dekanacie Grodzisk^[4] .

Miejscowość była wsią szlachecką należącą początkowo do lokalnego szlacheckiego rodu Błockich. Później w wyniku dziedziczenia, zastawów oraz sprzedaży wieś zmieniała właścicieli. W 1393 właścicielem był Piotr Błocki. W latach 1417–1434 należała do Mikołaja Błockiego, a w 1426 także do jego brata Piotr Błockiego. W 1428 właściciel we wsi Piotr i Stefan Płoccy. W 1460 jego synowie Jan, Wojciech, Andrzej, Stanisław i Stefan. W 1428 nastąpiło rozgraniczenie pomiędzy dziedzinami Gościeszyn oraz Błocko należącymi do Mikołaja, Piotra i Stefana Błockich. W 1435 Stefan zapisuje żonie Katarzynie po 50 grzywien posagu i wiana na połowie Błocka. Granica przebiegała od styku ze wsią Łąkie aż do styku ze wsią Dąbrowa należącą do posiadłości Abrahama Kębłowskiego. W 1566 odnotowano pobór podatków z części wsi należącej do Baltazara Strzeżmińskiego z Trzcianki oraz do Jana Błockiego. Pobrano opłaty od 14 zagrodników bez roli, komornika oraz od dwóch karczm dorocznych. W 1581 odbył się pobór z części Wojciecha Błockiego od 6 zagrodników, karczmy dorocznej położonej na 1/4 łana. Z części Marcieja Pożarowskiego pobrano podatek od 5 zagrodników i karczmy ulokowanej na 1/4 łana^[4] .

Wieś szlachecka Bloczko położona była w 1581 roku w powiecie kościańskim województwa poznańskiego w Rzeczypospolitej Obojga Narodów^[5].

W wyniku II rozbioru Rzeczypospolitej w 1793, miejscowość przeszła w posiadanie Prus i jak cała Wielkopolska znalazła się w zaborze pruskim. W okresie Wielkiego Księstwa Poznańskiego (1815-1848) miejscowość wzmiankowana jako Błocko należała do wsi większych w ówczesnym powiecie babimojskim rejencji poznańskiej^[6]. Błocko należało do rakoniewickiego okręgu policyjnego tego powiatu i stanowiło część majątku Dąbrowa, który należał wówczas do Macieja Mielżyńskiego^[6].

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa zielonogórskiego.

Według spisu urzędowego z 1837 roku Błocko liczyło 269 mieszkańców, którzy zamieszkiwali 14 dymów (domostw)^[6].

Liczba mieszkańców miejscowości w poszczególnych latach^[7]:

• Stefan Chmielewski: Słownik historyczno-geograficzny województwa poznańskiego w średniowieczu, cz. I (A–H), hasło „Błocko”. Wrocław: Wydawnictwo Polskiej Akademii Nauk, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1982, s. 65–66. ISBN 83-04-00938-2.

• Błocko w „Słowniku historyczno-geograficznym województwa poznańskiego w średniowieczu”
• Błocko, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. I: Aa – Dereneczna, Warszawa 1880, s. 248 .