Anouk

Anouk na konferencji prasowej podczas 57. Konkursu Piosenki Eurowizji w Malmö (2013)
Imię i nazwisko	Anouk Schemmekes
Data i miejsce urodzenia	8 kwietnia 1975 Haga
Gatunki	rock, pop, soul
Zawód	piosenkarka
Aktywność	od 1996
Wydawnictwo	EMI
Strona internetowa

Anouk Schemmekes (z domu Teeuwe) (ur. 8 kwietnia 1975 w Hadze) – holenderska wokalistka pop-rockowa.

Zdobywczyni ponad 30 nagród muzycznych, m.in. holenderskiej MTV i Edisona. Reprezentantka Holandii podczas 58. Konkursu Piosenki Eurowizji (2013).

Muzyką zainteresowała ją matka, która śpiewała bluesa. Jako mała dziewczynka pisała własne teksty i śpiewała. W wieku 13 lat przeżyła okres nastoletniego buntu, m.in. zaczęła uciekać z domu i trafiła do domu dziecka. Podczas jednej z ucieczek poznała gitarzystę Dennisa Weimara, dzięki któremu zaczęła występować w pubie De Pater. W wieku 15 lat zrezygnowała z dalszej nauki, by w pełni skupić się na śpiewaniu. Zaczęła występować wspólnie z zespołem Shotgun Wedding, głównie na przyjęciach ślubnych. Uczęszczała na zajęcia muzyczne do Akademii Muzycznej w Rotterdamie, jednak ze względu na słabe wyniki została wyrzucona ze szkoły. Mimo tego jej talent dostrzegł Alfred Lagarde, który zmiksował kilka jej demo. W tym czasie poznała Barry'ego Haya z Golden Earring, który zaproponował jej nagranie singla i zaoferował kilka gościnnych występów. Wkrótce później podpisała kontrakt z wytwórnią Dino Music. W 1996 wydała debiutancki singiel „Mood Indigo”, który osiągnął umiarkowany rozgłos. Kontynuując współpracę z Golden Earring, założyła własny zespół razem z Jackiem Pistersem. Barry Hay wówczas skupił się na własnym zespole, a Anouk z Bartem van Veenem zaczęli pisać teksty na pierwszy album.

Wiosną 1997 wydała singel „Nobody’s Wife”, który zdobył europejski rozgłos, trafiając na wysokie miejsca list przebojów nie tylko w Holandii, ale też Szwecji i Norwegii^[1], gdzie uzyskał certyfikat platynowej płyty, jak i Belgii, gdzie został wyróżniony złotą płytą. Singlem promowała debiutancki album studyjny pt. Together Alone, za który odebrała certyfikat potrójnie platynowej płyty w Holandii. W ciągu dwóch miesięcy album sprzedał się w 100 tys. egzemplarzy i przez wiele tygodni utrzymywał się na listach przebojów w kilku krajach Europy, a także uzyskał status złotej płyty w Skandynawii i platynowej we Włoszech. Piosenkarka została wyróżniona przez stację nagrodami TMF za odkrycie roku i najlepszy singel (za „Nobody’s Wife”) oraz otrzymała trzy Edison Music Awards w kategoriach: piosenkarka holenderska, najlepszy debiut i najlepsze wideo. Latem wystąpiła na festiwalach Parkpop i Pinkpop oraz odbyła europejską trasę koncertową. Wydała też singiel „Sacrifice”, z którym zajęła szóste miejsce na liście przebojów w Holandii^[2]. W międzyczasie została drugim artystą pod względem liczby sprzedanych płyt. W listopadzie ruszyła w trasę koncertową Bennie & Ballie tour, nazwaną tak na cześć jej dwóch kotów. Zaangażowała się też w kampanię promocyjną w Stanach Zjednoczonych, gdzie podpisała kontrakt z wytwórnią Sony/Columbia.

Równolegle z koncertowaniem, pisała materiał na drugi album, nad którym pracowała w Portugalii. Album pt. Urban Solitude promowała singlem „R U Kiddin Me”. Następnie podpisała kontrakt z producentem Pepsi-Coli, obejmujący m.in. sponsorowanie tras koncertowych Tournedos. W tym czasie wydała singiel „Michel” i nagrała motyw muzyczny do filmu Hollywood Sign, w którym zagrała epizodyczną rolę. Wygrała nagrody holenderskiego MTV i dwie nagrody Edisona (w kategoriach najlepszy artysta i najlepsza piosenkarka). Latem wydała reedycję płyty pt. Urban Solitude, który uzupełniła bonusowym CD, zawierającym nagrania na żywo i dwa teledyski. Po trzech miesiącach odpoczynku od koncertowania wyjechała do USA, by tworzyć nowy materiał. Z czasem powróciła do Holandii, gdzie wydała singel „Break Down the Wall”, który można było nabyć jedynie po zebraniu odpowiedniej liczby punktów Pepsi. W 2001 wydała singel „Don’t”, którym zwiastowała trasę koncertową o nazwie AA Semi Acoustic-tour. W tym czasie zaczęła częściej występować z akustycznymi wersjami swoich utworów. Za piosenkę „Michel” odebrała Edisona w kategorii „najlepszy singel”. W marcu wydała album pt. Lost Tracks, na którym zawarła wcześniej niewydane piosenki, a także utwory w wersji akustycznej i alternatywnej, jak też piosenkę „Sacrifice”. Album osiągnął status platynowej płyty w Holandii. W tym czasie rozstała się z całym składem zespołu i uformowała nowy. W czerwcu ponownie wystąpiła na festiwalu Pinkpop, a także na festiwalach Parkpop, Werchter i Noorderslag Festival w Groningen, gdzie odebrała statuetkę Pop Award.

W kwietniu 2002 udała się na kilkumiesięczny urlop macierzyński. Powróciła w październiku, wydawszy singel „Everything”. W 2003 zaprezentowała kolejny album studyjny pt. Graduate Fool. Następnie ponownie wystąpiła na Noorderslag. W połowie marca ruszyła w trasę koncertową wraz z 16Down. Wcześniej została wyróżniona nagrodą Gouden Harp i Edison Music Awards. W kwietniu zwyciężyła w kategorii „najlepsza wokalistka holenderska” stacji TMF. W styczniu 2004 wydała album pt. Update, na którym umieściła 13 piosenek, w tym siedem nagranych w wersji akustycznej, w tym przebój zespołu R.E.M. „Losing My Religion”. Również w 2004 wystąpiła na Easter Pop festival w Schijndel. W czerwcu zaśpiewała na koncercie przed Davidem Bowiem na stadionie Amsterdam Arena, po czym wraz z Bartem van Veenem zaczęła pracę nad materiałem na kolejną płytę. Album pt. Hotel New York, który nazwała na cześć nazwy rotterdamskiego hotelu, w którym powstał, zawierał materiał łączący elementy reggae, rocka, popu i bluesa oraz ballady. Za album odebrała certyfikat podwójnej platynowej płyty, a promujący album singiel „Girl” został najlepiej sprzedającym się utworem w Holandii. Mikserem albumu był Tony Maserati. Pod koniec roku odebrała nagrodę za najlepsze wideo („I Live for You”) podczas festiwalu filmowego w Utrechcie. 19 marca 2005 zdobyła 3FM Awards dla najlepszej piosenkarki i za najczęściej grany teledysk („Girl”). Pod koniec marca za Hotel New York odebrała certyfikat złotej płyty w Belgii za sprzedaż ponad 25 tys. egzemplarzy. W kwietniu otrzymała nagrodę TMF dla najlepszej piosenkarki lokalnej oraz Devil Award dla najlepszej piosenkarki. W październiku zdobyła trzy belgijskie TMF Awards dla najlepszego międzynarodowego artysty oraz za najlepszą płytę i teledysk. Zaśpiewała na płycie pt. Green zespołu swojego męża, Remona Stotijna. W listopadzie zaśpiewała w Sports Palace w Antwerpii. W grudniu zagrała koncert w Rotterdam Ahoy' Arena, po czym wraz z rodziną przeprowadziła się do Ohio. Kilka tygodni po krajowej premierze album Hotel New York ukazał się na europejskim rynku muzycznym. Płytę promowała singlem „Girl/Lost”, a w ramach promocji albumu udzieliła wywiadu dla niemieckiego pisma For Him Magazine jako „gwiazda miesiąca”. Odebrała nagrodę 3FMi Edisona dla najlepszej piosenkarki. Wywołała kontrowersje odwołaniem występu podczas Pinkpop, co tłumaczyła niezadowoleniem z oferowanych warunków zakwaterowania.

W 2006 zagrała szereg koncertów, m.in. podczas festiwali Rock im Park, Rock am Ring, Indian Summer Festival, Parkpop, Rock Werchter czy Lowlands Festival. Została nominowana w Belgii przez stację The Music Factory do nagrody w kategoriach „najlepsza piosenkarka” (razem z Aguilerą i Kelly Clarkson) oraz „najlepszy występ na żywo”, a w holenderskim TMF w kategoriach „najlepsza artystka”, „najlepszy rockowy występ” i „najlepszy teledysk” (do piosenki „Downhill”). Podwójny album koncertowy pt. Anouk Is Alive uzyskał wynik ponad 40 tys. sprzedanych egzemplarzy. W latach 2007–2011 wydała kilka nowych albumów: Who's Your Momma (2007), For Bitter Or Worse (2009) i To Get Her Together (2011), jak też koncertowy pt. Live at GelreDome (2008). 17 października 2012 poinformowała, że została wewnętrznie wybrana na reprezentantkę Holandii podczas 58. Konkursu Piosenki Eurowizji organizowanego w maju 2013 w Malmö^[3]. W lutym 2013 zaprezentowała konkursowy utwór – „Birds”^[4], a w maju zajęła z nim 9. miejsce z 114 punktami w finale Eurowizji^[5]. Również w 2013 wydała album pt. Sad Singalong Songs, który promowała singlem „Birds”. W 2014 wydała dwunasty album pt. Paradise and Back Again.

Do 2004 była w związku z Remonem Stotijnem, z którym ma troje dzieci: Benjamina Kingsleya (ur. 18 kwietnia 2002), Elijaha Jeremiasza (ur. 5 grudnia 2003) i Phoenix Ray (ur. 3 czerwca 2005). Była żoną Edwina Jansena. Ze związku z raperem Unorthadoxem ma syna Jesiaha Doxa (ur. 2010). W czerwcu 2014 urodziła syna Siona Jethro^[6].

• od 6 listopada 2002

1. Hans Eijkenaar perkusja
2. Michel van Schie bas
3. Leendert Haaksma gitara
4. Martijn van Agt gitara
5. Ronald Kool klawisze (11-12, 2005)

• CD Graduated Fool

1. Hans Eijkenaar perkusja
2. Michel van Schie bas
3. Leendert Haaksma gitara
4. Rene van Barneveld gitara
5. Lex Bolderdijk gitara

• 27/05/2001 - 14/09/2001

1. Hans Eijkenaar perkusja
2. Silvano Matadin bas
3. Rene van Barneveld gitara
4. Jack Pisters gitara
5. Robin van Vliet klawisze

• 6/02/2001 - 1/04/2001 (AA-Tour)

1. Satindra Kalpoe perkusja
2. Michel van Schie bas
3. Paul Jan Bakker gitara
4. Roland „Bolle” Dirkse gitara
5. Stef van Es gitara
6. Eugene Latumeten klawisze

• Rok 1999

1. Satindra Kalpoe perkusja
2. Michel van Schie bas
3. Paul Jan Bakker gitara
4. Roland „Bolle” Dirkse gitara
5. Sven Figee klawisze

• Rok 1998

1. Satindra Kalpoe perkusja
2. Carlos Lake bas
3. Paul Jan Bakker gitara
4. Roland „Bolle” Dirkse gitara
5. Sven Figee klawisze

• Rok 1997

1. Satindra Kalpoe perkusja
2. Carlos Lake bas
3. Paul Jan Bakker gitara
4. Ruud Groenendijk gitara

• 29/04/1997 (Koninginnendag)

1. Satindra Kalpoe perkusja
2. Carlos Lake bas
3. Ricardo Pronk gitara
4. Emanuel Aziz gitara
5. Sven Figee klawisze

Źródło: www.audio.demon.nl.

• Together Alone (1997)
• Urban Solitude (1999)
• Lost Tracks (2001)
• Graduated Fool (2002)
• Update (2004)
• Hotel New York (2004)
• Anouk Is Alive (2006)
• Who's Your Momma (2007)
• For Bitter Or Worse (2009)
• To Get Her Together (2011)
• Sad Singalong Songs (2013)
• Paradise and Back Again (2014)
• Queen For A Day (2016)
• Fake It Till We Die (2016)
• Wen D'r Maar Aan (2018)

• Lost Tracks (2001)
• The Music Videos (2002)
• Close-up (2004)
• Anouk Is Alive (2006)
• Live at GelreDome (2008)

1998

• TMF Awards:
  • Best New Single (Nobody's Wife)
  • Best Newcoming act

1999

• Edison Awards: 2 awards
• TMF Awards: 4 awards

2000

• TMF Awards:
  • Best Single, Best Female
  • Best Live Act
  • Best Videoclip
• Edison Awards:
  • Best Female Artist (public vote)
  • Best Artist (jury vote)

2001

• Edison Awards:
  • Best Single

2002

• Noorderslag Popprijs 2001

2003

• • Golden Harp 2003
• Edison Awards:
  • Best Female
• TMF Awards:
  • Best Female

2005

• 3FM Radio Awards:
  • Best Female, Schaal van Rigter (best single „Girl”)
  • Schaal van Rigter (best single „Girl”)
  • Duiveltje (musicians vote for their best colleague)
• Dutch TMF Awards:
  • Best Female National
• Belgium TMF Awards:
  • Best Female Artist International
  • Best Album International
  • Best Video International
• Dutch MTV Awards:
  • Best Dutch/Belgium Act

• Top of the Pops NL - TV show, jako Anouk, Holandia. Sezon 1, odcinki 127 (2003); 203 (2004); 214, 215, 217, 219, 227 (2005).
• Pulse - dokument, jako Anouk, reżyseria M. Pos, Holandia. Sezon 3, odcinek 2 (2004).
• Lost Tracks - dokument, jako Anouk, reżyseria P. Steur, Holandia (2001).
• The Hollywood Sign - komediodramat, reżyseria S. Wortmann, Niemcy\Stany Zjednoczone\Holandia (2001).
• Sen kväll med Luuk - talk show, jako Anouk, reżyseria S. Stojanovic, Holandia. Sezon 4, odcinek 2 (1998).

• Joan Osborne
• Alanis Morissette
• Melissa Etheridge
• Axl Rose

• Oficjalna strona
• Oficjalny fanclub. fanclub.anouk.nl. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-01-05)].
• SonyMusic Anouk. sonymusic.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2006-12-14)].