Antonio Paracca (ur. 11 października 1722 w Castello Valsolda) we Włoszech – włoski architekt, przedstawiciel późnego baroku, od lat 50. XVIII wieku działał na północno-wschodnich terenach Rzeczypospolitej Obojga Narodów.

Jego rodzicami byli Domenico i Marta (córka Francesca Merlini i Cecylii). Rodzicami chrzestnymi byli Domenico Fontana oraz Anna Maria, matka Dominika Merliniego (ulubionego architekta króla Stanisława Augusta Poniatowskiego)^[1].

W 1751 roku jest wzmiankowany jego pobyt w Warszawie. Antonio Paracca był nadwornym architektem rodu Platerów mających posiadłości w Inflantach polskich (obecnie na terenie Łotwy)^[1]. Przypuszczalnie na jego twórczość miał wpływ działający wcześniej w Rzeczypospolitej jego rodak Guido Antonio Longhi. Po pożarze w 1753 roku przybył do Grodna, gdzie zatrudnił go Antoni Tyzenhauz.

W Inflantach polskich kupił majątek w powiecie lucyńskim i ożenił się z Polką pochodzącą z rodziny Małachowskich, z którą miał trzech synów. Dwaj jego synowie służyli w Wojsku Polskim, a trzeci po Powstaniu styczniowym został zesłany przez Rosjan na Syberię^[1].

Przypuszczalne realizacje:

• Krasław – Biblioteka Platerów (1759)
• Kościół w Berezweczu^[1] (1756-1763)
• Wilno – „Bramka Bazyliańska” przy klasztorze Bazylianów
• Druja – kościół Dominikanów
• Druja – zwieńczenie wieży i brama do kościoła Bernardynów
• Druja – Synagoga żydowska
• Piedruja – kościół
• Iłukszta – kościół (1762)
• Posiń - wieża kościoła dominikanów (1753-1761)
• Grodno - przypuszczalnie zwieńczenie wieży kościoła bernardynów

• Guido Antonio Longhi
• Barok wileński

• Mariusz Karpowicz, Wileńska odmiana architektury XVIII wieku, Wydawnictwo: Muzeum Pałac w Wilanowie, Warszawa 2012, ISBN 978-83-63580-10-0.